Καμμένα λάστιχα στον δρόμο για το αύριο Αναρτήθηκε από MANIER , Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017 at 7:43 μ.μ., in

Κατά καιρούς σε αυτή τη «λίστα» γράφω πολλά πράγματα και πολλές φορές η αλήθεια είναι πως επαναλαμβάνομαι. Ξέρω πως είναι κουραστικό για κάποιους να διαβάζουν αρκετές φορές πάνω κάτω τα ίδια. Αυτό συμβαίνει όμως (το γράψιμο) επειδή τα πράγματα παραμένουν ίδια. Και εγώ πιστεύω πώς πρέπει να αλλάξουν. Επομένως…επιμένω να λέω μπάς και αλλάξουν κάποια μυαλά. Κατανοητά ώς εδώ. 

Πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμη πως πρέπει να ξημερώσει ένας «άλλος» κόσμος. Ένας καινούριος κόσμος χωρίς πολλά από τα άσχημα που ταλαιπωρούν και δυστυχούν τους

ανθρώπους. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα το πώς θα αλλάξει αυτός ο κόσμος και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε τούτη τη μικρή διαδικτυακή γωνιά. Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε να γρατσουνάμε τις συνειδησιακές χορδές κάποιων ανθρώπων,ώστε να συμβάλλουμε κι εμείς εδώ στην «αλλαγή». 

Ζούμε γενικά σε ένα κόσμο σκατένιο. Και αυτή η διαπίστωση δέν είναι τωρινή και ούτε ισχύει στον ίδιο βαθμό για όλους. Είπαμε παλιότερα πως η αντίληψη της πραγματικότητας στον κάθε άνθρωπο,είναι υποκειμενική. Έτσι για κάποιους αυτός ο κόσμος είναι εντάξει,για κάποιους άλλους είναι σκατένιος. Απλά πράγματα. 

Άν βγάλεις στην άκρη αυτούς που πιστεύουν πως ο κόσμος μας είναι εντάξει,θα αναγνωρίσουμε δύο είδη ανθρώπων που πιστεύουν πως κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο μας. Αυτούς που θέλουν να τον αλλάξουν και αυτούς που δέν θέλουν. 

Τώρα άν βάλεις σε μία ζυγαριά τις τρείς συνολικά ομάδες εύκολα θα διαπιστώσει κάποιος πως η αιτία που δέν αλλάζει ο κόσμος,είναι πως : αρκετοί βολεύονται με την σκατοσύνη του και επωφελούνται,ακόμη περισσότεροι δέν δίνουν δεκάρα για τίποτε πέρα από την πάρτη τους,ελάχιστοι διυλίζουν ακόμη τον κώνωπα…και γενικά η μεγάλη πλειοψηφία επιλέγει να ρίχνει πάντα τις ευθύνες της κάπου «αλλού»αγνοώντας πως για τον σκατένιο κόσμο ευθύνεται μονάχα η ίδια η ανθρωπότητα και κανένας άλλος. 

Κάτι πάει στραβά,κάτι κάνουμε λάθος. Όσο όμως αυτή η διαπίστωση παραμένει στα λόγια και δέν πράττουμε συνολικά, ξεκινώντας την αλλαγή από τον εαυτό μας,ύστερα στην κοινωνία,στην πόλη, στην χώρα και παγκόσμια,τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στον σκατένιο κόσμο. 

Αλλά καλό είναι τώρα να ορίσουμε τί εννοούμε σκατένιο κόσμο. 

Σκατένιος κόσμος για παράδειγμα,είναι ο κόσμος στον οποίο άνθρωποι πεινούνε ενώ η ανθρωπότητα θα έπρεπε να έχει λύσει συνολικά το πρόβλημα εδώ και δεκαετίες εφόσον υπάρχουν τεχνολογικά οι δυνατότητες. 

Σκατένιος κόσμος είναι επειδή ένα ελάχιστο ποσοστό «ανθρώπων» κατέχει τον πλούτο που αντιστοιχεί σε κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων που στην τελική τον παράγουν κιόλας. Και κανένας δεν διορθώνει αυτή την κατάφωρη και φανερή αδικία. 

Σκατένιος κόσμος είναι ο κόσμος που κάθε τρείς και λίγο γίνονται πόλεμοι,κόσμος σκοτώνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται δίχως να το έχει επιλέξει επειδή κάποιοι κερδίζουν χοντρά και κάποιοι άλλοι εκστασιάζονται στην φυλετική και εθνική ανωτερότητα. 

Σκατένιος κόσμος είναι ο κόσμος στον οποίο εκατομμύρια παιδιά και γυναίκες είναι εργάτες-σκλάβοι ή θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Και την ίδια στιγμή όλοι μας πίνουμε το καφεδάκι μας βλέποντας ΤV. 

Σκατένιος κόσμος είναι ο κόσμος που οι γυναίκες αναγκάζονται να ζούν κάτω από το αυστηρό βλέμμα, την καταπίεση και την διαστροφή των αντρών. 

Είναι ο κόσμος όπου οι «διαφορετικοί»,οι «κωλοπούστηδες» είναι μιάσματα μπροστά στην στρέητ πατενταρισμένη κοινωνία. 

Είναι ο κόσμος στον οποίο δίπλα στις πολυτελείς βιτρίνες και στις λαμπρές λεωφόρους κείττονται ανθρώπινα κορμιά και διαλυμένες ζωές. 

Είναι ο κόσμος στον οποίο τα ζώα κακοποιούνται και βασανίζονται προς τέρψιν διεστραμμένων.Η παραδίδονται στην αδηφάγα βιομηχανία των τροφών. 

Είναι ο κόσμος στον οποίο όλες οι θρησκείες δέν ανυψώνουν τον άνθρωπο όπως κυρήττουν αλλά τον γκρεμίζουν και τον καθηλώνουν,υποτελή σε έναν ανώτερο συμπαντικό αφέντη αλλά και σκλάβο στους επι γής αφέντες. 

Είναι ο κόσμος στον οποίο οι κυβερνήσεις, τα κράτη, η αστυνομία, η δικαιοσύνη και οι στρατοί δέν προστατεύουν την ελευθερία,την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά έχουν καταστεί υποχείρια εκείνων που έκαναν την σκατοσύνη αυτού του κόσμου επιστήμη… 

Είναι ο κόσμος στον οποίο δέν υπάρχει πιά σεβασμός. Ο κόσμος στον οποίο ο καθένας νομίζει πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του και έχει άποψη και δικαίωμα για τα πάντα.Και έχει πάντα δίκιο. 

Δέν υπάρχει συμπόνοια στην αδικία και στον πόνο . Παρά μόνο αδιαφορία,επίπληξη και τιμωρία. Η φτώχεια, η πείνα και η έλλειψη στέγης είναι μία παράνομη κατάσταση μέσα σε μία κοινωνία που νομιμοποιεί την «επιχειρηματική» κλεψιά και την «δημοκρατική» αδικία. 

Είναι ένας κόσμος φτιαγμένος για λίγους κι εκλεκτούς. Αλλά το μεγάλο κακό συμβαίνει εκεί που οι πολλοί κι ασήμαντοι θέλουν να μοιάσουν και να φτάσουν τους θρασύτατους εκμεταλλευτές τους. 

Θα μπορούσα να γράφω άπειρα μικρά παραδείγματα για τα σκατά της καθημερινότητας,την παραλογία της ζωής μας και τα αδιέξοδα,την σκλαβιά μας και την μιζέρια μας. Ο καθένας με καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά θα καταλάβαινε. Προφανώς όμως ,αρκετοί είναι αυτοί που για συγκεκριμένους λόγους είτε δέν μπορούν,είτε δέν θέλουν να αλλάξει αυτός ο κόσμος. 

Όλα είναι μία μηδαμινότητα,μία εξαίρεση. Παραμένουν αόρατα στην γενικευμένη ευδαιμονία. Γίνονται κανονικότητα,»νομοτέλεια» και «μοίρα» στην μαζική φτωχοποίηση. Κλεισμένοι μέσα στην ατομική μας δυστυχία είμαστε καταδικασμένοι. 

Το νόημα είναι πως είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την κατάσταση.Τα άσχημα γεγονότα που ευθύνονται οι άνθρωποι μπορούμε να τα διορθώσουμε αρκεί πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Ο καινούριος κόσμος θέλει και καινούριους ανθρώπους. Οι κανούριοι άνθρωποι να ξεφορτωθούν τους εραστές του παλιού κόσμου,του σκατένιου κόσμου. 

Μας έχουνε πεί ψέματα για τα πάντα. Μας έχουνε κάνει να βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος.Αυτός ο κόσμος είναι αποτέλεσμα των επιλογών της εξουσίας,και διαμορφώθηκε με την υποταγή και την συναίνεση της πλειοψηφίας.  

Κάποιοι θα πούν πως είσαι προπαγανδιστής της βίας… 

Εγώ θα πώ να πείτε σε αυτούς που κάνανε σκατένιο τον κόσμο μας να μας αδειάσουν την γωνιά και να μας αφήσουν ειρηνικά να δημιουργήσουμε τον κόσμο που μπορούμε και θέλουμε. Να σταματήσουμε τις ασχήμιες για τις οποίες ευθύνεται ο άνθρωπος. 

Και είναι σίγουρο πως την επόμενη μέρα δίχως να χυθεί στάλα αίμα αυτός ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Πόσο όμως πιθανό είναι να συμβεί ένα όνειρο… 

Πόσες αντοχές να έχει ο άνθρωπος που πέφτει συνεχώς και ανακατεύεται μέσα στον καθημερινό του εφιάλτη… 

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου ο θάνατος δέν θα είναι μία αναγκαιότητα αλλά μία φυσική εξέλιξη όπως η γέννηση και η ζωή. Και τα όπλα μας αυτά που σκοτώνουν άλλους ανθρώπους θα είναι μία κακή ανάμνηση από έναν ξεπερασμένο κόσμο όπου οι ίδιοι οι άνθρωποι κατήργησαν… και στα χέρια τους θα κρατάνε μόνο λουλούδια να χαρίζουν ο ένας στον άλλο, να λένε καλημέρες γεμάτοι χαρά και ζωντάνια. Δίχως να δυστυχούν στην σχιζοφρένεια του σήμερα. 

Δέν υπάρχουν νόμοι να προστατέψουν τους φτωχούς και τους τίμιους,γιατί η κοινωνία μας είναι δομημένη στην ατιμία και στην προσωπική μαγκιά του καθενός. Κι άν ο καπιταλισμός ευθύνεται στο μεγαλύτερο βαθμό για την αλλοτρίωση των ανθρώπων,καλούνται οι ίδιοι οι άνθρωποι να ξεπεράσουν με αυτοθυσία και προσωπικό αγώνα αυτή την πλάνη. Να αρνηθούν τον σημερινό σκατένιο κόσμο με τα ψέματά του. Να συστρατευθούν για το γκρέμισμα του παλιού και άδικου κόσμου και το χτίσιμο του νέου. 

Αλλιώς όλοι μαζί θα ανακυκλωνόμαστε στα αδιέξοδα και στις αδικίες της καθημερινής «νομοτέλειας».Θα θρηνούμε όχι για την ανθρώπινη θνητότητα αλλά για τα άσχημα γεγονότα που θα μπορούσαν να μήν έχουν συμβεί.Θα θρηνούμε για έναν κόσμο που περιμένει να δημιουργηθεί αλλά ποτέ δεν ξημερώνει. 

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ 

ΥΓ.Δέν είναι η πρώτη φορά που σκοτώνονται στους δρόμους. Ούτε η πρώτη φορά που η κοινωνία σοκάρεται. Ούτε η Πόρσε ούτε η κακιά στιγμή φταίνε. Φταίνε οι αρρωστημένες νοοτροπίες και οι λάθος διέξοδοι που βρίσκει ο καθένας μας στην καθημερινή απελπισία μας. 

Ναί φταίνε οι μπάτσοι και η δικαιοσύνη που τιμωρούν ταξικά. Αλλά κυρίως φταίει η ανοχή της κοινωνίας και του καθένα προσωπικά, που όταν είναι να προνοήσει σφυρίζει αδιάφορα και ύστερα καταριέται. Όταν μιλάμε για παιδεία ας δούμε πρώτα τί είδους παιδεία θέλουμε και τελικά ποιός διαχειρίζεται την παροχή της παιδείας. 

ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ