Το χανείο της γραβιέρας. Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011 at 4:27 μ.μ., in

Πριν πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια ο Οδυσσέας Ανδρούτσος τα έβαλε με τον Ομέρ Βρυώνη στο χάνι της Γραβιάς για τα πιστεύω του και νίκησε. Έμεινε στην ιστορία και αν και λίγοι ξέρουν την ιστορία όλοι έχουν ακουστά το μέρος της μάχης και το χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα στο λόγο τους.
Σήμερα ζούμε μια άλλη μάχη, αυτή του χανείου της γραβιέρας. Μια παρωδία που κι αυτή θα μείνει στην ιστορία ως η πιο ηλίθια μάχη από τη νεολιθική εποχή έως σήμερα. Γιατί, ενώ από την Ελλάδα πέρασαν πολλοί, πατριώτες, προδότες, κλέφτες, ευεργέτες, ποτέ, μα ποτέ στην ιστορία μας αλλά και αυτή της Ευρώπης δεν έχουν υπάρξει τόσοι ηλίθιοι μαζεμένοι στο ανώτατο επίπεδο ηγεσίας και κυβερνήσεως και τόσοι βολεμένοι «πολίτες».
Αν το πρόβλημα ήταν μόνο ελληνικό θα λέγαμε «πάει στο
διάολο…», εδώ όμως πρόκειται για τη συνομωσία των ηλιθίων και των απατεώνων, που προφανώς εκκολάπτονται και αναπαράγονται μεταξύ τους -ευτυχώς για μας δηλαδή- γιατί απ’ ότι φαίνεται το ζήτημα είναι άκρως γονιδιακό και συμπεριφορικό…

Έτσι, μια παρέα ανισσόροπων και λειψών πλουσίων και μη εγκεφάλων, που τους αφήσαμε να κάνουν τη «χαμαλοδουλειά» γιατί εμείς έπρεπε να εργαστούμε για να ζήσουμε και δεν είχαμε καιρό για πολιτική, συνασπίστηκαν, βολεύτηκαν και αποφάσισαν να παραστήσουν τους ευφυείς.
Ο βλάκας αναζητά πάντα πιο βλάκα για να τον διαδεχθεί, είτε από ματαιοδοξία θέλοντας ακόμα και μετά θάνατον να είναι ο «ηγέτης», είτε γιατί ήθελε τον πανηλίθιο για να μην μπλέκεται στα πόδια του.
Αυτό συμβαίνει από την πιο μικρή εξωραϊστική οργάνωση χωριού μέχρι το ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο. Γέμισε η χώρα «μπροστινούς» που θέλησαν να πάρουν την τύχη μας στα χέρια τους και να οδηγήσουν formula 1 με δίπλωμα για μηχανάκι. Μόνο που η ζωή δεν είναι PlayStation για να τρακάρεις όπου βρίσκεις χωρίς συνέπειες, πίνοντας τον καφέ σου από το πλαστικό ταπεράκιn..
«Κόβουμε τις συντάξεις, όχι δεν τις κόβουμε. Πληρώνουν όλοι χαράτσια, όχι δεν πληρώνουν, αλλά αυτοί που πλήρωσαν δεν ξέρουμε τι θα κάνουν. Απελευθερώνονται τα επαγγέλματα, όχι δεν απελευθερώνονται γιατί φωνάζουν λίγοι για να μην δουλέψουν οι πολλοί. Παραιτούμαστε, όχι δεν παραιτούμαστε.» ακούγονται φωνές από παντού και το μυαλό σου αρχίζει να αδειάζει προσπαθώντας να αντιληφθεί τη σχιζοφρένεια που επικρατεί.
Μια χώρα, μια Ευρώπη σε χάος γιατί ίσως ένας μαλάκας εκεί που έπαιζε αμπάριζα στο μέγαρο ενός πρωθυπουργού, πάτησε το κουμπί του συναγερμού κατά λάθος ή ένας άλλος έπαιξε την περιουσία μας στο πόκερ.
Η όλη κατάσταση θυμίζει πανικό σε πλοίο που βουλιάζει, χωρίς όμως να συμβαίνει αυτό.
Και όλοι μαζί παλεύουν για την πατρίδα που την έχουν γραμμένη κανονικά.
Μαζί παλεύουν και «πολίτες», από αυτούς που ακόμα βλέπω καθημερινά να με κλέβουν, όπως και την εφορία και να μου κλαίγονται σαν ζητιάνοι ζητώντας μου να με «πηδήξουν» την ώρα που αρπάζουν τα λεφτά από την τσέπη μου, λεφτά που προορίζονται ίσως για τη νοσηλεία μου, την παιδεία ή τους άθλιους δρόμους που κυκλοφορώ.
Και η μεγάλη πλάκα είναι ότι όλοι αυτοί οι «πατριώτες» πολεμιστές του χανείου της γραβιέρας είναι «αγανακτισμένοι»…
Είναι οι «καημένοι» που κατέβαιναν στο σύνταγμα γιατί δεν τους άφηναν να μας κλέψουν, όπως και τον πραγματικά ταλαιπωρημένο διπλανό τους στη συγκέντρωση, που δεν είχε ιδέα μαζί με ποιο ρεμάλι μούντζωνε τη βουλή...
Για τους πολιτικούς «οπλαρχηγούς» δεν το συζητώ καν… «αγανακτισμένοι» και αυτοί…           Βασίλης Δημητριάδης.