ΕΚΡΗΞΗ ΤΑΛΕΝΤΟΥ Αναρτήθηκε από MANIER , Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012 at 11:42 μ.μ., in

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΙΟΥ: Ο ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ                    Έκανε το δικό του «μπαμ» στα 23 του με την ανατρεπτική «Κατσαρίδα». Από τότε δε σταμάτησε να παίζει, να γράφει και να σκηνοθετεί, αποδεικνύοντας πως όσοι έχουν τη σπίθα της δημιουργίας μέσα τους, δεν αρκούνται σε μία και μόνη έκρηξη.
Από τη Τζούλια Διαμαντοπούλου

Τα βράδια, στη σκηνή του Νέου Κόσμου, το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση παρουσιάζεται όπως ακριβώς το θυμάσαι: σκληρό και ταυτόχρονα ξεκαρδιστικό. Κι εσύ αρχίζεις να μετράς πόσα όνειρα, σχέδια και κυρίως πόση αθωότητα αναγκάστηκες «να ξεφορτωθείς» στα μισά του δρόμου για να καταφέρεις να προχωρήσεις. Το ίδιο έκανε κι ο

Γιώργος, ο ήρωας της «Τεράστιας Έκρηξης», στο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, το οποίο, μετά την περσινή του επιτυχία με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, συνεχίζεται φέτος με πρωταγωνιστή τον ίδιο το συγγραφέα.

Τον συνάντησα μια Κυριακή, αμέσως μετά την παράστασή του. «Πρέπει πρώτα να μιλήσω με μια ομάδα προσκόπων, θα με περιμένεις λιγάκι;» με ρωτάει ευγενικά. Τον καθησυχάζω πως δεν βιάζομαι, ενώ παράλληλα σκέφτομαι πως ακόμα κι αν βιαζόμουν θα μου ήταν δύσκολο να του το πω. Ο Βασίλης έχει την αφοπλιστικότητα μικρού παιδιού. Σου δίνει την εντύπωση πως αντιμετωπίζει τη ζωή με χιούμορ αλλά ταυτόχρονα και με μια τεράστια σοβαρότητα, πως θα έβαζε το χέρι του στην πρίζα όχι από καπρίτσιο αλλά από δέος για το θαύμα του ηλεκτρισμού. Και παρατηρώντας τον, όση ώρα κάθεται οκλαδόν στο πάτωμα, να συζητά με δεκαπέντε εφήβους, σκέφτομαι πως ίσως αυτό να είναι που τον κάνει τόσο ταλαντούχο. Γιατί ο Βασίλης, στα 33 του, παραμένει ένας έφηβος, ανοιχτός στον κόσμο, στα παιδικά του όνειρα, στην υποψία πως ένα άτομο, ή καλύτερα μια ομάδα ανθρώπων μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, με μια μεγάλη, χολιγουντιανή έκρηξη.

Όση ώρα έβλεπα την παράσταση, σκεφτόμουν πως δεν μπορεί το έργο να μην είναι αυτοβιογραφικό. Αν μου πεις όχι, θα μου κλονίσεις τον κόσμο...
Ο κόσμος σου είναι ασφαλής (γελάει). Ναι, το έργο προέκυψε από τα εφηβικά μου ημερολόγια, ή –όπως τα ονόμαζα τότε- «τα θέματά μου».

“Όπως λέμε «έχω θέμα»;
Ακριβώς έτσι. Έγραφα ιστορίες για τα αεροπλάνα και το σκοτάδι, σκέψεις, αναμνήσεις. Ανακάλυψα λοιπόν, πως για κάποιον που δεν έχει μεγάλη οικονομική άνεση, το να κρατάει ημερολόγιο είναι μια πρώτης τάξεως ψυχανάλυση –σ’ αναγκάζει να εστιάσεις στα προβλήματα και τις δυσκολίες σου κι αν όχι να τις λύσεις, τουλάχιστον να τις αναγνωρίσεις”.

Σκεφτόσουν από τότε πως μπορεί κάποια μέρα όλα αυτά να γίνουν έργο;
Ήθελα να τα χρησιμοποιήσω, αλλά για να σου πω την αλήθεια δεν ήξερα αν ήταν σωστό...      

Σωστό; Μα φαντάζομαι δε θα ήταν δύσκολο να πάρεις τα πνευματικά δικαιώματα από τον εαυτό σου;
Κι όμως, έχουμε όλοι μέσα μας αυτήν την εντύπωση, το ρώσικο πρότυπο, πως αν δεν γεννήσεις με τη φαντασία σου έναν χαρακτήρα και μια συνθήκη, δεν κάνεις τέχνη. Παρακολουθώντας όμως τον Σεντάρις, την Σατράπι κι άλλους συγγραφείς που έχουν αυτήν την αυτοαναφορικότητα, αποφάσισα να το κάνω. Ήταν πρόπερσι, στο θέατρο “Χώρα” στα πλαίσια του 24 hour plays. Είχαμε εικοσιτέσσερεις ώρες για να γράψουμε ένα θεατρικό έργο κι εγώ έγραψα την πρώτη και την τελευταία σκηνή της Έκρηξης».

Και σ’ αυτήν την πρώτη σκηνή, βάζεις τον Γιώργο, τον πρωταγωνιστή σου, να περιγράφει μια εικόνα που τον κατατρέχει. Την εικόνα μιας τεράστιας έκρηξης. Και ταυτόχρονα να ομολογεί πως ντρέπεται τον νεαρότερο εαυτό του.
Γιατί σπατάλησε τις δυνατότητές του, ναι...

Θυμίζει την αγωνία του καλλιτέχνη που κοιτάζει τη ζωή του προς τα πίσω και αναρωτιέται τι θα αφήσει πίσω του. Έχεις κι εσύ το ίδιο άγχος;
Απόλυτα!Η έννοια της έκρηξης άλλωστε, είναι η ανάγκη ν’ αφήσεις έναν κρατήρα πίσω σου. Η αγωνία του να μην περάσεις απ’ τη ζωή σαν αέρας, που σβήνει. Να χαράξεις κάτι πάνω στην Ιστορία. Βέβαια, μέσα από το έργο καταλήγω στο ότι ίσως και να μην υπάρχει λόγος να το κάνεις όλο αυτό. Ότι, ίσως, αν ζεις και συνυπάρχεις με τους άλλους ανθρώπους, γίνεσαι ήρωας μέσα στις σχέσεις σου, χωρίς να χρειαστει να σώσεις τον κόσμο.

Δηλαδή... Σου χει φύγει το άγχος;
Όχι. Ακόμα ελπίζω πως αυτά που γράφω θα διαβαστούν μετά από το θάνατό μου, πως δεν θα ξεχαστούν. Αλλά στη ζωή αυτή ερχόμαστε για να ζήσουμε. Τόσο απλά.

Και τότε γιατί κάνουμε τέχνη;
Μα, για να βρισκόμαστε με τους άλλους. Ξέρεις, αυτό μου το είχε πει ένας καθηγητής μου. Η τέχνη μας δίνει μια κοινή συνθήκη, έναν κοινό τόπο να εκφραστούμε και να συνυπάρξουμε, έναν κοινό στόχο, μας κάνει ομάδα.

Και από μια τέτοια ομάδα γεννήθηκε και η Κατσαρίδα; (το έργο που καθιέρωσε εκείνον και τον Κώστα Γάκη στη θεατρική σκηνή.)
Ναι. Όταν ήμουν στην δραματική έπρεπε να παρουσιάσουμε ένα παραμύθι. Εγώ στην αρχή ξεκίνησα να κάνω τη Σταχτοπούτα, μετά βρήκα κάποια τραγούδια του Κώστα -ήμασταν φίλοι απ’ την Ικαρία- και του ζήτησα να με αφήσει να τα χρησιμοποιήσω. Έγραψα λοιπόν ένα παραμύθι βάζοντας τα τραγούδια στη σειρά. Μετά άρχισα να γράφω το κείμενο, ο Κώστας το ίδιο, δημιουργήσαμε ένα έργο μαζί... Η αισθητική ήταν ένα συνοθύλευμα από τα κόμιξ που διάβαζα εγώ, τα τραγούδια του Κώστα, τη συνύπαρξή μας... Και κάπως έτσι φτιάξαμε έναν δικό μας κώδικα που ουσιαστικά μπλέκει την αφήγηση με τη δράση και σου δίνει μια ελευθερία πάνω στη σκηνή...» 

Έναν κώδικα που βρήκε πολλούς αποδέκτες...
Πράγματι, αλλά μην φαντάζεσαι πως ξεκίνησε η παράσταση κι είπαν όλοι ‘ας πάμε να το δούμε’. Πήραμε τηλέφωνο όποιον μπορείς να φανταστείς, φίλους, συμμαθητές από το δημοτικό. Για ένα μήνα η παράσταση παιζόταν χωρίς εισιτήρια, μόνο με προσκλήσεις. Και ως δια μαγείας, επειδή κάτι τους έλεγε η παράσταση, μέσα απ’ τους δικούς μας φίλους άρχισαν να έρχονται οι δικοί τους και άνθρωποι που δεν ξέραμε, κανονικοι θεατές. Παρεμπιπτόντως, νομίζω οτι αυτό που τους έλεγε έχει να κάνει με το δικό μας θράσος να κάνουμε μια παράσταση με μηδενικό budget.

Το φανταζόσουν όλο αυτό όταν πήγες στη δραματική;
Όχι. Πριν από τη σχολή έγραφα ποιήματα και παραμύθια. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κόμιξ, προσπάθησα να τα εντάξω εκεί, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Έτσι, ουσιαστικά, ο λόγος για τον οποίο ξεκινησα να ασχολούμαι με το θέατρο, ήταν γιατί πίστεψα οτι θα μάθω κάτι για τις ιστορίες μέσ’ από αυτό. Είναι πολύ ουσιαστικό για κάποιον που θέλει να γράψει μια ιστορία, να μπει στη διαδικασία να της δώσει ζωή, να την αφηγηθεί σε τρίτους.

Ο πρωταγωνιστής σου εμπνέεται ακόμα από τις παιδικές του ιστορίες, πιστεύει στη δύναμη των Jedi. Εσύ;
Ναι, ακόμα και τώρα συγκινούμαι με τον «Πόλεμο των Άστρων» κι ας μου φαίνεται, όσο μεγαλώνω, χαλαρή η πλοκή, συνεδητοποιώ πως έχει ταυτόχρονα και σημεία αριστουργηματικά. Όλα αυτά τα παραμύθια έχουν κομμάτια που και σήμερα μπορούν να σε ταρακουνήσουν. Άλλωστε τι σου λένε; Πως ένας καλός και ενάρετος άνθρωπος -βοηθιέται και λίγο από τη μοίρα- και κατορθώνει να γίνει πιο δυνατός από τους κακούς, τα όπλα, τις βιομηχανίες, τα συμφέροντα. Δεν ξέρω αν είδες, πρόσφατα, αυτό το βιντεάκι με τους ανώνυμους που μπήκαν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Σου δημιουργεί ένα δέος, σκέφτεσαι «Κοίτα αυτοί είναι χάκερς, λες να μπορούν να σώσουν τον κόσμο»; Περιμένεις πάντα κάποιους ήρωες να εμφανιστούν, κάποιους με δυνάμεις που δεν μπορούν να φανταστούν οι βιομηχανίες και οι αυτοκρατορίες... Ας πούμε το χάκινγκ, είναι μια υπερδύναμη.

Είναι κι ο έρωτας μια τέτοια υπερδύναμη;
Κατά κάποιον τρόπο, όπως και όλα τα πράγματα που σε γεμίζουν... Εγώ ας πούμε, που νιώθω πως έχω βρει ένα κορίτσι που με πληροί απόλυτα, σκέφτομαι –για πρώτη φορά στη ζωή μου- πως αν το ζήσω τώρα αυτό δεν πειράζει και να πεθάνω. Άλλωστε το ανικανοποίητο είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε το θάνατο.

Ο έρωτας μας σπρώχνει προς τη δημιουργία;
Και ναι και όχι. Προσωπικά αισθάνομαι τόσο χαμένος και ολοκληρωμένος μέσα σ’ αυτόν στον έρωτα, με γεμίζει τόσο πολύ που συχνά σκέφτομαι πως δεν χρειάζομαι τίποτ’ άλλο... Αλλά από την άλλη είσαι ερωτευμένος με τον άλλον γιατί σε κινεί, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Δηλαδή, δε νομίζω οτι μια σχέση μπορεί να συνεχιστεί για πολύ καιρό, χωρίς να τροφοδοτεί ο ένας τον άλλον με τη δύναμη και το θάρρος να κάνει πράγματα».

Τι είναι αυτό που κάνει τον πρωταγωνιστή σου, τον Γιώργο, δυνατό και θαρραλέο; Τι τον κάνει επίκαιρο;
Αν έχει ένα στοιχείο επικαιρότητας, είναι ότι μας δίνει τη δυνατότητα να τον πλησιάσουμε από πολύ κοντά και ν’ ακούσουμε τις σκέψεις του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανθρώπινη υπόσταση, τη δύναμη της σκέψης ενός απλού ανθρώπου, τις ανάγκες του. Μιλάω για απλά πράγματα: την ανάγκη να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποιον, να βλέπεις τον ουρανό, να ζεις ποιοτικά. Αλλά το ξεχνάμε και υποκαθιστούμε αυτές τις ανάγκες με αυτοκίνητα, κινητά, καταναλωτισμό κι έναν συνεχόμενο φόβο ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ να χορτάσεις. Αν όμως πάρεις έναν μεγενθυντικό φακό και κάνεις ζουμ-ζουμ-ζουμ, φτάσεις στη γη, προσγειωθείς, μπεις σε ένα διαμέρισμα, δεις έναν άνθρωπο που κάθεται και μπεις για λίγο στη σκέψη του, ανακαλύπτεις πως αυτή η μικρή σκέψη μπορεί να μεταδοθεί σα φλόγα και να ανατρέψει καθεστώτα. Αυτή είναι η δύναμη της ανθρώπινης κοινωνίας. Όλοι έχουμε μέσα μας την αίσθηση του δικαίου και της αγανάκτησης, απλά είμαστε από τη φύση μας φιλήσυχοι. Χρειαζόμαστε ένα έναυσμα, μια αφορμή. Να δούμε κάτι να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Κι έχουμε δει πολλά τον τελευταίο καιρό, απλά μάλλον δεν είναι αρκετά για να μας ξυπνήσουν. Ακόμα».

Η τέχνη; Μπορεί να μας ξυπνήσει;
Η τέχνη σε βοηθάει να καταλάβεις. Κάνει συγκεκριμένα όλα αυτά που σκέφτεσαι κι εσύ, αλλά δεν μπορείς να τα εκφράσεις. Ένα τραγούδι ας πούμε τι σου κάνει; Κάνει το πρόβλημά σου συγκεκριμένο. Κι ύστερα το βάζεις στο repeat γιατί νιώθεις οτι σ’ ακουμπάει, ότι μιλάει για σένα. Ένα θεατρικό έργο λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Βάζει σε μια σειρά τις σκέψεις σου, σε φέρνει αντιμετωπο με τον εαυτό σου και σε κάνει να μη νιώθεις μόνος σου. Σου δίνει τη βεβαιότητα πως υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εσένα».

Καθώς βγαίνω στον δρόμο, σκέφτομαι πως οι περισσότεροι από μας είμαστε σαν τον Γιώργο. Η ενηλικίωση πέφτει πάνω μας με τη δύναμη μετεωρίτη. Μέχρι να συνέλθουμε, έχουμε χάσει τη μισή μας ζωή και τα περισσότερα όνειρά μας. Κι όμως, αν το παιδί μέσα μας συνεχίζει να μας γεμίζει μελαγχολία τα Κυριακάτικα βράδια, είναι γιατί δεν το αφήνουμε να παίξει όσο θα ‘θελε. Να τρέξει, να χτυπήσει και να ξανασηκωθεί, να ελπίζει σ’ έναν καλύτερο κόσμο με τον τρόπο που το κάνει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου.

* Το «Μια τεράστια Έκρηξη» με τους Β. Μαυρογεωργίου, Κ. Μαυρογεώργη και Μ. Φιλίνη, παρουσιάζεται Παρασκευή με Κυριακή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Στον ίδιο χώρο παρουσιάζεται κάθε Κυριακή πρωί το παιδικό έργο «Ταξιδεύοντας με τον μπαμπά μου» (δωρεάν είσοδος με προαιρετική τη δωρεά στον κουμπαρά-γουρουνάκι)

                          Madame Figaro