Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 74 ετών, η σκηνοθέτις, ηθοποιός και συγγραφέας Μαριέτα Ριάλδη, από άγνωστα μέχρι στιγμής αίτια, βυθίζοντας στο πένθος το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.
Γεννημένη το 1941, η Μαριέτα Ριάλδη φοίτησε στη
Σχολή Σταυράκου και στη Δραματική Σχολή Ιωαννίδη και συνεργάστηκε στα πρώτα χρόνια των σπουδών της με τον Δημήτρη Κολλάτο στο Πειραματικό θέατρο Τσέπης. Το 1963
ίδρυσε το Πειραματικό θέατρο που αποτέλεσε ένα μεγάλο «άνοιγμα» για όλες τις νέες θεατρικές δυνάμεις, δίνοντας παράλληλα «στέγη» στο νεοελληνικό έργο που τον καιρό εκείνο ήταν παραγκωνισμένο.
Σκηνοθέτησε για τουλάχιστον 40 χρόνια (1963- 2003) ένα πολυσύνθετο ρεπερτόριο, ανεβάζοντας μεταξύ άλλων και πολλά πρωτοποριακά έργα που έγραψε η ίδια. Από το θέατρό της πέρασαν πολλές προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου. Εκεί, παρουσιάστηκαν και οι πρώτες παραστάσεις με πειραματική φόρμα στον λόγο και την εικαστική παρουσίαση.
Από τα πολυάριθμα έργα στα οποία πρωταγωνίστησε ήταν μεταξύ άλλων: «Μύγες» του Σαρτρ, «Δεσποινίς Τζούλια» και «Χορός Θανάτου» του Στρίντμπεργκ, «Δον Κιχώτης» του Μποστ σε συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη, «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, «Βρικόλακες» και «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν κ.α. Το 2002 σκηνοθέτησε και έπαιξε στο Πειραματικό θέατρο Πόλης την πολιτική σάτιρα που φέρει την υπογραφή της, με τίτλο «Η Ελλάδα μετακομίζει». Αυτή ήταν και η τελευταία της εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι.
Ως σκηνοθέτης ανέβασε τα περισσότερα έργα που παρουσιάστηκαν στο Πειραματικό θέατρο, ενώ σκηνοθέτησε και το έργο της Αγγλίδας Κάριλ Τσέρτσιλ «Πετυχημένες Γυναίκες» για λογαριασμό του Εθνικού θεάτρου το 1983.
Σε ό,τι αφορά το συγγραφικό της έργο η Μαριέτα Ριάλδη έγραψε έργα μεγάλης απήχησης όπως τα «Ουστ», «Γυρισμός», «Καφέ Σαντάν», «ΣΚ» και τους «Άστεγους» που ανέβηκε το 1997 στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου.
Ιδιαίτερο ήταν και το ενδιαφέρον που έδειξε η Μαριέτα Ριάλδη σε όλη τη σταδιοδρομία της για να προβάλει νέους συγγραφείς. Τιμήθηκε γι” αυτό με ειδικό βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ακόμη, έλαβε το Αργυρό Μετάλλιο στο Διεθνές Φεστιβάλ Νέων (1965) και το Έπαθλο του φεστιβάλ στο Νανσί για την παράσταση του έργου της «Ο Γυρισμός». Και σα συμπλήρωμα, ένα κείμενο του Γ. Κατωμέρη που μας έφτασε μέσω μηνυματος για τον Μ. Ριάλδη:
"Έφυγε" η μεγάλη ανατρεπτική ποιήτρια του θεάτρου. Σίγησε η γενναία αντισυμβατική φωνή. Η έξοχη ηθοποιός των μεγάλων θεατρικών κειμένων των Στρίνμπεργκ. Πιραντέλλο, Καμπαννέλη. Λόρκα κ.ά..
Η Μαριέττα Ριάλδη μετακόμισε. Είπε, θα πάει σ' άλλη γη, θα πάει σ΄άλλη θάλασσα.
Λίγο πριν γκρεμίσουν το θέατρό της και τη ζωή της, έγραψε το τελευταίο έργο, έδωσε τη τελευταία της παράσταση : "Η Ελλάδα μετακομίζει". Βουβοί ακούσαμε την τελευταία απεγνωσμένη κραυγή:
«Εδώ και πολύ καιρό αισθάνομαι ότι η Ελλάδα μετακομίζει. Η ερώτηση όλων είναι που πάει ; Άλλοι δίνουν δικές τους απαντήσεις : στο διάβολο, στο πουθενά, μακάρι νάξερα. Το έργο που έγραψα έχει τη δική του θέση. Κάποτε όλοι θα λάβουμε μια πρόσκληση για την ώρα της Κρίσης... Θα συνυπάρξουμε για τον απολλογισμό. Το τοπίο γύρω μας θα είναι, ίσως, πεδία που γεννάει φόβο μιας άλλης διάστασης. Όλα μου τα έργα έχουν πολιτική θέση. Τα έγραψα όταν αισθανόμουν ότι έπρεπε να μιλήσω απ΄τη σκηνή. Αυτό κάνω και τώρα. Μπλέκω τον φόβο και το γέλιο με την αφύπνιση. Δεν διστάζω να πάρω θέση και να μιλήσω για καταστάσεις. Δεν σταματώ. Με έχουν περιορίσει. Μου έκοψαν τις επιχορηγήσεις. Εγώ Μιλάω. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και αλλού, σε νομπελίστες, στον Ντάριο Φο. Αλίμονο ! Προς θεού: Γράψτε, σας παρακαλώ, ότι συνεχίζουμε στο ίδιο θεατράκι της Σταδίου, στο Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού, στον 6ο όροφο.
Μας φέρονται απαίσια οι ανάδοχες εταιρείες, προκειμένου να χάσουμε το θάρρος μας και να φύγουμε. Μας κάλυψαν βάναυσα τη μετώπη του θεάτρου, τις βιτρίνες μας με τις φωτογραφίες. Κρέμασαν τεράστια πανώ από την οροφή του κτιρίου, που διαφημίζουν κάποιο θεατρικό εργαστήρι στη Χαλκίδα.
Κι εγώ που έδωσα το αίμα της ψυχής μου για να φτιάξω ένα εγκαταλελειμμένο χώρο σ΄ένα από τα ωραιότερα θέατρα της Αθήνας, τι περιμένουν να κάνω; Να πηδήξω από τον έκτο;»
Μαριέττα Ριάλδη 2003
Το Λαϊκο Πειραματικό Θέτρο της Πόλης - Μαριέττα Ριάλδη, σημείο αναφοράς και αντίστασης στη διάρκεια της δικτατορίας, μετά από σαράντα χρόνια ζωής δεν υπάρχει πια.
Η Μαριέττα αντιστάθηκε στο ξεπούλημα, στην πνευματική τρομοκρατία που της ασκήθηκε.
"Έφυγε" ακριβώς δέκα χρόνια μετά, πληγωμένη, αηδιασμένη, αλλά μαχόμενη μέχρι την τελευταία στιγμή με την πένα στο χέρι. Γράφοντας έργα που θα ζήσουν στο χρόνο και θα ξαναγεμίσουν τα θέατρα των ανθρώπων.
Καλό ταξίδι Μαριέττα " Η Πόλις θα σ΄ ακολουθεί...
Nonews-NEWS left.gr
Γεννημένη το 1941, η Μαριέτα Ριάλδη φοίτησε στη
Σχολή Σταυράκου και στη Δραματική Σχολή Ιωαννίδη και συνεργάστηκε στα πρώτα χρόνια των σπουδών της με τον Δημήτρη Κολλάτο στο Πειραματικό θέατρο Τσέπης. Το 1963
ίδρυσε το Πειραματικό θέατρο που αποτέλεσε ένα μεγάλο «άνοιγμα» για όλες τις νέες θεατρικές δυνάμεις, δίνοντας παράλληλα «στέγη» στο νεοελληνικό έργο που τον καιρό εκείνο ήταν παραγκωνισμένο.
Σκηνοθέτησε για τουλάχιστον 40 χρόνια (1963- 2003) ένα πολυσύνθετο ρεπερτόριο, ανεβάζοντας μεταξύ άλλων και πολλά πρωτοποριακά έργα που έγραψε η ίδια. Από το θέατρό της πέρασαν πολλές προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου. Εκεί, παρουσιάστηκαν και οι πρώτες παραστάσεις με πειραματική φόρμα στον λόγο και την εικαστική παρουσίαση.
Από τα πολυάριθμα έργα στα οποία πρωταγωνίστησε ήταν μεταξύ άλλων: «Μύγες» του Σαρτρ, «Δεσποινίς Τζούλια» και «Χορός Θανάτου» του Στρίντμπεργκ, «Δον Κιχώτης» του Μποστ σε συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη, «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, «Βρικόλακες» και «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν κ.α. Το 2002 σκηνοθέτησε και έπαιξε στο Πειραματικό θέατρο Πόλης την πολιτική σάτιρα που φέρει την υπογραφή της, με τίτλο «Η Ελλάδα μετακομίζει». Αυτή ήταν και η τελευταία της εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι.
Ως σκηνοθέτης ανέβασε τα περισσότερα έργα που παρουσιάστηκαν στο Πειραματικό θέατρο, ενώ σκηνοθέτησε και το έργο της Αγγλίδας Κάριλ Τσέρτσιλ «Πετυχημένες Γυναίκες» για λογαριασμό του Εθνικού θεάτρου το 1983.
Σε ό,τι αφορά το συγγραφικό της έργο η Μαριέτα Ριάλδη έγραψε έργα μεγάλης απήχησης όπως τα «Ουστ», «Γυρισμός», «Καφέ Σαντάν», «ΣΚ» και τους «Άστεγους» που ανέβηκε το 1997 στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου.
Ιδιαίτερο ήταν και το ενδιαφέρον που έδειξε η Μαριέτα Ριάλδη σε όλη τη σταδιοδρομία της για να προβάλει νέους συγγραφείς. Τιμήθηκε γι” αυτό με ειδικό βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ακόμη, έλαβε το Αργυρό Μετάλλιο στο Διεθνές Φεστιβάλ Νέων (1965) και το Έπαθλο του φεστιβάλ στο Νανσί για την παράσταση του έργου της «Ο Γυρισμός». Και σα συμπλήρωμα, ένα κείμενο του Γ. Κατωμέρη που μας έφτασε μέσω μηνυματος για τον Μ. Ριάλδη:
"Έφυγε" η μεγάλη ανατρεπτική ποιήτρια του θεάτρου. Σίγησε η γενναία αντισυμβατική φωνή. Η έξοχη ηθοποιός των μεγάλων θεατρικών κειμένων των Στρίνμπεργκ. Πιραντέλλο, Καμπαννέλη. Λόρκα κ.ά..
Η Μαριέττα Ριάλδη μετακόμισε. Είπε, θα πάει σ' άλλη γη, θα πάει σ΄άλλη θάλασσα.
Λίγο πριν γκρεμίσουν το θέατρό της και τη ζωή της, έγραψε το τελευταίο έργο, έδωσε τη τελευταία της παράσταση : "Η Ελλάδα μετακομίζει". Βουβοί ακούσαμε την τελευταία απεγνωσμένη κραυγή:
«Εδώ και πολύ καιρό αισθάνομαι ότι η Ελλάδα μετακομίζει. Η ερώτηση όλων είναι που πάει ; Άλλοι δίνουν δικές τους απαντήσεις : στο διάβολο, στο πουθενά, μακάρι νάξερα. Το έργο που έγραψα έχει τη δική του θέση. Κάποτε όλοι θα λάβουμε μια πρόσκληση για την ώρα της Κρίσης... Θα συνυπάρξουμε για τον απολλογισμό. Το τοπίο γύρω μας θα είναι, ίσως, πεδία που γεννάει φόβο μιας άλλης διάστασης. Όλα μου τα έργα έχουν πολιτική θέση. Τα έγραψα όταν αισθανόμουν ότι έπρεπε να μιλήσω απ΄τη σκηνή. Αυτό κάνω και τώρα. Μπλέκω τον φόβο και το γέλιο με την αφύπνιση. Δεν διστάζω να πάρω θέση και να μιλήσω για καταστάσεις. Δεν σταματώ. Με έχουν περιορίσει. Μου έκοψαν τις επιχορηγήσεις. Εγώ Μιλάω. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και αλλού, σε νομπελίστες, στον Ντάριο Φο. Αλίμονο ! Προς θεού: Γράψτε, σας παρακαλώ, ότι συνεχίζουμε στο ίδιο θεατράκι της Σταδίου, στο Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού, στον 6ο όροφο.
Μας φέρονται απαίσια οι ανάδοχες εταιρείες, προκειμένου να χάσουμε το θάρρος μας και να φύγουμε. Μας κάλυψαν βάναυσα τη μετώπη του θεάτρου, τις βιτρίνες μας με τις φωτογραφίες. Κρέμασαν τεράστια πανώ από την οροφή του κτιρίου, που διαφημίζουν κάποιο θεατρικό εργαστήρι στη Χαλκίδα.
Κι εγώ που έδωσα το αίμα της ψυχής μου για να φτιάξω ένα εγκαταλελειμμένο χώρο σ΄ένα από τα ωραιότερα θέατρα της Αθήνας, τι περιμένουν να κάνω; Να πηδήξω από τον έκτο;»
Μαριέττα Ριάλδη 2003
Το Λαϊκο Πειραματικό Θέτρο της Πόλης - Μαριέττα Ριάλδη, σημείο αναφοράς και αντίστασης στη διάρκεια της δικτατορίας, μετά από σαράντα χρόνια ζωής δεν υπάρχει πια.
Η Μαριέττα αντιστάθηκε στο ξεπούλημα, στην πνευματική τρομοκρατία που της ασκήθηκε.
"Έφυγε" ακριβώς δέκα χρόνια μετά, πληγωμένη, αηδιασμένη, αλλά μαχόμενη μέχρι την τελευταία στιγμή με την πένα στο χέρι. Γράφοντας έργα που θα ζήσουν στο χρόνο και θα ξαναγεμίσουν τα θέατρα των ανθρώπων.
Καλό ταξίδι Μαριέττα " Η Πόλις θα σ΄ ακολουθεί...
Nonews-NEWS left.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου