Για τα παιδιά που ήταν στο κόμμα... Αναρτήθηκε από MANIER , Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011 at 10:55 μ.μ., in

... Αφού κι αυτό το αύριο το αλάνι όργανο του κόμματος το έχεις κάνει
ποιόν θα περιμένεις και ποιόν θα τυραννάς;
Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη,
τι θα πάει να πει στη δικαιοσύνη
να το δικαστήριο υψώνεται από δω...
Διονύσης Σαββόπουλος: Για τα παιδιά που είναι στο κόμμα (1975)


Είναι κατά κανόνα έξυπνοι άνθρωποι. Αν δεν ήταν θα παρέμεναν στο κόμμα.
Σέρνουν δεξιά και αριστερά τις μαραμένες δάφνες των αγώνων τους.
Κάθε φορά που η Wall Street πέφτει 1% αισθάνονται δικαιωμένοι. Το'χαν πει εξ' άλλου πως ο καπιταλισμός θα πεθάνει από τις αντιφάσεις του, κάπου εκεί στις 10.000 μονάδες (του Dow Jones φυσικά κι όχι της δικής μας χιλιομπαλωμένης Χ.Α.Α.).
Επιφυλάσσονται για το διαδίκτυο, μιας κι είναι κατ' εξοχήν αμερικανικό προϊόν. Μπερδεύτηκαν λίγο όταν... ο «Σαμίρ Αμίν των ‘90ς», δηλαδή ο γκουρού Noam Chomsky το επαίνεσε, και γι' αυτό πλέον και δεν είναι και τόσο κατηγορηματικοί.
Ο επάρατος ιμπεριαλισμός, αντικαταστάθηκε στο λεξιλόγιο με την εξίσου απεχθή παγκοσμιοποίηση. Ο πρώτος είναι παλιομοδίτικος· άσε που νίκησε κι όλας.
Το πέρασμά από την Αριστερά χάραξε βαθιά τη σκέψη τους. Το «απόλυτο» κυριαρχεί στην κοσμοθεωρία τους. Η ζωή, η Ιστορία πρέπει οπωσδήποτε να χωρίζεται σε πολύ-πολύ καλούς και σε πολύ-πολύ κακούς. Γι' αυτό πολλοί που εγκατέλειψαν το βαθύτατο κόκκινο, αγκάλιασαν με την ίδια θέρμη το βαθύτατο μπλε. Αγκαλιάζουν όλους τους εθνικιστές, αρκεί να δηλώσουν ότι είναι αναφανδόν κατά της παγκοσμιοποίησης - αμερικανοποίησης. Όπως η πορεία προς τον σοσιαλισμό χρειαζόταν μια δικτατορία του προλεταριάτου (με παράπλευρες ζημίες περί τα 20 εκατ. θύματα του Στάλιν) έτσι και η αντίσταση στη λαίλαπα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου χρειάζεται τους Μιλόσεβιτς αυτού του κόσμου.
Χρειάζονται τις άτεγκτες διαχωριστικές γραμμές. Δεν μπορούν να ορίσουν τον κόσμο αλλιώς· μόνο σε άσπρο-μαύρο μπορούν να λειτουργήσουν. Δεν ένιωσαν ποτέ άνετα στις διαβαθμίσεις του γκρι, γι' αυτό -όπως και τότε- ότι εμφανίζεται ως γκρίζο είναι εξ ορισμού μαύρο, ρεβιζιονιστικό. Γι' αυτό και η συνωμοσιολογία παραμένει η ίδια: μονολιθικές αυτοκρατορίες του κακού ενάντια στις δυνάμεις του φωτός. Χτίζουν ένα περίτεχνα νοητικά οικοδομήματα με μυριάδες επιχειρημάτων και τσιτάτων, κυρίως από Γάλλους κωνοποδιυλίζοντες (ξέρετε τώρα! Ζακ Ντεριντά, Ρεζίς Ντεμπρέ, κ.ά.) Αν, δε, η πραγματικότητα διαψεύδει το οικοδόμημά τους, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Θα την παραδώσουν βορά στο νέο ιδεολόγημα που έχει να κάνει με τους βαρόνους των διεθνών ή (και) εγχώριων media, που έχουν τη μαγική δυνατότητα να εκμαυλίσουν 5 δισεκατομμύρια 990 εκατομμύρια (και κάτι ψιλά) συνειδήσεις σ' όλο τον κόσμο.
Επαγγελματικά σίγουρα είναι επιτυχημένοι. Αν δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, γρήγορα ανελίσσονται στην κορυφή. Γνωρίζοντας σε βάθος τον Μαρξισμό, ξέρουν την λειτουργία του καπιταλισμού καλύτερα από τους απόφοιτους του Harvard Business School. Έχοντας γνώση του Λενινισμού ξέρουν την τέχνη των ελιγμών όσο κανείς άλλος. Η Αριστερά ήταν ένα εξαίρετο σχολειό, ειδικά στη διαχείριση του παρασκηνίου. Έχοντας θητεύσει σε κομματικά όργανα, τα Διοικητικά Συμβούλια των εταιριών φαντάζουν παιγνιδάκι. Οι γενικές συνελεύσεις των μετόχων, δεν πιάνουν μία μπροστά στα αμφιθέατρα που κάποτε μεγαλουργούσαν.
Αν δουλεύουν στο Δημόσιο είναι σίγουρα συνδικαλιστές. Καρπώνονται άπειρες ώρες συνδικαλιστικής άδειας και ελεεινολογούν την κάθε κυβέρνηση που δεν ανεβάζει την παραγωγικότητα του Δημοσίου «απαξιώνοντας εσκεμμένα κάθε τι κρατικό για να το ξεπουλήσει σε εξευτελιστική τιμή στο ιδιωτικό κεφάλαιο». Το κράτος φυσικά είναι ιερό και απαράβατο. Έχουν μια περίεργη αντίληψη της οικονομικής επιστήμης που δεν βασίζεται στο μοντέλο εισροών-εκροών αλλά σε ένα νεφελώδες παράγωγο της μαρξιστικής υπεραξίας με πάγιο συμπέρασμα ότι «το κεφάλαιο πρέπει να πληρώσει». Χρησιμοποιούν πιο ξύλινη γλώσσα από τους γαλαζοκόκκινους πρώην συντρόφους τους, αλλά είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί στο κοινωνικό πεδίο. Χρησιμοποιούν και χρησιμοποιούνται από τα κόμματα και φυσικά παίζουν την πολιτική και την παραπολιτική διαδικασία στα δάκτυλα.
Όλοι οι παραπάνω δεν ανήκουν σε ένα κόμμα, αλλά σε μια γενιά που ανδρώθηκε στην μεταπολίτευση. Είναι αυτοί που σήμερα κυβερνούν τη χώρα σε όλα τα επίπεδα· όχι μόνο στο κράτος, αλλά και σε επιχειρήσεις media, συνδικάτα κ.λ.π.
Η μεγαλύτερη νίκη τους όμως δεν είναι η κατάληψη της εξουσίας. Είναι το γεγονός ότι κατάφεραν μια χώρα να διαλέγεται με τους όρους τους. Το απόλυτο κυριαρχεί, οι αποχρώσεις εξοβελίζονται. Η συζήτηση έχει τα χαρακτηριστικά ιδεολογικής ακαμψίας που είχαν οι ΚΟΒες στη δεκαετία του '70: όλα τα μεγάλα θέματα εξαντλούνται σε υπερθεμάτιση του δόγματος και σε άσκηση αναθεμάτων κατά εκείνων που δεν συνάδουν. Δεν είναι τυχαία η ομόθυμη και χωρίς αποχρώσεις αντιμετώπιση του Μακεδονικού στη δεκαετία του '90, ούτε το 97% του Κόσοβου, ούτε καν το γεγονός ότι η συντηρητική παράταξη εμφανίζεται με πιο «αριστερή» φρασεολογία από την «Αριστερά».

Η γενιά της μεταπολίτευσης σημαδεύτηκε βαθιά από την Χούντα. Ήταν έντονη η ιστορική συγκυρία στην οποία διαμορφώθηκε η άποψή τους για τον κόσμο· πλάκωσε κι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός... Η γενιά όμως αυτή σημάδεψε με την σειρά της βαθιά την μεταπολίτευση. Σίγουρα δεν έχει μόνο αρνητικά στο ενεργητικό της (υπάρχει ο εκδημοκρατισμός της χώρας, το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη κ.λ.π.) αλλά καιρός είναι να αποτιμηθούν με δημόσιο διάλογο τα έργα και οι ημέρες τους. Το γεγονός ότι δεν έχει γίνει επί της ουσίας αυτός ο διάλογος ενδυναμώνει τα επιχειρήματα περί κατίσχυσής τους στη δημόσια σκηνή. Στην Ελλάδα όλες οι ουσιαστικές συζητήσεις γίνονται a posteriori...

Paschos Mandravelis  Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Γραμμή» της Κοζάνης τον Iούνιο του 2001