Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια ένα πράγμα προσπαθούσα να μεταδώσω στα παιδιά μου: ότι είμαστε όλοι ίσοι. Όχι ίδιοι. Ίσοι. Και από τα πιο μικράκια μέχρι τα μεγάλα μου, τους μιλούσα για όλους με την ίδια βαρύτητα στη φωνή. Και πάντα τους έλεγα την αλήθεια. Με κίνδυνο μερικές φορές να ακούγομαι ακόμα και κυνική. Σκεφτόμουν ότι όλο για τα δυσάρεστα ακούν από εμένα: πόλεμοι, άτομα με αναπηρίες, πρόσφυγες, μετανάστες, ξεριζωμοί, αδικίες. Αλλά "υπάρχουν όλα μέσα στη ζωή", τους έλεγα και γούρλωναν τα μάτια τους και ήθελαν κι άλλο κι άλλο.
Τον Γκάζι Καπλάνι τον πρωτογνώρισα εδώ. Έμπαινα συχνά και διάβαζα τις ιστορίες που αναρτούσε. Ιστορίες δικές του αλλά και ιστορίες άλλων. Αυτό που μου άρεσε από την αρχή ήταν η απουσία μελοδράματος σε αυτό το μπλογκ. Υπήρχε μια μαγική ισορροπία, που χωρίς να ξέρω από πού πηγάζει, με τραβούσε να διαβάζω.
Όταν διάλεξα το "Με λένε Ευρώπη" στο βιβλιοπωλείο, δεν ήξερα τι ακριβώς θα διάβαζα. Το οπισθόφυλλο, αν και ιδιαιτέρως
ελκυστικό, ήταν γεμάτο ερωτηματικά. Με κέρδισε με κάθε του σελίδα. Μια ιστορία βασισμένη στην αλήθεια και στο μύθο, που σε ταξιδεύει. Χωρίς μελοδράματα και υπερβολές. Χωρίς φανατισμούς και ακρότητες. Με την αλήθεια, την ισορροπία και την ειλικρίνεια του ανθρώπου που "υπήρξε εκεί" και τώρα αφηγείται. Πραγματικά, δε μπορώ να απαριθμήσω τις φορές που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη "τι κρίμα που δεν είμαι πια στο σχολείο. Θα τους το διάβαζα σίγουρα αυτό το κομμάτι. Και αυτή την ιστορία...".
ελκυστικό, ήταν γεμάτο ερωτηματικά. Με κέρδισε με κάθε του σελίδα. Μια ιστορία βασισμένη στην αλήθεια και στο μύθο, που σε ταξιδεύει. Χωρίς μελοδράματα και υπερβολές. Χωρίς φανατισμούς και ακρότητες. Με την αλήθεια, την ισορροπία και την ειλικρίνεια του ανθρώπου που "υπήρξε εκεί" και τώρα αφηγείται. Πραγματικά, δε μπορώ να απαριθμήσω τις φορές που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη "τι κρίμα που δεν είμαι πια στο σχολείο. Θα τους το διάβαζα σίγουρα αυτό το κομμάτι. Και αυτή την ιστορία...".
Κλείνοντας το οπισθόφυλλο, ομολογώ ότι λαχτάρησα να κρατούσε λίγο ακόμη.
Και μια που αυτός εδώ ο τόπος ισχυρίζεται πώς ότι καταγράφεται διασφαλίζει την αθανασία του, κλείνω με αυτό:
"Η γραφή είναι αγάπη και θεραπεία μαζί. Χαρά και ανάγκη. Για να δανειστώ μια φράση του Σεπούλβεδα: αφηγούμαι σημαίνει αντιστέκομαι. Προπαντός στη δική μου μιζέρια και μικρότητα. Για να γράφεις πρέπει να διψάς για το παιχνίδι, εκείνο των λέξεων και της πλοκής. Να επιθυμείς να το διασκεδάσεις αλλά και να υποφέρεις συγχρόνως. Δε γίνεται να γράφεις χωρίς μια δόση μαζοχισμού. Γράφεις γιατί έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και ταυτόχρονα γιατί είσαι ανασφαλής. Το λευκό χαρτί είναι ο εξομολογητής και ο εχθρός σου μαζί. [...] Γράφεις γιατί θέλεις να ξορκίζεις το φόβο. [...] Γράφεις για να κάνεις τον άλλο να βγει από το πετσί του. Για όσο διαρκεί το ανάγνωσμα μιας ιστορίας, να δει τον κόσμο με τα μάτια του Άλλου".
"Με λένε Ευρώπη"ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ
(Εκδ. Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ) http://gazikapllani.blogspot.com/
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου