Μέσω δεινών και οδυνών περνάμε σ’ άλλη πίστα Αναρτήθηκε από MANIER , Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016 at 4:46 μ.μ., in

Μετά από την προ μερικών μηνών διαμαρτυρία των κατοίκων του Σαουθάμπτον για την παρουσία στο λιμάνι τους της Αρμονίας των Θαλασσών, του μεγαλύτερου κρουαζιερόπλοιου στον κόσμο, το οποίο δημιουργεί περιβαλλοντικά προβλήματα και δυσκολεύει την ζωή τους, καταγράφηκε προχθές στην σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας μία ακόμη πρωτοφανής και πολύ δυναμική “αντιαναπτυξιακή” διαμαρτυρία.
Εκατοντάδες κάτοικοι της Βενετίας, στην πλειονότητά τους
νέοι, της γενιάς των 90′s, οι οποίοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα στην χυδαιότητα του καταναλωτισμού, προέβησαν σε πλωτή διαδήλωση με φουσκωτά και άλλων ειδών πλεούμενα και παρεμπόδισαν την είσοδο των κρουαζιερόπλοιων στο λιμάνι, διαμαρτυρόμενοι για τα περιβαλλοντικά προβλήματα που προξενεί ο μεγάλος αριθμός τους και για τον αρνητικό αντίκτυπο που επιφέρει στην ποιότητα της ζωής τους ο τεράστιος αριθμός τουριστών που αποβιβάζουν στην πόλη τους και ανέρχεται στις 30.000 επισκέπτες ημερησίως.
Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, οι υπερασπιστές του ανθρωπογενούς και του φυσικού περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής, μαζί με όσους άλλαξαν τρόπο ζωής και αξιακό σύστημα και ζουν πλέον την καθημερινότητά τους διαφυλάσσοντας και προστατεύοντας ο καθένας με προσωπική του ευθύνη τους φυσικούς πόρους και την βιοποικιλότητα γύρω του, αποτελούν το λεγόμενο “νέο που γεννιέται” και το οποίο νομοτελειακά θα λάβει αργά – αργά, με τους ρυθμούς που επιβάλει ο ιστορικός χρόνος και μέσω αδιανόητων δεινών και οδυνών την θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα, αντικαθιστώντας τις γενιές που επέβαλαν και ενσάρκωσαν τον καταρρέοντα πλέον καπιταλισμό της ανάπτυξης του γιγαντισμού και της απομύζησης του οικοσυστήματος.
Οι νέες αυτές γενιές αποτελούν την ανθρωπότητα της μετακαταναλωτικής – μετακαπιταλιστικής εποχής, που έχει ήδη ανατείλει και μάχεται να εδραιωθεί την στιγμή που ο καπιταλισμός ξεψυχάει και έχει γίνει ακραίος, χυδαίος και αναξιοπρεπής, ήτοι οι γενιές που τον ενσαρκώνουν και τον υπηρετούν τρώνε πλέον τις σάρκες τους και έχουν κατεβάσει τα βρακιά τους, έχουν χάσει κάθε αξιοπρέπεια και περηφάνια επιθυμώντας να ιδούν ξανά “ανάπτυξη” με κάθε τίμημα και θυσιάζουν στον βωμό της την ποιότητά της ζωής τους και το περιβαλλοντικό και πολιτισμικό κεφάλαιο των τόπων τους, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να υποθηκεύσουν το μέλλον και να καταστήσουν ομήρους του καπιταλισμού τις επερχόμενες γενιές για να τον συντηρήσουν κι αυτές με τη ζωή τους. Εξ ου και οι μάχες, τα δεινά και οδύνες που έρχονται.                                

Γιάννης Μακριδάκης