Πολλά χρόνια τώρα, παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας , καθώς δίνουν τροφή για τα σκίτσα μου. Νιώθω όμως την ανάγκη αυτή τη φορά να σχολιάσω με λόγια και όχι με γραμμές.
Αυτές τις δύσκολες ώρες είδα με καθαρά μάτια την στάση των πολιτικών κομμάτων, που ακόμη και τώρα, συνεχίζουν να λειτουργούν για το δικό τους μικροκομματικό όφελος και όχι για να προσφέρουν λύσεις.
Στο ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση του έλαχε το βαρύ αυτό φορτίο ως αποτέλεσμα και των δικών του παλαιότερων κυβερνήσεων. Συγκυρία ή όχι; Ήξερε ή όχι; Ραντεβού για άλλη μια φορά με την ιστορία; Δεν ξέρω…! Δυστυχώς ή ευτυχώς, μάλλον δυστυχώς κατά τα φαινόμενα, αυτή είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση με ισχυρή εντολή και καλείται τώρα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Αντίθετα από την …τέλος πάντων, ιδεολογία του, πήρε τα μέτρα αυτά που όλοι νιώσαμε, με την προοπτική πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Εδώ που φτάσαμε αναγκαστικά... θα χορέψει στον χορό του Δ.Ν.Τ. και κοντά του κι εμείς. Το πολιτικό κόστος είναι δεδομένο όσο και οι θυσίες του κόσμου. Το ερώτημα είναι αν αξίζει; Το αποτέλεσμα θέλω να ελπίζω πως θα είναι αντάξιο του τιμήματος που καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε.
Η Νέα Δημοκρατία ως αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει πλήρως την ανυπαρξία της είτε γιατί γνωρίζει πολύ καλά, ασχέτως αν δεν το παραδέχεται, πως έχει κι εκείνη μεγάλη ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, είτε γιατί γίνεται ένας πόλεμος μέσα στους κόλπους της που δυστυχώς γι αυτήν δεν είναι και πολύ ξεκάθαρος. Ίσως πάλι γιατί ο ίδιος ο Σαμαράς δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό του σαν νέος πρόεδρος ενός κόμματος που βγαίνει από μια συντριπτική ήττα ή τελικά δεν είναι τόσο ικανός να αρθρώσει έναν ισχυρό πολιτικό λόγο και να προτείνει λύσεις. Μόνο πυροτεχνήματα πετάει πότε πότ ε για να επιβεβαιώσει τυπικά τον ρόλο της αντιπολίτευσης.
Περνώντας στον Καρατζαφέρη, θα έλεγα πως είναι μια περίεργη περίπτωση… ίσως και επικίνδυνη..
Κινείται όπου φυσά ο άνεμος σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει περισσότερο κόσμο από πολλά κοινωνικά στρώματα και χαλαρές ιδεολογικές απόψεις. Κρατά παράλληλα σταθερή την δική του ιδεολογική ταυτότητα φτάνοντας την πότε πότε στα άκρα για να κρατάει κοντά του και σε εγρήγορση το ισχυρό κομμάτι των εθνικιστών που είναι και η βασική του δεξαμενή. Ως εκ τούτου τα ποσοστά του ανεβαίνουν συνεχώς. Σε αυτή την χρονική περίοδο θέλει ιδιαίτερη προσοχή η απήχηση που έχει το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ και δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι στο απώτερο παρελθόν, τέτοιου είδους στάσεις και αντιλήψεις σε ανάλογες οικονομικές κρίσεις, προκάλεσαν γεγονότα που έχουν γρ αφτεί με τα μελανότερα χρώματα στις σελίδες της ιστορίας…!
Άφησα για το τέλος την Αριστερά ως την λύση για όλα τα παραπάνω… Θα μπορούσε να ‘ναι αλλά δεν το βλέπω…
Δυστυχώς Κ.Κ.Ε. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι πλέον ένας μύθος, έν α μουσειακό κομμάτι και πολλές σελίδες μελάνι σε ένα κάρο βιβλία. Αναδείχτηκε μεγάλη δύναμη κοινωνικών ανατροπών η παλιά ενωμένη Αριστερά αλλά πλέον τα δύο μέρη της έχουν μετατραπεί σε μια ενοχλητική φωνή που σου παίρνει τ’ αυτιά και κενή νοήματος. Με τα νώτα τους καλυμμένα χωρίς κυβερνητικές θητείες(εκτός από την συνεργασία με την ΝΔ που φροντίζουν να την ξεχνούν) και άρα χωρίς εμπειρία αλλά και χωρίς λάθη, ασκούν κριτική στις κυβερνητικές επιλογές. Και καλά κάνουν βέβαια, αλλά νομίζω πως όταν κάτι δεν σου αρέσει πρέπει να έχεις και κάτι να αντιπροτείνεις και να έχει μια λογική βάση. Καλή είναι η φαντασία στην εξουσία αλλά όταν εξουσιάζουν άλλοι ασ‘ την κατά μέρος . Και εν προκειμένω η φαντασία αυτή έχει πάει περίπατο εδώ και εκατό χρόνια μιλώντας συγκεκ ριμένα για το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πάλι κάτι πήγε να κάνει με την εκλογή του Τσίπρα ( εγώ, τότε, ενθουσιάστηκα με την απόφαση να προωθήσουν ένα νέο άνθρωπο στην ηγεσία του κόμματος, με φρέσκιες ιδέες και πιο κοντά στους νέους). Περίμενα ημέρα με την ημέρα να πει τα καινούργια πράγματα που έχει να προτείνει για όλους μας… και τίποτα. . Ένα επικοινωνιακό παιχνίδι ήταν, μια κοροϊδία, δυστυχώς. Μια φούσκα που πάνω στις εκλογές έσκασε. Ούτε το κάλεσμα για συνεργασία από το ΠΑΣΟΚ δεν δέχτηκε γιατί φοβήθηκε μην ξεστρατίσει από τον ιδεολογικό του δρόμο. Ενώ θα είχε την ευκαιρία και να το εκβιάσει και να αποδείξει την αξία του (αν είχε, κανείς δεν θα το μάθει) με έργο σε κυβερνητικά πόστα. Και μέσα στις πολιτικές τους επιλογές που καλώς ή κακώς ακολουθούν τα δύο αυτά κόμματα, τρώγονται κ αι από πάνω μεταξύ τους.
Εδώ ταιριάζει το ανέκδοτο: Πώς πέθανε ο τελευταίος Πόντιος Αριστερός. Ε, αφού δεν ήξερε με ποιόν να διασπαστεί.
Αυτό είναι το αιώνιο πρόβλημα της Αριστεράς, οι συνιστώσες, τα ρεύματα, τα σχήματα και άλλα τέτοια συνώνυμα.
Όταν τα ξεπεράσει αυτά, θα έχει την δύναμη και το ν κόσμο μαζί της για ανατροπές και αλλαγές.
ΥΓ. Καθώς έκανα τις παραπάνω σκέψεις και συνέτασσα το κείμενο μου ήρθε η ιδέα για το σκίτσο.
Τελικά δεν μπορώ να μην σχολιάσω και με γραμμές, θα σκάσω. IaTriDis
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου