M A N I E R
this site the web

Πόσο ακόμα;
Αναρτήθηκε από MANIER , Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014 at 10:24 μ.μ., in

Πόση βία ακόμα χρειάζεται; Πόσες εικόνες; Πόσες στημένες καταδίκες; Πόσες αναίτιες επιθέσεις των κρατικών μηχανισμών απέναντι σε όλους; Πόσο ξύλο αντέχεις να βλέπεις να τρώνε παιδάκια, γυναίκες και νέοι; Πόσοι ακόμα πρέπει να φυλακιστούν; Να προσαχθούν; Να βασανιστούν; Πόσο ακόμα αντέχεις να βλέπεις τους μπάτσους με στολές ρόμποκοπ επενδυμένες με φασιστικά σύμβολα να περπατάνε
δίπλα σου με την έπαρση της εξουσίας στο βλέμα τους; Πόσο ακόμα αντέχεις ναβλέπεις παιδάκια να πνίγονται ψάχνοντας μια ελπίδα επιβίωσης σε έναν τόπο όπου μάλλον θα γίνονταν σάκος του μποξ για καβλωμένα φασιστάκια; Πόσο ακόμα αντέχεις το θέαμα των άστεγων, αυτών που ψάχνουν στα σκουπίδια; Των απολυμένων που συνωστίζονται για να ανανεώσουν την κάρτα ανεργίας; Πόσο ακόμα αντέχεις τον γείτονα, τον φίλο ή τον γνωστό σου που ξεφτιλίζεται παρακαλώντας να βρει αδήλωτη δουλειά για 400 ευρώ; Πόσα σπίτια πρέπει να μείνουν χωρίς ρεύμα; Πόσοι παιδιά πρέπει να λιποθυμήσουν στο σχολείο; Πόσες οικογένειες θα ζουν χωρίς θέρμανση; Πόσο ακόμα αντέχεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι σου;                                           
2310net

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Friends

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...