Δεν μ’ ακούει ΚΑΝΕΙΣ;;; Αναρτήθηκε από MANIER , Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011 at 11:32 μ.μ., in

Δεν μ’ ακούει ΚΑΝΕΙΣ;;;

μαμά Μαρία

Ο Διονύσης κοιμάται.
Είναι περασμένες 12 και νιώθω την ανάγκη πως πρέπει να τα πω. Τα τα πω κάπου για να  ξαλαφρώσω.

Σκέφτομαι… Απο που να ξεκινήσω;

Είναι πολλά. Σας το λέω θα γράψω πολλά! Ολίβια, θα είναι πολύ μεγάλη η ιστορία μας…. Θα πιάσουμε πολύ χώρο αλλά νομίζω ότι πρέπει να τα πιάσω όλα απο την αρχή…

Ο Διονύσης γεννηθηκε με φυσιολογικό τοκετό. Όλα είχαν πάει τέλεια. Ο γιατρός μου εξαιρετικος επιστήμονας αλλά και άνθρωπος. ΑΝΘΡΩΠΟΣ το τονίζω.

Ο μπέμπης μας λοιπόν πήρε λίγο μητρικό γαλατάκι και πέρασε δυστυχώς κατευθείαν στο ξένο. Δεν έπιανε με τίποτα στήθος. Φυσικά όλα είχαν πάει στραβά στη προσπαθειά μου να τον θηλάσω…. Οι μαίες δεν ήξεραν που πάνε τα τέσσερα, η παιδιατρος του μαιευτηρίου επέμενε να θηλάσω αλλά δε μου έδειξε ποτέ πως…. Και γω σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ,γιατί απο κεί που ήμουν σίγουρη ότι θα θηλάσω το μικρό μου για όσο πάει χωρίς περιορισμούς, βρέθηκα να αποστειρώνω με το ένα μάτι κλειστό μέσα στην άγρια νύχτα…

Ξένο γάλα. Το μισούσα. Κοίταζα το κουτί και όλα μου τα ορμονικά ξεσπάσματα είχαν να κάνουν μ’αυτό…

Τύψεις, ενοχές,κλάματα…

Επίπεδες θηλές είχα. Μη φανταστείτε. Αλλα όταν βλέπουν επίπεδες θηλές σε μια γυναίκα σε ενα μαιευτήριο μάλλον τρίβουν τα χέρια τους. Μπαααα! Μου έλεγαν οι μαίες! Περιμένεις να θηλάσεις με αυτές τις θηλές; Α παπαπαπαπα! Πάρτο απόφαση!

Εν πάση περιπτώσει, θα πω τη κλασική ατάκα. Στο δεύτερο θα ξέρω.

Ωπ!
Ο μπέμπης ήρθε σπίτι! Αχ! Τι μεγάλη χαρά!

Γιατρό βρήκαμε;

Εδώ στα μέρη μας λοιπόν υπάρχει ένας θεός. Δεν είναι γιατρός. Είναι θεός. Έτσι τον αποκαλούν οι “παλιές” μαμάδες. Δε κάνει ιατρικά λάθη, έχει σώσει παιδάκια πολλά και είναι ο γκουρού της παιδιατρικής εδώ στο νησί.
Καθώς ήταν και γιατρός του συζύγου μου και η μητέρα του τον εμπιστευοταν τρελά, μας έκλεισε εκείνη τελικά το ραντεβου με τον θεό.

Στην αντίπερα όχθη υπήρχε ένας γιατρός νεοφερμένος τότε στο νησί και πολλά υποσχόμενος.

Γιατί -λέω- να μη πάμε εκέι;

Γιατι;
Γιατί να πας στον κοινό θνητό όταν υπάρχει ο θεός;

Έτσι λοιπόν έγινε η επιλογή. Θα νομίζετε ότι είμαι κανένα κοριτσάκι που το καθοδηγούν άλλοι. Κάθε άλλο. Απλά επειδή δεν ήμουν απο δω εμπιστεύτηκα τα αποτελέσματα του γκάλοπ. Έτσι πήγαμε στον “καλό” γιατρό που είχε πείρα πολλών χρόνων και είχε και “καλό όνομα”.

Μου είχανε πει και βέβαια και το άλλο. Καλός, καλός αλλά…. Δεν το βρίσκεις εύκολα. Δε δίνει κινητό. Λείπει συχνά. Αλλά! Ααααα όλα κι όλα! Είναι σούπερ ουάου γιατρός.

Εάν εσείς τα ακούγατε όλα αυτά για έναν γιατρό πως θα αντιδρούσατε; Θα πηγαίνατε; Δε νομίζω. Και όμως εδώ το ονομά του είναι εγγύηση.

Πήγαμε.

Είχανε δίκιο. Ψυχρός. Απρόσιτος. Απότομος. Αλλά έχει μια σιγουριά πάνω του. Λες όντως. Δεν του ξεφευγει τίποτα.

Στον θηλασμό δε με βοήθησε. Δεν έκανε καν κουβέντα. Μόνο με ρώτησε τι γάλα δίνω.

Ο Διονύσης άρχισε να να παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα. Ήμουν σίγουρη για ΓΟΠ. Πηγαίνουμε.

Του λέω ότι ακούω το περιεχόμενο να γυρνάει πάνω, ότι βήχει, ότι κάνει σαν να καθαρίζει το λαιμάκι του, ότι έχει ανυσηχία και ότι βγάζει γουλιές.

Μου λέει φυσιολογικό είναι.

Ξανά τον ενοχλώ. Τα ίδια.

Του λέω ότι για να κοιμηθεί τον έχω σε κλίση αλλά τον κρατάω και απο τη πλατούλα γιατί φοβάμαι μη πνιγεί. Μου απαντά πως έτσι κάνουν τα μωρά.

Σκεφτόμουν μέσα ατη κουρασή μου…. Έτσι κάνουν; Μα είναι δυνατόν; Έτσι θα κοιμάμαι απο δω και μπρός; Κρεμασμένη στη κούνια και με το χέρι μου κάτω απο τη πλάτη.

Απο μόνη μου λοιπόν, μιας και είμαι διαιτολόγος και γνωρίζω κάποια πραγματάκια, σήκωσα το κρεβατάκι του, χρησιμόποιούσα ring sling, τον έβαζα σε ρηλάξ, τον κράταγα αρκετή ώρα  σε όρθια θέση μετά το γαλατάκι.

Ο Μπέμπης τα ίδια.

Ήταν τριάντα ημερών όταν επιδεινώθηκε η κατάσταση. Τον πήρα τηλέφωνο. Μου λέει ότι θα απουσιάζει και ότι πρέπει να τον δεί συνάδελφος.

Έτσι λοιπόν πήγαμε σε άλλο γιατρό. Στον άλλο ξέρετε. Τον πολλά υποσχόμενο.

Μας λέει ίωση.
Μα είμαι σίγουρη ότι έχει ΓΟΠ.

Όχι έχει ίωση. Έχει και ερεθισμένο λαιμό.

Μα που στο καλό την άρπαξε την ίωση; Γέννησα όταν ήταν σε έξαρση η γνωστή γρίπη. Προσέχαμε. Μα τι στο καλό;

Γυρίσαμε σπίτι. Ήξερα ότι δεν αλλάζουν εύκολα γάλατα, ούτε δίνουν έτσι φάρμακα όταν υπάρχει υποψία Γαστροοισοφαγικής Παλινδρόμησης. Τα ξέρω όλα αυτά και κάνω υπομονή.

Ο μεγαλογιατρός εξαφανισμένος στο μεταξύ. Ο άλλος με έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο. Εγω τον ενημέρωνα για τη πορεία του μωρού. Τίποτα. Τα ίδια. Τώρα είχε και φοβερή γκρίνια και σίγουρα πόναγε.

Αχ! Αναθεματισμένο μπουκάλι. Αν θήλαζα το μωράκι μου δε θα είχε θέματα τώρα.

Τέντωνε το κορμάκι του πίσω και έβγαζε ρουκέτες.

Παίρνω τον γιατρό! Του λέω έρχομαι!

Με το που φτάνουμε πετάει μια ρουκέτα  εμετό και αυτό ήτανε ΓΟΠ! ΑΜΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! Με ακούσανε επιτέλους! Θα αρχίσουμε τη θεραπεία και θα ηρεμήσει η αγάπη μου!
Ήταν σίγουρο ότι είχε κάνει οισοφαγίτιδα. Πόναγε. Το έβλεπες.

Αλλάξαμε γάλα. Αντιαναγωγικό. Δε λέω μάρκα. Μη του κάνω και διαφήμιση…. Και επαντορέν σιροπάκι για το στομαχάκι.

Όταν γύρισε και ο γκουρού  τον ενημερώσαμε. Τον ρώτησα … Να πάμε Αθήνα να τον δεί παιδογαστρεντερολόγος; Δε το θεώρησε απαραίτητο. Συμφώνησε με τη θεραπεια όμως και συνεχίσαμε μέχρι εννέα μηνών παρακαλώ!

Το παιδί σε μια απόπειρα να κόψουμε το επαντορέν υποτροπίασε. Οπότε πήγαμε μέχρι τότε.
Να συμπληρώσω ότι είχε ο μικρός και ατοπική δερματίτιδα απο δύο μηνών σχεδόν.
Όταν μπήκαμε λοιπόν στα στερεά ξεκινήσαμε με λαχτάρα μεγαλη. Του άρεσε. Αλλά άρχισε να “κάνει νερά” πολύ σύντομα. Φυσικά και ενημέρωσα τον γιατρό.

Προτιμά να πίνει γάλα παρά να τρώει.
Φυσιολογικό μου λέει. Θέλει χρόνο.

Εντάξει γιατί να μη τον πιστεψω; Ποιό μωρό δε θέλει χρόνο.

Μια έτσι μια αλλιώς έφτασε 10 μηνών. Άρχισε να τρώει ψωμάκι, μπισκοτάκια, μαλακά φρουτάκια, γενικά κομματάκια. Ποτέ μου δε νοιάστηκα για τη καθαριότητα του σπιτιού. Τον άφηνα ελεύθερο. Μου άρεσε τόσο η εικόνα του. Με το φαγάκι στο χέρι!
Ξαφνικά το κόβει μαχαίρι!
Γιατί καλό μου;

Μου έπρωχνε με το χεράκι ότι του έδινα. Φοβήθηκα μήπως πνίγηκε κάποια στιγμή και φοβήθηκε και έτσι του εδωσα χρόνο.
Όμως ποτέ δε ξανάφαγε κομματάκια. Τα ήθελε όλα αλεσμένα. Εντελώς. Αν έπιανε κάτι, έστω το παραμικρο, έκλαιγε και δεν το ήθελε καν. Μόνο γάλα.

Φυσικά ενημέρωσα τον θεό μας.

Εντάξει μου λέει. Φυσιολογικό.
Οκ λεω. Ξέρω και γω πολλά παιδάκια που το κάνουν αυτό. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος;

Η ανάπτυξή μας πολύ καλή. Και ύψος και βάρος. Δεν αρρωσταίνει παρά μόνο δύο φορές με συναχάκι. Σούπερ ο Διονυσάκης. Αλλά εγώ εκεί. Ο καημός μου το φαί!
Μα να μη θέλει ούτε ψωμάκι; Ούτε μπισκοτάκι; Ούτε σοκολάτα; Κάτι!

Κάθε φορά που πήγαινα τα ίδια.

Γιατρέ τα θέλει όλα αλεσμένα και πίνει πολύ γάλα. Μάλιστα κόβει και το φαί και πίνει μόνο γάλα για μεγάλο διαστημα.
Φυσιολογικό μου έλεγε.

Φτάνουμε έτσι με τα “καπρίτσια” του Διονύση στο καλοκαίρι. Μου έιχε πεί ο γιατρός ότι μέχρι τα δύο περίπου πρέπει να τρώει κομματάκια αλλά κοντεύαμε δυο και για κομματάκια ούτε λόγος.
Δε σας γράφω για τα ωραία σερβίτσια. Για τα βιβλία που αγόρασα. Για τις απίστευτες συνταγές.

Ο Διονύσης ήταν ένα κακοφάγωτο παιδί. Αυτό ήταν.

Μα εντάξει δε τρωέι. Αλλά ούτε λίγο ψωμάκι στο χεράκι. Θα φάει, μου λέγανε οι γύρω γύρω…… Και μου πετάγανε και σπόντες ότι εγώ έφταιγα γιατί λέει δεν άφηνα το παιδι να γεμίζει το σπίτι και του έκοψα τη φόρα και να τα μας τώρα!

Μα τόσο γάλα γιατρέ;

Ε μα είναι παιδί του γάλακτος!

Τέλη Ιουνίου περνάει το καλό μου μια γαστρεντερίτιδα. Αρχίζει με εμετούς και μετά όξινες διάρροιες. Κρατάει δύο 24ωρα.
Πίνει εκείνες τις μέρες ειδικό γάλα για τις διαρροιες και ξαναγυρνάμε μετά στο κανονικό. Έπινε σκόνη ακόμη. Ήτανε 21 μηνών.
Εκεί κάπου αρχίσανε τα πολύ ζόρικα στο φαγάκι. Εκεί κάπου το θυμάμαι. Τον Ιούλιο απο ήρεμο και ήσυχο παιδάκι αρχίζει να μεταμορφώνεται. Πιο άτακτος, πιο ανύσηχος, χάλια ύπνος απο κεί που κοιμότανε σερί 10ωρα, πολλά νεύρα, καθόλου φαγητό, μόνο γάλα .

Τον Αύγουστο μένω έγκυος. Απίστευτη χαρά. Προγραμματισμένο. Ο Διονυσης όμως με προβλημάτιζε. Γιατί τέτοια στροφή το παιδί;

Έρχεται η μαμά μου να με βοηθήσει. Θα δείς μου λέει θα φάει. Είσαι κουρασμένη θα σε βοηθήσω. Τίποτα και με τη γιαγια. Έκοψε την αγάπημενη του φρουτόκρεμα πρώτα. Έβλεπε το μπολάκι και έκλαιγε. Μετά έκοψε τα αγάπημενα του φαγητά. Ντομάτα με αυγά, γεμιστά…. Αλεσμένα πάντα αλλά αγαπημένα.

Γιατί βρε μωρό μου;

Αρχίσανε οι ναυτίες….. Αχ να λέω. Τι θα κάνω με ένα μωρό στη κοιλιά και τον Διονύση να μη τρώει;

Στη 10 εβδομάδα πάμε στον γιατρό μας για το καθιερωμένο ραντεβού μας. Θα έκανα παπ-α. Δεν έκανα ποτέ…. Παλίνδρομη. Γιατί ρε γμτ;

Κλάμματα. Εντάξει κάνε κουράγιο, έλεγα. Το μωράκι σου σε έχει ανάγκη. Να μη σε βλέπει έτσι.

Αποφασίζουμε να φυγουμε με τους γονείς μου και τον μικρό. Να ξεσκάσω. Μια εβδομάδα μετά. Κάνω καλά; Είμαι κουρασμένη σωματικά, ψυχικά αλλά το έχω ανάγκη. Το παιδί όμως δεν έτρωγε. Μόνο γάλα και κανένα γιαούρτι.

Απέβαλα με φάρμακα τη μερα γενεθλίων του Διονύση. Τέσσερις μέρες μετά τον πήγα στον γιατρό για να τον δεί για το γνωστό θέμα του φαγητού. Είχαμε και εμβόλιο. Του το κάνει. Τον βρίσκει μια χαρά. Του εκφράζει την ανυσηχία της και η  μαμά μου αλλά την αποπαίρνει. Είναι κάτι που ξέρει να το κάνει καλά άλλωστε.

Της λέω μη δίνεις σημασία. Είναι καλός.

Μου λέει τι καλοσύνη έχει παιδάκι μου; Ότι νομίζεις.

Αφού ο γιατρός δεν έβρισκε τίποτα φεύγουμε.
Στο ταξίδι ο μικρός ήσυχος. Φτάνουμε. Κοιμάται σαν πουλάκι.

Την επόμενη μέρα βόλτες. Δε τρώει. Πίνει γάλα για πρωινό. Πάω να του δώσω φρούτα μετά τίποτα. Φτιάχνω γάλα. Το σπρώχνει με δυσαρέσκεια.  Πίνει το μεσημεριανό. Γιαουρτάκι το απόγευμα. Γκρίνια……. Το βράδυ κάνουμε μπανάκι τον βάζω στη κουνια δίνω γαλατάκι το σπρώχνει. Όχι ρε γμτ! Να μη πίνει γάλα; Λες να ‘ναι ίωση;

Πέρασαμε ένα βράδυ χάλια. Να κλαίει, να πεινάει αλλά γάλα να μη πίνει. Να θέλει να κοιμάται πάνω μου μόνο σα νεογέννητο. Ξημερώνει. Τίποτα γάλα καθόλου. Του ετοιμάζω τα αγαπημένα του. ΤΙΠΟΤΑ. Μέχρι και βόλτα με το αυτοκινητο τον πήγαμε για να ηρεμήσει που δε το έχουμε κάνει ποτέ….. Τελικά τρώει ένα γιαουρτάκι.

Δε βρέχει πάνα. Τρελαίνομαι! Τον βουτάω και πάμε νοσοκομείο μιας και είναι Σάββατο. Εκεί κατεβαίνει μια ειδικευόμενη και ειρωνεύεται τη μαμα μου πρώτα ότι και καλά η γιαγια είναι υπερβολική που ανυσηχεί τον εξετάζει και μας λέει αμυγδαλίτιδα! Μας δίνει αντιβίωση για 10 μέρες παρακαλώ και προσέξτε την έδωσε με το ζόρι γιατι δε δινει εύκολα αντιβιώσεις. Μας έδιωξε. Μα της λεω δε κάνει τσίσα! ΜΟυ λέει θα δώσουμε περιθώριο κανά δυό 24ωρα και αν είναι στα ίδια θα μπει για ορό…
Δε μου γέμισε το μάτι.

Έπαιρνα τον γιατρό μας αλλά πουθενά. Μα τι να κάνω να δώσω αντιβίωση; ΝΑ το πάω αλλού το παιδί; Δε ξέρω κανέναν εδώ!

Τελικά βρίσκω μια πολύ καλή γιατρό μέσω μιας φίλης που ειχε κάνει το αγροτικό της εκει και η γυναίκα μόλις άκουσε τις οδηγίες της ειδικευόμενης έφριξε! Με το που της λέω δε βρέχει πάνες και είναι ληθαργικός, μου λέει παίρνετε πραγματάκια, πήγαινετε στο νοσοκομείο, ανεβαίνετε παιδιατρική, λες το ονομά μου. Θα έχω ειδοποιήσει. Βάζετε ορό και κάνετε εξετάσεις…

Πάμε τρέχοντας. Έτσι κι αλλιως τα είχα όλα έτοιμα.

Αγωνία! Στεναχώρια! Τι έχει το παιδί μου! Γιατί δε τρώει; Δεν είναι ίωση το ξέρω! Τι είναι; Παναγία μου να μην έχει κάτι κακό το μωρό μου!

Βγαίνουν οι πρώτες εξετάσεις κατά τις 2 το βράδυ. Όλα καλά. Το σάκχαρο απο την αφυδάτωση πολύ χαμηλό όμως. Η ειδικευόμενη μόλις μας είδε ήταν κάπως. Μετά κατάλαβα ότι η γιατρός που μας έστειλε νοσοκομείο ήταν η διευθύντρια….

Ο θεός πουθενά…..

Ο άντρας μου είχε τρελαθεί απο αγωνία. Μα να φύγουμε διακοπές και να καταλήξουμε στο νοσοκομείο; Έψαχνε να βρεί τον γιατρό μας. Τελικά τον ειδοποιεί ο γιός του και με παίρνει τηλέφωνο.

Εδώ τάδε μου λέει. Του λέω πως έχουν τα πράγματα.

Ε μου λέει μάλλον ίωση. Πήγα να του πω τώρα τι να σε κάνω; Με πήρε μάλιστα απο απόκρυψη! Τι φοβήθηκε; Μη μάθουμε το τηλεφωνό του και τον ενοχλούμε;

Καθίσαμε 5 μέρες μέσα. Έκοψε το γάλα μαχαίρι. Μπιμπερό μαχαίρι, που χωρίς αυτό δεν κοιμόταν. Για τρείς μέρες έπινε χαμομήλι απο το δαχτυλό μου. Με έπιασαν τα κλάματα. Τι έχει ρε γμτ! Πείτε μου! Δεν αντέχω άλλο πόνο. Μόλις απέβαλα….. Δεν αντέχω άλλο.

Ο λαιμός ναι μεν ερεθισμένος αλλά όχι τόσο ώστε να μη τρώει. Όλοι προβληματισμένοι… Έκαναν ιολογικό έλεγχο. Τον είδαν ωρλ και οδοντίατρος. ¨Ολα τέλεια. Η γιατρός με ρώτησε για κάποια αλλαγη στο σπίτι ή κάποιο γεγονός. Της είπα για την παλίνδρομη. Μας είπανε οτί μπορεί να επηρεάστηκε….. Μα πως; Δεν του έδειξα κάτι. Δε πιστεύω να κατάλαβε. Που να ξέρουν και αυτοί; Ποιός ξέρει τι πέρναγε απο το μυαλό τους…. Για να μη τρώει το παιδί και να μην έχουμε παθολογικά ευρήματα….. Ποιός ξέρει τι γίνεται σπίτι τους….

Τη τρίτη μέρα τρώει…. Τρώει το φαγητό του νοσοκομείου… Κανονικά! Όχι αλεσμένο! Πάρτυ!!!!!!!!!!!!

Μα γιατί έφαγε κανονικό φαγάκι εκεί μέσα; Μα τι στο καλό!

Μου λέγανε όλοι ότι πείνασε τόσο που έφαγε κανονικό απο τη πείνα! Το λέγανε όμως γιατί δε ξέρανε τις προσπάθειες μου όλους αυτούς τους μήνες…… Έλεγα δε μπορεί! Κάτι τον ενοχλούσε τόσο καιρό και εδώ μέσα ηρέμησε για κάποιο λόγο!

Μα γιατί δε μ’ακούει ποτέ κανείς;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Το παιδι είχε όμως αλλάξει. Είχε αγριέψει. Με δάγκωνε. Δαγκωνοταν. Αυτοτραυματιζοταν.

Γυρίσαμε άρον άρον στο σπίτι μας στο νησί με τον μπαμπα μας που έιχε λιώσει και αυτός απο αγωνία! Γυρίσαμε χωρίς διάγνωση. Υποπτεύονταν ερπητική ουλοστοματίτιδα αλλα και πάλι δεν είχε κλινική εικόνα. Είχε και δεν είχε…. Απροσδιόριστα πράγματα που δε μου κόλλαγαν.

Σπίτι μας έτρωγε αλλά οι καλές συνήθειες ύπνου ήταν παρελθόν. Λέω τόσα πέρασε, ας κοιμάται μαζί μας. Συνέχισε να κοιμάται πάνω μου! Όλη νύχτα κολλημένος….

Τα καλά με το φαγητό κράτησαν τέσσερις μέρες. Σε μια μπουκιά πνίγηκε και ξενερωσε τόσο που έσπρωξε το πιάτο μακρυά με νεύρα!

Αρχίσαμε πάλι τα ίδια.

Όχι πάλι!

Πάμε στον γιατρό μας πια. Τον βλέπει. Τον εξετάζει εξονυχιστικά. Τον εμπιστεύομαι. Λέω ας μη τον βρίσκω, αλλά κάνει σωστές διαγνώσεις.

Του μιλάει…. Του λέει ότι πρέπει να τρώει όλο του το φαγάκι για μεγαλώσει. Ο Διονυσάκης τον κοιτάει στα μάτια με παράπονο.

Ο γιατρός λέει ότι είναι υγιέστατος αλλά βλέπει ένα παιδί φοβισμένο. Έτσι κι αλλιώς μου λέει όσες φορές σας έχω δεί έξω (2 φορές όλες κι όλες) το παιδί είναι με μεγάλους….. εννοούσε τους παππούδες που βγηκαμε το καλοκαίρι και τον συναντήσαμε εκεί. Που να γνωρίζει ότι ο Διονύσης ήταν κάθε μέρα για μπάνιο στη θάλασσα και κάθε απόγευμα στη πλατεία με τον φιλαράκο του τον Χρήστο;;;;;;; Μας είδε 2 φορές έξω και έτσι απλά έκρινε ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα. Γιατί αμέσως μετά μου είπε να δούμε παιδοψυχολόγο…….
Τιιιι;;;;;;;;;;;; Παιδοψυχολόγο;;;;;;

Η νονά του παιδοψυχολόγος…. Κατευθείαν τηλέφωνο! Μα τι έχω κάνει λάθος και το μωρό μου θέλει παιδοψυχολόγο! Του τα έχω δώσει όλα! Δεν έχω άλλα αποθέματα!

Η νονά έρχεται λόγω 28ης Οκτωβρίου βόλτα στο νησί. Τον βρίσκει μια χαρά αλλά  βλέπουμε ότι είναι ευερέθιστος. Δεν του έχω δώσει ξανά αλεσμένα δε κάνω τώρα πίσω αλλά τρώει πολλα γιαούρτια. Γαλα; Κομμένο!

Κάνει και διάρροιες. Απο το νοσοκομείο. Τις συνεχίζει. Όξινες και τον ερεθίζουν.

Πάμε σε παιδότοπο να χαρει και να παίξει. Κάθεται κοκκαλωμένος. Με κοιτάζει αλλά δε πάει να παίξει…… Γκρίνια… Παίζει τελικά αλλά φεύγουμε με γκρίνια!

Γυρνάμε σπίτι. Βράδυ Κυριακής…… Ο Διονύσης ανεβάζει υψηλό πυρετό. Δεν έχει ξανανεβάσει ποτέ. Που να βρείς γιατρό! Του κάνω μπανάκι δίνω αντιπυρετικό. Πέφτει. Ανακουφίζομαι λίγο γιατί λέω άντε ιωσούλα θα είναι και του πέσανε όλα μαζί. Τρώει κανονικά. Όχι το ιδανικό αλλά τρώει. Δε ζητάω πολλά απο ένα άρρωστο παιδάκι.

Οι διάρροιες συνεχίζουν. Κάνει ένα απίστευτο σύγκαμα ενώ είναι πλυμμένος και πετάει εξανθήματα σαν ατοπική δερματίτιδα. Λόγω του ότι ήταν βράδυ και οι γνωστές κρέμες δεν του έκαναν κάτι και υπέφερε απο πόνο πήγε ο άντρας μου φαρμακείο. Του έδωσε ο φαρμακοποιός μια κρέμα. Τη βάλαμε. Καλυτέρευσε αμέσως.

Τετάρτη πρωί. Κόβει φαγητό. Τρώει μόνο γιαούρτια.

Τώρα πια καταλαβαίνω ότι κάτι δε πάει καλά…. Συνδέω τη διατροφική συμπεριφορα του μωρού όλο αυτό τον καιρό με το τώρα.

Πάμε γιατρό.
Του λέμε τα καθέκαστα. Σε μια φάση απο την κούραση, την αυπνία και το στρες χάνω λίγο τις μέρες.

“Πότε έκανε πυρετό;”

“Κυριακή. Όχι όχι, Δευτέρα!“

“Τώρα η Κυριακή έγινε Δευτέρα;” Μου λέει…

Το παραβλέπω…

“Έκανε σύγκαμα. Βάλαμε την τάδε κρέμα.”

“Δε του βάζατε καλύτερα μια βόμβα;” μας λέει.

Ο άντρας μου…
“Πήγαμε επειδή ήταν αργά στο φαρμακείο και μας τη δώσανε. Υποτίθεται ειναι ειδικός φαρμακοποιός”
“Και απο πότε είναι ειδικός ο φαρμακοποιός;”
“Είναι περισσότερο απο μας”
“Κοιτάχτε… Δεν υπάρχει λίγο ειδικος και πολύ ειδικος. Λίγο εγκυος και πολύ έγκυος. Ειδικος για τετοια θέματα ούτε εγώ δεν είμαι καλά καλά”

Κρατιόμαστε. Είμαστε άνθρωποι ευγενικοί απο τη φύση μας. Μας ενδιαφέρει το παιδι αυτή τη στιγμή.
Σηκώνεται. Το εξετάζει.

Ίωση μας λέει.
Μα πάλι; Ρωτάω! Τι ιωσεις είναι αυτές που τον κάνουν να μη τρώει και να μη πίνει;

Του κοιταζει την κοιλίτσα… Σηκώνει ένα πετσί… Η κοιλιά ζαρωμένη και φαίνονται τα πλευρά. Παρόλα αυτά βάρος σταθερό.

Δε βρίσκει τίποτα παρά μόνο ένα ιδιοτροπο παιδί. Έτσι αντιδρά στις ιώσεις… Πονάει λίγο ο λαιμός και κόβει φαγητό….

Δεν είχε περάσει ένα μήνας απο τότε που νοσηλεύτηκε και το νοσοκομείο το έβλεπα ήταν μονόδρομος πάλι…

Μας λέει όλα καλά αλλά να πίνει υγρά! Ναι να πιει! Αλλα πως;
Φεύγοντας στη πόρτα μας λέει το εξής ανεκδιήγητο…. “Υπάρχουν και τηλέφωνα” Ότι και καλά δεν τον πήραμε για τη κρέμα λες και τον βρίσκει ποτέ κανείς!

Την επόμενη ξυπνά με γκρίνια πεινασμένος.
Δεν αντεχω άλλο.

Τον παίρνω και τον πάω στον άλλο γιατρό. Αυτόν που μας είχε δώσει τότε που ήταν βρεφάκι τη θεραπεία για την ΓΟΠ. Ο δικος μας μεσα σε όλα τ’ αλλα, μας είχε πει να αφήσουμε το παιδί στην ησυχία του και να μη πάμε σε γιατρους και τρομοκρατείται…
Μου πέρναγαν απο το μυαλό τα λόγια του… Μήπως δεν πρέπει να πάμε; Μήπως να του δώσω λίγο χρόνο. Τον κοιτάζω και βλέπω άλλο παιδί.

Ξεκινάω πρώτα απο τη δερματόλογο όμως. Το παιδι δεν ετρωγε αλλά δάγκωνε και το κουτάλι απο τα νεύρα του και κράταγε το φαγητό κάτω απο τη γλώσσα χωρίς να το φτύνει αλλά δε κατάπινε κιόλας. Του τρέχανε σαλάκια και δάγκωνε τη γλωσσίτσα του. Έλεγα μήπως δεί κάτι στο στόμα του που δε βλέπουν οι άλλοι. Δεν έχουμε στοματολόγο εδώ.. Που να τον πάω; Είχε κόσμο. Της τρελλής. Φεύγω.

Πάμε στον  γιατρό. Μιλάμε χαμός. Τα μικρά και οι γονείς μέχρι έξω. Ενημερώνω τη γραμματέα του. Έχω να πάω σχεδόν 2 χρόνια. Δε ξέρω πως θα με δεχτεί. Ξέρει ποιόν έχουμε γιατρό. Τον έχει και αυτός πολύ ψηλά. Το γνωρίζω.

Με βλέπει. Πρέπει να ήμουν ταλαιπωρημένη. Ταραγμένη. Ο Διονύσης έκλαιγε συνεχως με νεύρα και ουρλιαχτά. Με παίρνει όμως μέσα αμέσως. Με τα ουρλιαχτά του μωρού ήταν δύσκολο να μιλήσουμε. Με άκουσε με προσοχή. Είχα ανάγκη να με ακούσει κάποιος. Την ώρα που το εξέταζε μου λέει.

“Όλον αυτό το καιρό άλλο γάλα έχετε δώσει; Χωρίς λακτόζη ας πούμε.”
“Όχι” του λέω.
Μου λέει και αυτός ότι είναι ίωση αλλά όχι κάτι το τοοοοσοοοο φοβερό που να τον κάνει να μη τρώει.

“Αν δεν συνελθει μέσα στο Σαββατοκύριακο τη Δευτέρα ξεκινάμε εξετάσεις. Πρέπει να δούμε τι συμβαίνει”

Πάω σπίτι με ένα παιδι διελυμένο.
Δεν ανακουφιζομαι ουτε τωρα.
Το μυαλό μου κολλήμένο όμως στη κουβέντα που μου έκανε με το γάλα.

Το παιδί κοιμάται εξαντλημένο πια στον καναπέ και μιλάω με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο. Μιλώντας και λέγοντας αυτά που μου έιπε ο γιατρός ξαφνικά παίρνω μπροστά!

ΣΤΟΜΑΧΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΜΑ! ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΑΚΙ ΤΟΥ!

Και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς!
Ναι μου λεει κορίτσι μου! Το στομάχι του είναι!

Παίρνω τον γιατρό! Κάθομαι γράφω πιο πριν ενα κατεβατό σημειωσεις απο την ωρα που γεννήθηκε το παιδι και το παζλ δένει!

Του τα λέω! Του λέω όλο το ιστορικο!

Του λεω θέλω να δω παιδογαστρεντερολόγο! Συμφωνείς;

Μου λέει ναι φύγατε για Αθήνα!

Ξέρω ότι έχω γράψει τα αμέτρητα και εδώ θα σας πάω γρήγορα!

Η κουβέντα με τον γιατρό έγινε Παρασκευή. Κυριακή πρωί ήμασταν Αθήνα. Ειχα ήδη βρεί γιατρούς το Σάββατο και μας περίμεναν στο Ιατρικό Κέντρο. Στο παιδί έδινα υγρά με σύρριγγα μόνο για να κρατηθεί για το ταξίδι.

Ο Διονύσης νοσηλέυτηκε για 9 μέρες πρώτα γιατί ήταν αφυδατωμένος και ύστερα για να γίνει πλήρης έλεγχος.

Έκανε πεχαμετρία 24ώρου, γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, ραστ τεστ, μάγιερ,παρασιτολογικές κοκ.

Με που με άκουσαν προσεκτικά αμέσως υποψιάστηκαν ηωσινοφιλική οισοφαγίτιδα.

Τα αποτελέματα.

Παλινδρόμηση. Μέσα σε 15 ώρες έκανε 31 επεισόδια αρκετά όξινης παλινδρόμησης μικρής διάρκειας ευτυχώς.
Αλλεργία στα γαλακτοκομικά.
Εικόνα γαστρίτιδας.
Φλεγονές στο έντερο.
Ο οισοφάγος δεν έκανε σωστές περισταλτικές κινήσεις και ότι υγρό έβαζαν στη γαστροσκόπηση το πέταγε πάνω.

ΤΕΛΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ:

Ηωσινοφιλικη γαστρεντεροπάθεια.

Παιρνει λοσεκ, σιλροτόν και αντισταμινικά.

Επιτέλους τρώει όπως δεν έχει φάει ποτέ του και δείχνει να ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Απο διάθεση είναι τέλεια και σταμάτησε μαχαίρι τα δαγκώματα και τη γκρίνια.

Η δυσκαταποσία και δυσφαγία που είχε είναι συμπτώματα της ηωσινοφιλικής η οποία έχει σχέση συνήθως με τροφική αλλεργία. Γάλα, σιτηρά, αυγο….

Ο Διονυσακης; Αλλεργία στο γάλα.

Έφαγε στο νοσοκομείο όταν νοσηλέυτηκε πρώτη φορά γιατί είχε ηρεμήσει το στομαχάκι του απο τον ορό και τη διακοπή του γάλακτος. Έκοψε πρώτα τα φρούτα γιατί ήτανε όξινα. Μετά ότι είχε τομάτα. Όλα έδεναν πια.

Η αμέλεια του γιατρού του διέλυσε το στομαχάκι.

Μας κοίμιζε…. Του έβαλε την ταμπέλα του δύσκολου παιδιού και αυτό ήταν.

Θέλω να πάω να του μιλήσω. Τι να του πω; Πόσο χαζή νιώθω; Που καθόμουν και τον άκουγα;

Εμπιστεύτηκα τα χρόνια του. Το ονομά του. Την πείρα του. Τα καλά λόγια που άκουγα γι ‘αυτόν.

Πως απέκτησε καλό όνομα αυτός ο γιατρός μου λέτε;

Με αυτή τη συμπεριφορά!

Με αυτό το ύφος των 1000 καρδιναλίων!

Γράφω τρείς ώρες τώρα…. Το ξέρω είναι πολλά. Αλλά έπρεπε να τα γράψω όλα απο την αρχή μέχρι το τέλος γιατί ξέρω ότι ο Διονυσάκης δεν έιναι το μοναδικό παιδί που πόνεσε και ταλαιπωρήθηκε χωρίς λόγο….. Ξέρω ότι υπάρχουν και άλλες μαμάδες που δεν εισακούγονται. Ξέρω ότι πολλά παιδάκια ταλαιπωρούνται απο τροφικές αλλεργίες τέτοιου τύπου. Παθαίνουν ασθμά, ωτίτιδες και ο γιατρος πέρα βρέχει!

Να ακούτε τις μαμάδες! Η μαμά μεταφράζει τα λιγοστά λογάκια του μωρού! Αυτή ξέρει οτι το ντα σημαίνει εντάξει.

Εύχομαι να μη ξαναπονέσει ποτέ του! Εύχομαι να του χαρίσουμε ένα αδελφάκι σύντομα. Εύχομαι να τα ξεχάσει όλα αυτά που πέρασε στα νοσοκομεία για το τίποτα γμτ!

Μακάρι να μη πόναγε ποτέ ξανά κανένα μωρό! Να ήταν στο χέρι μου….

Πάω να τον δω που κοιμάται……..

Σας φιλώ γλυκά όλες!

Μαρία   Eimaimama.gr