Εγώ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας Αναρτήθηκε από MANIER , Σάββατο 23 Ιουνίου 2012 at 1:03 μ.μ., in

Από χτες ένας κότσυφας στην Καλλιδρομίου δεν βάζει γλώσσα μέσα. Κι είναι τόσο χαρωπό και περιπαικτικό το τραγούδι του, γεμάτο τρίλιες και γυρίσματα, σαν να μιλάει στους πάντες που περνάνε σκυθρωποί και βιαστικοί κάτω από την σκιά των δέντρων. Πού και πού μοναχά σταματάει, ανοίγει φτερό και πετάει μέχρι την Καραγιώργη Σερβίας. Αφήνει μια κουτσουλιά πάνω στο Υπουργείο Οικονομικών και ξανάρχεται φουριόζος και χαρούμενος στην Καλλιδρομίου. Εκεί είναι το στέκι του.

Ένας κοινός, άσημος κότσυφας σαν όλους είναι, όχι τίποτα διαφορετικό. Με φωνή κάπως βραχνή, κι όμως έχει ξεσηκώσει τη γειτονιά στο ποδάρι. Κάνει τους περαστικούς και τους θαμώνες των καφενείων να χαμογελάνε δίχως να ξέρουν τον λόγο. Αύριο, Σάββατο, θα ξετρελάνει την Λαϊκή. Θα πρέπει να σκούζει ο μανάβης που θα στήσει πάγκο από κάτω απ’ το δέντρο για να νικήσει τον κότσυφα και ν’ ακουστεί η πραμάτεια του.

Τούτος ο κότσυφας λοιπόν, ο εσχάτως χαρωπός φωνακλάς

της Καλλιδρομίου, όπως και κάθε άλλος βεβαίως, διατυμπανίζει πως ζει σε ένα σύμπαν παράλληλο με όλους όσους υπάρχουν από κάτω του. Πως δεν έχει καθόλου πάρε δώσε με χρήμα, με τρόικες, με δντ, με φόρους και χαράτσια. Κι ας ζει κι αυτός στην Ελλάδα του 2012. Πως δεν τον κυνηγάει κανένας, αν και πουλί. Και πως τους αποκατινούς του, αν και άνθρωποι με πυγμή και νου, τους κυνηγάνε άλλοι άνθρωποι. Τη μοναδική αλήθεια, τη ζωή, την οικονομία της φύσης τραγουδά νύχτα μέρα ο κότσυφας αυτός και κουτσουλάει περιπαικτικά το δήθεν σοβαρό σύστημα που ορίζει τις ζωές των ανθρώπων στο από κάτω επίπεδο.

Μιλάει στους πάντες, σε όποιον μπορεί να τον ακούσει. Το σύστημα που φτιάξατε και βάλατε μέσα τις ζωές σας είναι άθλιο και ψεύτικο, τους λέει. Δεν αξίζει ούτε σέντσι του ευρώ μπροστά στη μοναδική αλήθεια. Για δείτε εμένα, τους φωνάζει, που γελάω με την καρδιά μου τώρα που μου ‘στειλε το Υπουργείο σας των Οικονομικών ραβασάκι! Με καλούνε να πάω, να κανονίσω, λένε, τα χρέη μου επειδή τραγουδώ ακόμα αλλά δεν έκλεισα τα χαρτιά μου προτού αυτοκτονήσω. Και δώστου και γελάει ολοένα και πιο δυνατά. Μα δεν μου καίγεται καρφί, έτσι τραγουδάει.  Δεν ανήκω εγώ στο σύστημά σας. Ποτέ δεν ήμουν ενταγμένος σ’ αυτό. Την έβλεπα από τότε την ψευτιά του και με τρέλαινε. Με χαλούσε τόσο πολύ που χαράμισα την ανθρώπινη ζωή μου για πάρτη της. Τώρα όμως δεν χαραμίζω ούτε λεπτό πια. Μόνο δυο τρεις κουτσουλιές τη μέρα.

Αυτά τραγουδάει συνέχεια λοιπόν από χτες ένας άσημος κότσυφας στην Καλλιδρομίου. Κι όποιου ο δρόμος του περνάει από κει κοντά, ας πάει κατά κει. Ας σταθεί ένα λεφτό κάτω από τον ίσκιο της φυλλωσιάς, να τον ακούσει. Ίσως κάτι αλλάξει μέσα του.                                                    Γιάννης Μακριδάκης