Παράλληλα ήταν μια απόφαση –χαστούκι εναντίον της πολιτικής ελίτ της
Ελλάδας που κρατούσε πεισματικά κάθε απόφαση που αφορούσε την ευρωπαϊκή
πορεία της χωρας -από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι την πρόσφατη
ένταξη στην ευρωζώνη- μακριά από την λαϊκή ετυμηγορία. Σε κανένα από τα
στάδια αυτής της πορείας δεν
ρωτήθηκε ο λαός με αποτέλεσμα να μην
υπάρξει ποτε μια ευρύτερη συζήτηση σε αυτή την χωρα για τα τεκταινόμενα
στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για τους Ελληνες πολιτικούς –από τον γερο
Καραμανλή μέχρι τον Κώστα Σημίτη- ό,τι αφορούσε την σχέση της Ελλάδας με
την Ευρώπη θα έπρεπε πάντοτε να αποτελεί αποκλειστικά και μονο θέμα
διαβουλεύσεων «τεχνοκρατών». Ο μοναδικός ρόλος του λαού ήταν απλά κάθε
τέσσερα χρόνια να νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση με την συμμετοχή του
στην φαρσοκωμωδία που ονομάζεται «Ευρωεκλογές».
Είναι ενδιαφέρον ότι η πρόταση του ΓΑΠ για δημοψήφισμα έγινε δεκτή με
μεγαλύτερη κατάνοηση από τους Αμερικανους παρά από τους Ευρωπαίους
πολιτικούς. Αυτό είναι φυσικό. Στις ΗΠΑ τα δημοψηφίσματα είναι ψωμοτύρι
-σε κάθε προεδρικές εκλογές σε κάθε πολιτεία τίθενται υπ όψη του λαού
δεκάδες προτάσεις για τις οποίες αποφασίζει άμεσα ο λαός. Αντίθετα στην
Ευρώπη δημοψηφίσματα είναι σπάνια. Μάλιστα όταν γίνονται και όταν το
αποτέλεσμα έρχεται σε αντίθεση με την βούληση των μανδαρίνων των
Βρυξελλών τότε επαναλαμβάνονται μέχρι να βγάλουν το αποτέλεσμα που τους
ικανοποιεί.
Και αν έβγαζε το δημοψήφισμα αποτέλεσμα που θα σηματοδοτούσε την έξοδο
από την ευρωζώνη και πιθανώς από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν θα
σηματοδοτούσε αυτό την απαρχή μιας κατάστροφης για την χώρα; Πιθανόν.
Και λοιπόν; Τουλάχιστον από την φιλελεύθερη σκοπιά είναι θεμελιώδες το
δικαίωμα (ενηλικων) ατόμων να κάνουν λάθη ακόμα και αν αυτά οδηγήσουν
στην καταστροφή τους. Όσοι δυστυχώς φιλελεύθεροι υιοθέτησαν την αντίθετη
γραμμή θα έπρεπε ίσως να ξαναδιαβάσουν το «Περί Ελευθερίας» εγχειρίδιο
του Τζον Στιούαρντ Μιλ. του Τάκη Μίχα
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου