«Ως "Μεθυσμένα ξωτικά" έχουμε παίξει στη Βίλα Αμαλίας τέσσερις φορές» Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013 at 12:40 π.μ., in

Συγκρότημα «Μεθυσμένα Ξωτικά

Απαντήσεις στις ερωτήσεις που διατύπωσε ο πρωθυπουργός στην τελευταία του συνέντευξη. Κείμενο του συγκροτήματος «Μεθυσμένα Ξωτικά»                                                                                                                                    O αναρχικός χώρος πολεμάει για έναν κόσμο δίχως σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Έναν κόσμο ισονομίας, όπου ο καθένας θα ξεχωρίζει, θα αναγνωρίζεται και θα γίνεται αποδεκτός για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές του και αλληλεπιδρώντας με τους άλλους θα κάνει την υπεροχή του εργαλείο για την συλλογική ανάπτυξη. Έναν κόσμο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, εντολοδόχους και ακολουθητές, τηλεπαρουσιαστές και τηλεθεατές.. 
Εδώ οι πιο πολλοί θα πουν: "πολύ ωραία αυτά τα παραμύθια, τα' χουμε ξανακούσει, αλλά στην πραγματική ζωή δεν γίνονται". Κι εκεί ο αναρχικός χώρος κάνει τη μεγάλη διαφορά και απαντά αποστομωτικά, δημιουργώντας δομές που λειτουργούν με βάση όλα τα παραπάνω στο απόλυτα
εχθρικό για όλα αυτά ΣΗΜΕΡΑ και προσπαθώντας να επεκτείνει αυτές τις δομές παντού και να καλύψει κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Αυτό γίνεται μέσα στις καταλήψεις, αυτό γίνεται μέσα στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, στα αυτοοργανωμένα πάρκα, στις λαϊκές συνελεύσεις, στα σωματεία βάσης, στις συνεργατικές επιχειρήσεις και σε όλες τις δομές που συμμετέχουν και αναρχικοί. Με βάση αυτή τη λογική λοιπόν, ο αναρχικός χώρος έχει επιλέξει να μη βγαίνει στις τηλεοράσεις και γενικότερα στα αστικά μμε. Πολύ σπάνια κάποιος αναρχικός θα μιλήσει στην τηλεόραση, συνήθως σε περιπτώσεις ιδιαίτερης ανάγκης και τονίζοντας πως δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό του. Αυτή η επιλογή έχει προφανώς τις συνέπειές της, σε μια κοινωνία που σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει να διαμορφώνει άποψη μέσα από ελεγχόμενη εκ των άνω ροή πληροφοριών. Αυτή την επιλογή, οι κυρίαρχοι προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν στο έπακρο με διάφορους τρόπους. Μιλώντας ασταμάτητα και διαστρεβλώνοντας χωρίς αντίλογο, δημιουργώντας μια εικόνα ανυπαρξίας, αναθέτοντας σε δήθεν "φίλα προσκείμενους" να μιλάνε για λογαριασμό του αναρχικού χώρου και να λένε αρλούμπες.. Παρόλα αυτά, οι αναρχικοί συνεχίζουν να επιδιώκουν με όλες τους τις δυνάμεις να παίζουν αυτό το επικοινωνιακό τέρας στα ίσα. Αφιερώνουν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους στην προσπάθεια να κάνουν τον λόγο τους ένα εύστοχο αντίδοτο και να το διαδώσουν παντού μέσα από μοιράσματα κειμένων, αφισοκολλήσεις, συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις κλπ και προπάντων μέσα από την ενεργό συμμετοχή τους και την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία σε κάθε κοινωνικό αγώνα. Όλα αυτά φυσικά με αυτοχρηματοδότηση και με την αστυνομία να παρενοχλεί, να κατάσχει και να συλλαμβάνει συνεχώς με χίλιες δυο προφάσεις.

  Ο αναρχικός χώρος πολεμάει για έναν κόσμο δίχως σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Έναν κόσμο ισονομίας, όπου ο καθένας θα ξεχωρίζει, θα αναγνωρίζεται και θα γίνεται αποδεκτός για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές του και αλληλεπιδρώντας με τους άλλους θα κάνει την υπεροχή του εργαλείο για την συλλογική ανάπτυξη. Έναν κόσμο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, εντολοδόχους και ακολουθητές, τηλεπαρουσιαστές και τηλεθεατές.. 

Εδώ οι πιο πολλοί θα πουν: "πολύ ωραία αυτά τα παραμύθια, τα' χουμε ξανακούσει, αλλά στην πραγματική ζωή δεν γίνονται". Κι εκεί ο αναρχικός χώρος κάνει τη μεγάλη διαφορά και απαντά αποστομωτικά, δημιουργώντας δομές που λειτουργούν με βάση όλα τα παραπάνω στο απόλυτα εχθρικό για όλα αυτά ΣΗΜΕΡΑ και προσπαθώντας να επεκτείνει αυτές τις δομές παντού και να καλύψει κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Αυτό γίνεται μέσα στις καταλήψεις, αυτό γίνεται μέσα στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, στα αυτοοργανωμένα πάρκα, στις λαϊκές συνελεύσεις, στα σωματεία βάσης, στις συνεργατικές επιχειρήσεις και σε όλες τις δομές που συμμετέχουν και αναρχικοί. Με βάση αυτή τη λογική λοιπόν, ο αναρχικός χώρος έχει επιλέξει να μη βγαίνει στις τηλεοράσεις και γενικότερα στα αστικά μμε. Πολύ σπάνια κάποιος αναρχικός θα μιλήσει στην τηλεόραση, συνήθως σε περιπτώσεις ιδιαίτερης ανάγκης και τονίζοντας πως δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό του. Αυτή η επιλογή έχει προφανώς τις συνέπειές της, σε μια κοινωνία που σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει να διαμορφώνει άποψη μέσα από ελεγχόμενη εκ των άνω ροή πληροφοριών. Αυτή την επιλογή, οι κυρίαρχοι προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν στο έπακρο με διάφορους τρόπους. Μιλώντας ασταμάτητα και διαστρεβλώνοντας χωρίς αντίλογο, δημιουργώντας μια εικόνα ανυπαρξίας, αναθέτοντας σε δήθεν "φίλα προσκείμενους" να μιλάνε για λογαριασμό του αναρχικού χώρου και να λένε αρλούμπες.. Παρόλα αυτά, οι αναρχικοί συνεχίζουν να επιδιώκουν με όλες τους τις δυνάμεις να παίζουν αυτό το επικοινωνιακό τέρας στα ίσα. Αφιερώνουν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους στην προσπάθεια να κάνουν τον λόγο τους ένα εύστοχο αντίδοτο και να το διαδώσουν παντού μέσα από μοιράσματα κειμένων, αφισοκολλήσεις, συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις κλπ και προπάντων μέσα από την ενεργό συμμετοχή τους και την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία σε κάθε κοινωνικό αγώνα. Όλα αυτά φυσικά με αυτοχρηματοδότηση και με την αστυνομία να παρενοχλεί, να κατάσχει και να συλλαμβάνει συνεχώς με χίλιες δυο προφάσεις. 
Βλέποντας λοιπόν πως ο πρωθυπουργός εκφράζει δημόσια ερωτήματα σχετικά με το πολιτιστικό - κοινωνικό κομμάτι των χώρων που διέταξε να εκκενωθούν, με το οποίο ασχολούμαστε ενεργά, δημόσια και επώνυμα εδώ και 10 χρόνια, βλέποντας πως τα απευθύνει για άλλη μια φορά σε κάποιον (σύριζα) ανίκανο να απαντήσει σωστά για διάφορους λόγους, βλέποντας πως τα ερωτήματα αυτά τίθενται με τρόπο που οδηγούν σε παρερμηνείες, αποφασίσαμε να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις.
Και για να είμαστε και δίκαιοι παραθέτουμε την ερώτηση που "απάντησε" ο πρωθυπουργός στην ερώτηση του δημοσιογράφου: 
ΕΡ: Τι απαντάτε στις επικρίσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι επιδιώκετε την ένταση και τη ρήξη; Και ότι ουσιαστικά καταλαμβάνετε «κοινωνικούς χώρους» ελεύθερης έκφρασης και πολιτιστικής δημιουργίας;
ΑΠ: «Μιλάμε για καταλήψεις δημοσίων χώρων που συνεχίζονταν εδώ και δεκαετίες και που αποδείχθηκαν κέντρα παρανομίας! Τι είδους... "πολιτιστικές δραστηριότητες" εξυπηρετούν λοστοί, αντιασφυξιογόνες μάσκες, εύφλεκτα υλικά, μαδέρια και... "λάφυρα" από αστυνομικό εξοπλισμό; Μιλάμε για δεκάδες κέντρα ανεφοδιασμού έκνομων δραστηριοτήτων! Και κέντρα παραεμπορίου ακόμα. Τι απαντάνε στους πολίτες; Γίνονται ανεκτά αυτά οπουδήποτε στον κόσμο; Υπάρχει δημοκρατία που τα ανέχεται αυτά; Τι είδους ..."κοινωνικοί χώροι" είναι οι γιάφκες κουκουλοφόρων; Ως τώρα, η Πολιτεία έπρεπε να απολογείται γιατί τα ανέχεται όλα αυτά. Τώρα που η Πολιτεία αντιδρά, κάποιοι πρέπει να απολογηθούν γιατί τα κάλυπταν όλα αυτά και εξακολουθούν να τα καλύπτουν. Διότι η κοινωνία δεν χειροκροτεί τους κουκουλοφόρους. Είναι με το μέρος όσων θέλουν να βάλουν τέλος στη δράση τους».
Πάμε λοιπόν..
Και η Βίλα και η Σκαραμαγκά και η Δέλτα, ήταν καταλήψεις εγκαταλελειμμένης για χρόνια δημόσιας ιδιοκτησίας, ερειπωμένης και κατεστραμμένης που με το χρόνο, τον ιδρώτα, τον κόπο και τα χρήματα των καταληψιών και των αλληλέγγυών τους μετατράπηκαν σε δημόσιους χώρους και λειτούργησαν έτσι μέχρι και για δεκαετίες. Χιλιάδες άλλες εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις (όπως για παράδειγμα οι εθνικά υπερήφανες και ακριβοπληρωμένες του 2004) ξεμπροστιάζουν την αδιαφορία του κράτους ακόμη και στους πιο δύσπιστους και δικαιώνουν κάθε ανιδιοτελή πρωτοβουλία αξιοποίησης τους.
Για το κατά πόσο οι καταλήψεις "αποδείχθηκαν κέντρα παρανομίας", παραθέτουμε τα λόγια των ανθρώπων της Βίλας:
«..Να μιλήσουμε για τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που κάθε διαδηλωτής που σέβεται την υγεία του οφείλει να διαθέτει. Να πούμε για τα στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας (δυναμιτάκια, σφεντόνες κτλ) σ’ ένα χώρο που έχει επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών (εμπρησμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί), με αποκορύφωμα το 2009 που ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Μαρκογιαννάκης επισκέφτηκε τους "κατοίκους" του Άγιου Παντελεήμονα και λίγα λεπτά μετά την αποχώρησή του δεχτήκαμε επίθεση... Όπως και να βαφτίζουν τα άδεια μπουκάλια μπύρας και το πετρέλαιο της σόμπας (200 ml)... Ό,τι κι αν προπαγανδίζουν, όσο και να γυροφέρνουν την πραγματικότητα, το κρέας ψάρι δεν γίνεται. Όπως και στις τρεις προηγούμενες αστυνομικές εισβολές που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έτσι και σ’ αυτήν της 20ης Δεκέμβρη, τα "ευρήματα" δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο τις προσδοκίες των αστυνομικών επιτελείων περί "οπλοστασίου", "εργαστηρίου παραγωγής μολότοφ" και "κέντρου ναρκομανών".»
Επικεντρώνοντας τώρα στο πολιτιστικό, πρέπει επιτέλους κάποιος να πει πως η Βίλα Αμαλίας δεν είναι απλά ένας οποιοσδήποτε πολιτιστικός χώρος που μεταξύ άλλων (θεατρικά, προβολές κλπ) γίνονταν και συναυλίες. Είναι εδώ και 23 χρόνια η κεντρική σκηνή πανελλαδικά για εκατοντάδες αυτοοργανωμένες μπάντες και μια από τις πιο γνωστές παγκοσμίως, έχοντας φιλοξενήσει εκατοντάδες μπάντες και από το εξωτερικό, συνεργαζόμενη και με άλλες αντίστοιχες καταλήψεις. Λειτούργησε σαν παράδειγμα για δεκάδες άλλες καταλήψεις που έστησαν τις δικές τους σκηνές, στούντιο, ωδεία και έδωσε ώθηση σε δεκάδες μπάντες να ξεπηδήσουν σε επαρχίες όπου η σύγχρονη μουσική και νεανική έκφραση αποτελούσε «αμάρτημα».
Δημιούργησε ένα δίκτυο διανομής αυτοοργανωμένων κυκλοφοριών, άνοιξε το δρόμο σε πολλούς από μας να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να οργώσουμε όλη την ελλάδα (κάποιοι και την ευρώπη) στήνοντας συναυλίες χωρίς μάνατζερς, πορτιέρηδες, μαγαζάτορες κλπ σε πλατείες, σχολεία, σχολές, στέκια, καταλήψεις. Η μαζικότητα σε πολλές συναυλίες που γίνονταν στη Βίλα ξεπέρναγε κατά πολύ τα 1000 άτομα, πλημυρίζοντας το κτίριο και τους γύρω δρόμους, ενώ σε χώρους που το επιτρέπουν σε χωρητικότητα η μαζικότητα των αυτοοργανωμένων συναυλιών είναι πολλαπλάσια.  Όποιος έχει συναίσθηση αυτού του μεγέθους ξέρει πως τα 1.200 άδεια μπουκάλια μπορούσαν να μαζευτούν από μία και μόνο συναυλία. Εμείς, στη Βίλα συγκεκριμένα, έχουμε παίξει 4 φορές μέσα και μία φορά σε εκδήλωση που διοργάνωσε στο Θησείο. 
Κάποιος που δεν γνωρίζει, αλλά είναι και λίγο εξυπνάκιας, μπορεί να πει: "έλα μωρέ, εκατοντάδες μπάντες.. και γω κάποια στιγμή μάζεψα κάτι φίλους και λέγαμε ότι είχαμε μπάντα..". Εδώ θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στη δημοτικότητα της δικιάς μας μπάντας και στη δουλειά που έχουμε κάνει, αλλά ο καθένας μπορεί αυτά να τα ψάξει και να τα κρίνει μόνος του. Είναι τόσες πολλές άλλωστε οι μπάντες που επέλεξαν συνειδητά να αρνηθούν τις προτάσεις, τα φράγκα και τις καριέρες της μουσικής βιομηχανίας..
Πρέπει όμως να καταγραφεί ιστορικά το εξής: Αν θελήσεις να μιλήσεις για την underground μπάντα της δεκαετίας και σε ενδιαφέρει η οπτική σου να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική, θα πρέπει να σε απασχολήσουν στοιχεία όπως η παραγωγικότητά της, η πρωτοτυπία, η ποσοτική και ποιοτική επιρροή των τραγουδιών της και της κουλτούρας της στον κόσμο, η ατμόσφαιρα και η μαζικότητα στα live της κλπ  Για τη δεκαετία του '90 ας πούμε, αυτή η μπάντα ήταν οι Τρύπες. Αλλά αν κοιτάξουμε τη δεκαετία του '00 αυτή η μπάντα ήταν αυτοοργανωμένη, ήταν ταυτισμένη με τη Βίλα και ήταν αναμφίβολα οι ΧΑΣΜΑ. Ακόμη και οι πρώτες μεγάλες συναυλίες που συμμετείχαν οι Τρύπες βέβαια (τέλη '80 στη Θεσσαλονίκη), ήταν αυτοοργανωμένες από συλλογικότητες του αναρχικού χώρου και διεξάγονταν σε πλατείες και κατειλημμένα εδάφη.
Μπορεί στη συνέχεια ο Αγγελάκας να αντλούσε έμπνευση από την αμφίδρομη σχέση εκμετάλλευσης που απέκτησε με τα αφεντικά του και να έγραψε τα "9 πληρωμένα τραγούδια", αλλά κάποιοι από μας, εκτιμώντας τη συνεισφορά και το παράδειγμά του και αναγνωρίζοντας τα όριά του και τις αδυναμίες του, το πήγαμε παραπέρα και το ζούμε εδώ και χρόνια κοιτώντας όσους μας ακούνε στα ίσα, με μάτια ανιδιοτελή και καθαρά. Όλο αυτό, αναπόφευκτα, επηρεάζει με τη δυναμική του θετικά όλη την κοινωνία (ακόμη και εν αγνοία της), κάνοντας ακόμη και τους πολέμιους ης εξέλιξης να εξελίσσονται. Οι mainstream καλλιτέχνες επηρεάζονται από αυτό, οι δεξιοί, όλοι..
Αν οι εξουσιαζόμενοι ήταν όσο υπάκουοι θα επιθυμούσαν οι αφέντες τους, τότε και αυτοί οι αφέντες στο πέρασμα των αιώνων θα συνέχιζαν να κρατάνε ρόπαλο και να κυβερνάνε στο όνομα του κεραυνού. Όμως ο κόσμος αλλάζει, γιατί κάποιοι τον φαντάζονται και προσπαθούν να τον κάνουν καλύτερο. Στην πορεία, σε πολλές περιπτώσεις αλλοτριώνονται και με αντάλλαγμα λίγη εξουσία θέτουν τις ικανότητές τους στην υπηρεσία της κυριαρχίας. Φτιάχνουν το προφίλ της, κάνουν ελεγχόμενες τις αντιστάσεις απέναντί της και κάπως έτσι κρατιούνται οι ανισόρροπες ισορροπίες. Το σύστημα κάνει πολύ κόπο για να τραγουδάμε μόνο πεπατημένες μελωδίες, με πεπατημένες σκέψεις, αναπαράγοντας συναισθηματικά, πολιτικά και κοινωνικά ακίνδυνα για το υπάρχον τραγουδάκια, που συμβάλλουν στη διαιώνιση των εξουσιαστικών σχέσεων. Και εντάξει, καλή και η ελαφρότητα, ακόμη και η σιωπή, αλλά όχι όταν "επιβάλλεται ως κοινά αποδεκτή, φλυαρεί και δεν αφήνει τίποτα άλλο να ακουστεί". 
Ο πολιτισμός της "ανομίας" είναι σε ξεκάθαρη σύγκρουση με τον "πολιτισμό" της "νομιμότητας". Στα clubs που επικρατεί η "νομιμότητα", σου κάνουν έλεγχο φουσκωτοί κουμπουροφόροι, σε ποτίζουν μέχρι να γίνεις τύφλα και αν παραφερθείς σε πετάνε έξω σα σακί. Εκτός αν το φυσάς και παίζεις μπάλα prive, αμολάς τις κόκες φόρα παρτίδα και βάζεις τους πολύ μάγκες φουσκωτούς να σου κάνουνε τα γιουσουφάκια, μέχρι να χρειαστεί ασθενοφόρο ιδιωτικής κλινικής για να σε παραλάβει. Στα "στέκια ανομίας" δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά, ακόμη και τα ποτά συνήθως είναι με ελεύθερη συνεισφορά ή σε τιμή κόστους και ελάχιστης ενίσχυσης. Όταν κάποιος παραφέρεται, του υπενθυμίζεται ότι φαλλοκρατικές, ρατσιστικές και γενικά εξουσιαστικές συμπεριφορές είναι ανεπιθύμητες.
Αν αντί να συμμορφωθεί, απαντήσει με αύξηση της επιβολής του απομακρύνεται. Αν κάποιος θεωρήσει πως εκεί είναι μέρος για παράνομες ουσίες, μολότωφ και συνηθισμένα κλισέ, του υπενθυμίζεται πως αυτά μπορεί αν θέλει να τα κάνει όπου γουστάρει και όχι μέσα σε χώρους που ο εχθρός μπορεί να τα χρησιμοποιήσει σαν νομικό πάτημα για την καταστολή τους. Αν οι φασίστες αναγνωρίζοντας το εχθρικό έδαφος επιχειρήσουν το οτιδήποτε, πρέπει να είσαι έτοιμος να τους απαντήσεις χωρίς να γίνεσαι φρούριο, διατηρώντας τον ανοιχτό κοινωνικό σου χαρακτήρα (καμία σχέση με "γιάφκα"..) και χρησιμοποιώντας απλά μέσα που ακόμη και ένας απλός άνθρωπος θα μπορούσε να' χει σπίτι του για την προσωπική του ασφάλεια. Ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης όταν θέλησε να βρεθεί στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, ήταν προμηθευμένος με μία καλή μάσκα σαν αυτές που ανακαλύπτουν οι κάμερες στις καταλήψεις, προκειμένου να αποφύγει τα σε νόμιμα επίπεδα καρκινογόνα χημικά που πέφτουν σωρηδόν στον κόσμο, όταν παρανόμως αντιδρά στις νόμιμες κοινοβουλευτικές αποφάσεις.
Η αλήθεια λοιπόν είναι η εξής και λέγεται απλά και ωραία από τους ίδιους τους Βιλιώτες:
«...θέλουν να μας σβήσουν από τον χάρτη του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης γιατί εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες αντί να είμαστε δανειολήπτες και ιδιοκτήτες είμαστε καταληψίες, αντί να βολευόμαστε με την ιδιώτευση και την εξατομίκευση, επιλέγουμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα, αντί να συμβιβαζόμαστε με την ανάθεση, την ιεραρχία και τον ετεροκαθορισμό, δρούμε με βάση την αυτενέργεια, την ισότητα, τον αυτό-καθορισμό και αποπειρόμαστε την αυτό-οργανωμένη κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών μας, αντί να ακολουθούμε το αστραφτερό τίποτα του [ξεφτι(λι)σμένου πλέον…] life style και του κέρδους, πραγματώνουμε και προτάσσουμε τον δικό μας αδέσποτο πολιτισμό της αντί-εμπορευματικής έκφρασης και δημιουργίας, αντί να παραμυθιαζόμαστε με την "ανάπλαση" και την "ανάπτυξη" του αθηναϊκού κέντρου, δηλαδή με την επέλαση του κατασκευαστικού κεφαλαίου πάνω στο σώμα αυτής της μητρόπολης, επιλέγουμε να επισκευάζουμε και να διατηρούμε στη ζωή με τα ίδια μας τα χέρια ένα χώρο που τον πονάμε πολύ περισσότερο απ’ όλους τους υπουργούς, απ’ όλους τους εισαγγελείς, απ’ όλους τους δημάρχους. Θέλουν να μας εξαφανίσουν από την πολυεθνική φτωχογειτονιά μας γιατί αντί να μοιρολατρούμε για τη χαμοζωή που μας προσφέρουν, διεκδικούμε στην καθημερινότητά μας τη Ζωή που μας κλέβουν, αντί να φτύνουμε ρατσιστικό δηλητήριο, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου, αντί να κανιβαλίζουμε τους ακόμα πιο κάτω και να συντασσόμαστε με τους φασίστες, χτίζουμε στις γειτονιές μας γέφυρες επαφής και συμβίωσης ντόπιων και μεταναστών, ανοίγουμε χαρακώματα ενάντια στα φασιστικά πογκρόμ, ορθώνουμε αναχώματα ενάντια στην επέκταση του ρατσιστικού απαρτχάιντ».
Μπορεί λοιπόν να μπήκανε στις καταλήψεις, αλλά ξέρουν πολύ καλά πως αργήσανε να το κάνουν. Γι' αυτό αναθεματίζουν σε κάθε ευκαιρία το Δεκέμβρη του '08, τότε που ο αναρχικός χώρος δεν έκανε μόνο "μπάχαλα", αλλά έδωσε πνοή στη νέα εποχή των κατειλημμένων δημαρχείων και των λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά. Ο σπόρος της αυτοοργάνωσης που οι αναρχικοί κράτησαν ζωντανό κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, βρήκε έδαφος και ρίζωσε στην καθημερινότητα μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Ξέρουν το πραγματικό μέγεθος αυτής της δύναμης και γι' αυτό πριμοδότησαν τους φασίστες. Ξέρουν πως η χρυσαυγίτικη μηντιακή φούσκα δεν είναι αρκετή για να αντιπαρατεθεί με αυτό το πλατύ ελευθεριακό κοινωνικό κομμάτι και γι' αυτό προσπαθούν να καλλιεργήσουν στην κοινωνία αυτοκτονικές τάσεις που καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται. Ξέρουν πως εκτός από τη ρουσφετομένη κοινωνία των ζόμπι που εκπροσωπούν, υπάρχει και η κοινωνία που θέλησε να διαδηλώσει αντιμνημονιακά στην Αθήνα στις 12/2/12 και χτυπήθηκε με γκλομπς και δακρυγόνα για να διαλυθεί, χωρίς καμιά αφορμή. Αυτή η κοινωνία έφτανε το 1.000.000 και χειροκροτούσε πανηγυρικά τους αναρχικούς που με την οργάνωσή τους στο δρόμο χάλασαν τα σχέδια του καθεστώτος. Αυτή η κοινωνία δεν πρέπει να ξεχνά, δεν πρέπει να μπερδεύεται και αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα πρέπει να οργανωθεί και από χειροκροτητής να γίνει συνεπής, υπεύθυνος και καθημερινά ενεργός συνεργός. 
Υ.Γ. - Ομολογία 
Στο αυτοοργανωμένο στούντιο που κάνουμε τις πρόβες μας, το οποίο βρίσκεται στο "ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη" στη γειτονιά μας, το σκαμπό του ντράμερ είναι καμουφλάζ. Αν χρειαστεί προσκρούει σε κεφάλι, διαλύεται και τα 4 πόδια του γίνονται ρόπαλα στα χέρια της μπάντας, ενώ ο πέμπτος εκτοξεύει το πάνω μέρος του (πρώην) σκαμπό με τεχνική δισκοβόλου που μπορεί να αποβεί μοιραία.                      TVXS