Τα τρία πρόσωπα του κτήνους. Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013 at 3:37 μ.μ., in

Η διαφορά του “αριστερού” κεφαλιού είναι ότι πρίν αρχίσει να ξεσκίζει τις σάρκες του θύματος του πλένει πρώτα τα δόντια του και βάζει αποσμητικό στόματος για δροσερή αναπνοή. Α ναι, και πριν σε καταπιεί σε γλύφει.

Πριν από μερικές μέρες σε μια παρέα έτυχε να μου δείξουνε μια από αυτές τις εξυπνάδες που κυκλοφορούν στο δίκτυο. Δυστυχώς λίγο που έψαξα δεν κατάφερα να την ξαναβρώ και έτσι θα σας την μεταφέρω από μνήμης, η ουσία πάντως και χοντρικά η διατύπωση είναι η ίδια. Πάμε λοιπόν να το δούμε και ύστερα να το σχολιάσουμε:
“Έπρεπε να δηλώσω στην εφορία πόσα στόματα ταΐζω, έτσι έκατσα και σκέφτηκα. Είναι 1.5 εκατομμύριο άνεργοι, 1 εκ. παράνομοι μετανάστες, ακόμα 500.000 νόμιμοι μετανάστες οι οποίοι παίρνουν διάφορα επιδόματα, μερικές χιλιάδες ανάπηροι που δεν είναι ανάπηροι και παίρνουν επίδομα αναπηρίας, και άλλοι 300 στη βουλή. Τόσα στόματα ταΐζω, σας φαίνονται πολλά;”
Νταξ, δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουμε από ποιόν ιδεολογικό χώρο μπορεί να προέρχεται μια τέτοια δήλωση, όμως ας δώσουμε προσοχή στο γεγονός ότι μέσα σε
όλους αυτούς που “στοχοποιούνται” δεν γίνεται ούτε καν λόγος για την πλουτοκρατία, πουθενά! Ο συγγραφέας φτάνει το πολύ μέχρι τους βουλευτές, και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο πέρα από το να καλλιεργήσει την άποψη ότι είναι όλοι ίδιοι, να κάνει δηλαδή αυτό που ξέρει να κάνει ο φασισμός καλύτερα, να προωθεί την μη σκέψη(ανοησία). Αυτός είναι και ο λόγος που το περιεχόμενο βέβαια εκτός από ρατσιστικό και βαθέως αντιλαϊκό, είναι και λαϊκίστικο, δεν λέει τίποτα επί της ουσίας, παρά μόνο προάγει το μίσος πετώντας την πέτρα όσο πιο μακριά γίνεται από την πραγματικότητα.
Αν έχω βγάλει ένα συμπέρασμα τον τελευταίο ένα και κάτι χρόνο, είναι ότι αυτή τη στιγμή στη χώρα μας το καπιταλιστικό σύστημα έχει 3 πόλους σκέψης που το εκπροσωπούν στο ιδεολογικό επίπεδο. Ο ένας πόλος είναι ο φασιστικός/ναζιστικός, ακροδεξιός αν προτιμάτε, με αιχμή του δόρατος την Χ.Α, που όμως, έχει ανοίξει το δρόμο και έχει σπάσει τα ταμπού ώστε να μπορούν και άλλα κόμματα να πλατσουρίζουν στα λιμνάζοντα ύδατα της ιδεολογίας του μίσους. Δεν πρέπει βέβαια να παραβλέψουμε το ρόλο του ΛΑΟΣ πρωτύτερα σαν ιεροκήρυκα μίας, πιο κεκαλυμμένης βέβαια, αλλά αδιαμφισβήτητα ρατσιστικής ρητορείας που έστρωσε το χαλί στην αποδοχή της πιο προωθημένης σε λόγο και έργο Χρυσής Αυγής. Αυτός ο πόλος σκέψης, ο φασιστικός, κάνει σημαία του τον ρατσισμό και υπόσχεται “κάθαρση” για όσους είναι καθαρόαιμοι έλληνες πατριώτες, τους καλεί να ανακαταλάβουν την χώρα και να την απαλλάξουν από τα μιαρά στοιχεία της αλλοδαπής. Υπόσχεται πως αν πετάξουμε όλους αυτούς έξω από τη χώρα, και αν αλλάξουν τα πρόσωπα που κυβερνούν και αντικατασταθούν από αγνούς ναζιστές πατριώτες, ο λαός θα βάλει το κεφάλι κάτω, και από κοινού, έλληνες εργάτες και έλληνες επιχειρηματίες θα αγωνιστούν για την εθνική παλινόρθωση. Δεν θα κάτσω εδώ να εξηγώ γιατί, εκτός από απάνθρωπα, όλα αυτά είναι μη πραγματοποιήσιμα και αναποτελεσματικά, ίσως σε κάποιο άλλο άρθρο, εδώ απλά θέλω να παραθέσω τους τρείς ιδεολογικούς πόλους ελπίζοντας ότι θα εξαχθούν από τους αναγνώστες κάποια συμπεράσματα.
Ο δεύτερος ιδεολογικός πόλος είναι ας τον πούμε ο (νεο)φιλελεύθερος, αυτός που πιο ξεκάθαρα από όλους στοχοποιεί τα μικρομεσαία και χαμηλά λαϊκά στρώματα της χώρας για όλα τα δεινά. Τους τεμπέληδες δημ. υπαλλήλους, τους απατεώνες αγρότες, τους χαραμοφάηδες ανέργους, τους κλέφτες μικρομαγαζάτορες, τους καλομαθημένους νέους, τους σπάταλους νεοέλληνες. Και αυτή η ιδεολογία αποφεύγει να αναφερθεί στα ενδογενή προβλήματα του καπιταλισμού ακριβώς όπως ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι. Όπως και οι φασίστες, έτσι και οι νεοφιλελεύθεροι ρίχνουν μέρος της ευθύνης στους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, ξεχνώντας όλως περιέργως να αναφέρουν πως όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια δρούσαν καθ υπόδειξη μεγάλων οικονομικών κέντρων και οργανισμών. Μας λένε για παράδειγμα ότι για την κρίση φταίει η αλόγιστη καταναλωτική συμπεριφορά των ελλήνων που έπαιρναν δάνεια και χρεωνόταν σε τράπεζες μέσω πιστωτικών. Όλος αυτός ο “υπερκαταναλωτισμός” βέβαια, που προωθήθηκε από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα(την Ε.Ε, την ισχυρή Ελλάδα της ευρωζώνης), όχι απλά δεν έφερε την κρίση αλλά την καθυστέρησε κιόλας, διότι με τα δάνεια, το πλαστικό χρήμα και τα χρηματιστήρια, οι επιχειρήσεις μπορούσαν να συνεχίσουν να παρουσιάζουν αύξηση κερδών(έστω και υπό μορφή φούσκας) και γινόταν δυνατόν να μπαλωθεί για λίγο η αντίθεση μεταξύ ολοένα αυξανόμενης παραγωγής και αδυναμίας να υπάρχει απορρόφηση όλης αυτής της παραγωγής από τους καταναλωτές που τα εισοδήματα τους ολοένα και περιοριζόταν αναλογικά. Φυσικά η φούσκα κάποτε θα έσκαγε, όπως και έγινε, όμως δεν έσκασε επειδή καταναλώναμε, έσκασε επειδή ο καρπός της παραγωγής μοιράζεται ανισομερώς.
Λύση στην κρίση για τους νεοφιλελεύθερους είναι ή όπως όπως προσέλκυση επενδυτών, με σκληρές πάντα θυσίες από πλευράς μικρομεσαίων και χαμηλών λαϊκών στρωμάτων, αποκρατικοποιήσεις, ξεπούλημα εθνικού πλούτου και ότι άλλο χρειαστεί, προκειμένου να γίνει η χώρα ελκυστική για τους επενδυτές και να ανοίξουν θέσεις εργασίας, υπάρχει και μια πιο κομψή λέξη που χρησιμοποιούν για όλα αυτά, την ονομάζουν “νοικοκύρεμα”. Φυσικά αυτού του είδους η εργασία, στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του νοικοκυρέματος, θα είναι κάτι μεταξύ δουλείας και σκλαβιάς, σε συνθήκες από εποχές που ελπίζαμε να μην ξαναζήσουμε. Η όποια δε ανάπτυξη θα είναι ανάπτυξη τύπου Ινδίας και Νοτίου Κορέας(αν υποθέσουμε ότι μπορεί να σηκώσει κάτι τέτοιο ο γερασμένος ευρωπαϊκός καπιταλισμός), δηλαδή ανάπτυξη για τις πολυεθνικές σε βάρος των εξαθλιωμένων μαζών, κάτι που, προς τιμήν τους, οι φιλελεύθεροι δεν κάνουν μεγάλο κόπο να το κρύψουν.
Ο τρίτος πόλος είναι εκείνος της σοσιαλδημοκρατίας. Οι θιασώτες του δεν ενοχοποιούν τον απλό λαό, προτιμούν να τον υπνωτίζουν με παραμύθια και υποσχέσεις για ένα καλύτερο πιο δίκαιο αύριο, πάντα μέσα στα πλαίσια του καλού καπιταλισμού του ανθρωπισμού, της φιλανθρωπίας και της τύπου ΜΚΟ ευαισθησίας. Προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι μέσα στα σαλόνια της αστικής διακυβέρνησης σε όλο τον κόσμο υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού, καλός Ολλάντ, κακιά Μέρκελ, καλός Ομπάμα, κακός Μπούς και πάει λέγοντας. Παλεύουν με κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι οι δυνάμεις του καλού κερδίζουν σιγά σιγά τον πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία του κακού, και ότι είναι απλώς θέμα χρόνου, διάθεσης και φένγκ σούι, να γίνουν οι σωστοί χειρισμοί που είναι ικανοί να μετατρέψουν την στρίγκλα του καπιταλισμού σε καλοκάγαθο αρνάκι. Ο συγκεκριμένος ιδεολογικός πόλος χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο από τους άλλους δύο ένα όπλο μαζικής καταστροφής που λέγεται “σου λέω αυτό που θες να ακούσεις για να μην με αμφισβητήσεις”. Είναι κάτι σαν τον θεραπευτή ιεροκήρυκα που υπόσχεται θεραπεία του καρκίνου με ένα απλό ακούμπημα στην πληγείσα περιοχή προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί και την παραμικρή αδυναμία του πελάτη για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να βάλει το χέρι στο πορτοφόλι του. Όπως και με τους άλλους δυο ιδεολογικούς πόλους, έτσι και οι σοσιαλδημοκράτες, συνιστούν ψυχραιμία, λένε, “αφήστε μας εμάς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα”, ενώ στην πραγματικότητα υπονομεύουν το μέλλον του λαού αμβλύνοντας τις αντιδράσεις του, προωθώντας τακτικές διαχείρισης της φτώχειας ως κινηματικές και επαναστατικές, δίνοντας έτσι τα διαπιστευτήρια τους στο κεφάλαιο και ανοίγοντας “μπίζνες” με τους διάφορους ανά τον κόσμο εκπροσώπους του. Τελικός στόχος είναι πάλι το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και η εξασφάλιση της φθηνής, προς όφελος των μονοπωλίων, εκμετάλλευσης ενός εργατικού δυναμικού με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και εξειδίκευσης.
Ας αναφερθούμε σε αυτό το σημείο και σε μερικά γενικά συμπεράσματα.
Καταρχήν η επιρροή που έχουν αυτοί οι τρείς ιδεολογικοί πόλοι στην ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρη. Μεταξύ τους δεν είναι απόλυτα στεγανοί, ούτε όσον αφορά τους φορείς που τους εκφράζουν ούτε όσον αφορά τους αποδέκτες. Βλέπουμε για παράδειγμα κόμματα που δανείζονται επιχειρήματα και από την ακροδεξιά ιδεολογία αλλά και από την νεοφιλελεύθερη, ενώ βλέπουμε ψηφοφόρους που ενώ ψήφισαν Σύριζα, λένε παράλληλα και το “μια χούντα θα μας σώσει”. Δεύτερον, οι επιδόσεις τους στο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού είναι καταπληκτικές, έχουν καταφέρει την κοινωνία να βρίσκεται συνεχώς σε έναν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, “ψυχρό εμφύλιο πόλεμο” που θέλει τον ιδιωτικό υπάλληλο να αντιπαρατίθεται με τον δημόσιο και να τον θεωρεί εχθρό του, τον έλληνα εργάτη να τα βάζει με τον ξένο εργάτη, τον μισθωτό να τα βάζει με τον μικρομαγαζάτορα και πάει λέγοντας.
Φυσικά πίσω από όλα αυτά υπάρχουν αντικειμενικές αιτίες που διευκολύνουν την καλλιέργεια αυτής της έχθρας, μικροσυμφέροντα, ανισότητα, εκμετάλλευση του μικρότερου από τον μικρό και του μικρού από τον μικρομεσαίο κ.ά. Αυτό που τελικά διαφεύγει από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, και αυτή είναι η πιο σημαντική συμβολή των τριών ιδεολογικών εκφάνσεων στην υπηρεσία του καπιταλισμού, είναι πως πραγματική πηγή των προβλημάτων όλων είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που αναπαράγει αυτού του είδους τις σχέσεις. Και οι τρείς, με διαφορετική επικάλυψη ο καθένας, προσπαθούν να ταυτίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, το κάνουν είτε, όπως είδαμε, χωρίζοντας τους καπιταλιστές σε καλούς και κακούς, είτε χωρίζοντας τον ίδιο τον καπιταλισμό σε καλό και κακό(πχ λένε ότι αν στην Ελλάδα ο καπιταλισμούς λειτουργούσε σωστά και δεν εμφανιζόταν υποκειμενικές παθογένειες, όπως είναι η διαφθορά η γραφειοκρατία και η ανοργανωσιά, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε), είτε βάζοντας μας να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Στο βάθος της μεταξύ τους σχέσης, και οι τρείς αυτές εκφάνσεις, βρίσκονται σε μια αθόρυβη συνεργασία ενάντια στον λαό και τη νοημοσύνη του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκφράζουν και αντιθέσεις συμφερόντων ανάλογα με το ποιές μερίδες του κεφαλαίου βρίσκονται από πίσω τους ή το τι ρόλο και κάτω υπό ποίες συνθήκες καλείται ο καθένας να παίξει. Ανοιχτά πάντως η διαφωνία τους περιορίζεται σε ζητήματα “βιτρίνας”, όπως είναι για παράδειγμα το αν θα τιμωρηθούν δύο ή τρείς για τη λίστα Λανγκάρντ ή το αν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν μολότοφ στην Βίλα Αμαλίας. Σε τέτοια, αν όχι εντελώς ανούσια, σίγουρα δευτερεύοντα ζητήματα, διαπληκτίζονται σε υψηλούς τόνους, προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να αποπροσανατολίσουν. Παρατηρήστε επίσης όταν μιλούν για διαφθορά πως όλοι ετούτοι συνηθίζουν να εστιάζουν σε 2-3 πρόσωπα ή αφηρημένα στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα, και ποτέ μα ποτέ, δεν εστιάζουν στο ποιές εταιρίες εξυπηρετούσαν τα πρόσωπα και τα κόμματα που συνδέονται με τα σκάνδαλα αυτά. Τρανταχτό παράδειγμα η απόλυτη συγκάλυψη της υπόθεσης Siemens.
Από την πλευρά τους τα κυρίαρχα αστικά ΜΜΕ, αναλαμβάνουν το έργο να πάρουν αυτήν την φτιαχτή εικόνα και να την κοινωνήσουν στις μάζες. Δείτε για παράδειγμα πως προώθησαν το όλο θέμα με τους χρυσαυγίτες που υποτίθεται βοηθούσαν τις κυριούλες να βγάλουν λεφτά από το ATM, το οποίο ήταν τελικά μια απάτη. Ακόμα πιο καθοριστικός ήταν ο τρόπος που “καπέλωσαν” τους “ακαπέλωτους” αγανακτισμένους της πλατείας, χαϊδεύοντας τους τα αυτιά, ενθαρρύνοντας τον μικροαστισμό και κρατώντας τους μακριά από σκέψεις δράσεις και φορείς που ίσως ήταν ικανές/οι να τους οργανώσουν αποτελεσματικά και να τους στρέψουν ενάντια στο σύστημα.
Όπως και να έχει σταματάω κάπου εδώ πριν το άρθρο γίνει τεράστιο, το θέμα βέβαια που έθιξα είναι ανεξάντλητο και θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρα βιβλία για κάθε μια από τις ιδεολογικές εκφάνσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Πραγματικά έχω αφήσει πολλά πράγματα απέξω που είναι και αυτά ιδιαιτέρως σημαντικά, ίσως χρειαστεί να γράψω και άλλο άρθρο μιας και πρέπει να προσεγγιστεί το συγκεκριμένο θέμα από πολλές πλευρές(οικονομική, ιστορική, γεωπολιτική κλπ). Όπως πάντα, ελπίζω σε γόνιμο διάλογο, που σημαίνει συμπλήρωμα, διόρθωση επισημάνσεις ή και ερωτήσεις πάνω σε όσα έγραψα.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)Αμπελοφιλοσοφίες