Στριμωγμένες ζωές σε ευρύχωρα σπίτια. Αναρτήθηκε από MANIER , Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011 at 2:57 μ.μ., in

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

Θα περάσει. Δε μπορεί. Όλα περνάνε. Έτσι δεν είναι; Μάλλον. Έτσι είναι. Θα περάσει. Ας περιμένουμε λοιπόν. Βρωμοκυριακές, βρωμοδευτέρες, βρωμοταπάντα.

Μια πόρτα σιδερένια, μισάνοιχτη. Δυο δεντράκια, το ένα φυλλοβόλο το άλλο αειθαλές, τυχαίο. Καρέκλα, τραπέζι, πιάτο, μήλο μισοφαγωμένο. Δυο κουβέντες, κάτω πεσμένες, ακίνητες, νεκρές. Μόνη. Μόνος. Μόνοι μας. Θα ‘θελα να γυρίσω σπίτι το βράδυ και να ‘χουν φυτρώσει καληνύχτες, από αυτές που μυρίζουν ωραία. Θα ‘θελα να γυρίσω σπίτι ότι ώρα θέλω χωρίς να φοβάμαι.

Μέρες τώρα το ‘φερνα από δω, το ‘φερνα από κει. Ας το παραδεχτώ επιτέλους. Φοβάμαι τον ελεύθερο χρόνο. Τον τρέμω. Όταν τρέχω, γκρινιάζω. Όταν έχω ξεμπερδέψει με όλα και κάθομαι, αρχίζουν τα δύσκολα. Παραλύω. Δεν μπορώ να σηκώσω ούτε το τηλέφωνο. Προχτές δεν άνοιξα την πόρτα. Χτύπαγε κι εγώ είχα κουκουλωθεί στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που χρειάζομαι είναι ύπνος. Το πρωί είναι όλα καθαρά, ξεκάθαρα. Υπάρχουν απαντήσεις. Οι αγωνίες  μπαίνουν στο κουτί τους και όλα βαίνουν κατ’ ευχήν. Προς το μεσημέρι πέφτουν οι πρώτες αμφιβολίες. Το βράδυ, όλες οι βεβαιότητες εξαφανίζονται. Αγωνίες. Φόβος. Πανικός. Όταν βρίσκομαι μέσα στο τσιμέντο μέχρι τα γόνατα, δεν μου αρέσει - δεν μας αρέσει καθόλου.

Ανοίγω τη πόρτα του αυτοκινήτου και ξεφορτώνω. Πορτοκάλια, μήλα, χόρτα, περίεργα σοκολατάκια. Για τη μάνα μου κάθε σοκολατάκι που έχει γέμιση είναι περίεργο. Έζησε στην εποχή της μαργαρίτας. Θυμάμαι άπειρες νύχτες, να μπαίνω κρυφά στο σαλόνι και πάνω στο μαρμάρινο τραπεζάκι μέσα στο γυάλινο βάζο να βρίσκονται στριμωγμένες σοκολατένιες μαργαρίτες. Μετά γρήγορα στο δωμάτιο, να τσακίζω τα πεταλάκια τους με λαιμαργία. Θυμάμαι  βράδια στο πατρικό, με τραπεζώματα σε φίλους και σε συγγενείς. Λικέρ, σοκολατάκια, ουζάκι, μεζεδάκια, ζωή! Κοινωνικοποιούσαμε τη χαρά και την αγάπη μας! Η μάνα μου, η μάνα μας έζησε την εποχή που οι άνθρωποι δεν είχα σκυθρωπά πρόσωπα.

Πηγαίνοντας μια βόλτα το απόγευμα με τα πόδια, σκέφτηκα, πως θα ‘ταν η ζωή αν ήμουνα αντί για θλιμμένη και φοβισμένη, χαρούμενη και γελαστή. Όπως κάποτε!

Επιτέλους. Τι άλλο θες; Τα παιδάκια σου είναι μια χαρά, δουλειά, προς το παρόν έχεις, σπίτι έχεις, φίλοι, συγγενείς, δίπλα σου στις χαρές και στις λύπες, μια χαρά είσαι, την υγειά σου την έχεις. Τι σκατά θέλεις πια για να βγεις μια φορά έξω από τη ρημαδόπορτα σου το πρωί και να κοιτάξεις μπροστά, άντε αριστερά ή δεξιά, και όχι κάτω, πιο κάτω και από το κάτω. Τι σου λείπει; Μα έτσι όπως με πήρα από τα μούτρα τι να μου απαντήσω; Καλύτερα να μην απαντήσω τίποτα. Άλλωστε να πω τι; Πως θέλω να ΖΩ; Τ' αυτονόητα δεν συζητιούνται....

Προχωράω με μικρά, προσεκτικά, βήματα. Καλά, με πιστέψεις; Με συγκινεί που με πιστεύεις. Ούτε μικρά, ούτε προσεκτικά. Προχωράω στο δρόμο και δακρύζω. Όπως εσύ. Όπως όλοι.

Περίμενα ώρες, μέρες, μήνες, να πάρω μιαν απάντηση. Άλλοτε θύμωνα, άλλοτε λυπόμουνα, πάντως περίμενα. Υπήρχαν στιγμές που την έδινα μόνη μου.  Έφτιαχνα ολόκληρους διαλόγους στο μυαλό μου, μου ξεφεύγανε και τίποτα κουβέντες στα φωναχτά. Κανείς δεν το πρόσεχε, γιατί όλοι το ίδιο, έτσι παραμιλούσαν... Ώσπου μια μέρα συνειδητοποίησα ότι περίμενα, ναι περίμενα, μιαν απάντηση αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν είχα θέσει καμιά, μα καμιά ερώτηση. Σε κανέναν!

Προχωράω στο δρόμο και δακρύζω. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο!

Θέλω  ζωτικό χώρο να υπάρχω! Θέλω να νοιώσω ασφαλής! Θέλω την αξιοπρέπειά  μου, την δουλειά μου, την περίθαλψη και την σύνταξή μου!  Θέλω παιδεία, θέλω ποιότητα ζωής, θέλω να ζω και όχι άθλια ν’ επιβιώνω! Κοιτάω γύρω μου: Άραγε πόσοι από εμάς που προχωράμε έχουμε άδεια τα πορτοφόλια μας; Πόσοι από εμάς είμαστε άνεργοι; Πόσοι από εμάς είμαστε απελπισμένοι; Πόσοι από εμάς νοιώθουμε πως δεν έχουμε αύριο, πως δεν έχουμε μέλλον;

Προχωράω στο δρόμο και δακρύζω. Στους δρόμους σκουπίδια και άνθρωποι πεταμένοι σαν σκουπίδια. Βλέμματα άδεια. Μάτια γεμάτα αγωνία. Χέρια γεμάτα αξιοπρέπεια ψάχνουν στους κάδους για φαγητό. Τα χέρια δουλεύουν γρήγορα, ανακατεύουν, θριαμβευτικά βρίσκουν το τρόπαιο: τρόφιμα ληγμένα πεταμένα.  Βρίσκουν μια φρατζόλα-βραβείο! Θα "ζήσουμε" και σήμερα, θριαμβολογούν!

Γιατί χάσαμε τη ζωή μας; Γιατί μας την πήρανε; Τι τους κάναμε; Γιατί μας τιμωρούν; Γιατί τους ανεχόμαστε; Τι θ’ απογίνουμε; Φοβάσαι και εσύ όπως και εγώ; Πες μου, φοβάσαι; Τα βράδια κοιμάσαι; Ονειρεύεσαι; Τι μπορεί να ονειρεύεσαι; Γελάς όπως πριν; Κάνεις έρωτα όπως πριν; Κάνεις σχέδια όπως πριν; Ελπίζεις σε κάτι; Πιστεύεις σε κάτι; Αγωνίζεσαι; Διεκδικείς;

Δεν θυμάμαι. Πρόσεξε. Όχι, ότι, δεν θέλω να θυμάμαι. Πραγματικά δεν θυμάμαι. Προσπαθώ, σπάω το κεφάλι μου, κλείνω τα μάτια και αυτοσυγκεντρώνομαι, κάνω ότι μπορώ. Αλήθεια σου λέω, προσπαθώ. Δεν θυμάμαι κι αυτό μου προκαλεί απέραντη θλίψη. Δεν θυμάμαι τι κάναμε και μας πεθαίνουν. Δεν θυμάμαι; Αληθινά, δεν θυμόμαστε;

Το ξέρουμε, έτσι; Σήμερα, μέσα στην κρίση, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας ζει με έντονες διαταραχές, ψυχώσεις, κατάθλιψη και φόβο. Οι αυτοκτονίες στην Κρήτη, λόγω κρίσης, έγιναν θέμα στην έγκριτη εφημερίδα Wall Street Journal. Ο δημοσιογράφος της, κ.Walker, έγραψε ότι «η έξαρση των αυτοκτονιών (500 Έλληνες  αυτοκτόνησαν, λόγω κρίσης, μέσα στο 2010) οφείλεται στο σκάσιμο της δανειακής φούσκας». Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες επέστρεψαν, βίαια, εκεί που έπρεπε να ήταν ή να βρίσκονταν ούτως ή άλλως, εξαρχής: στις πραγματικές τους δυνατότητες, προσδοκίες και στα  πραγματικά τους «μέτρα!». Εάν βγάλεις τα πόδια σου έξω από το πάπλωμα, αυτά κρυώνουν! 

Το ξέρουμε, έτσι; Η Ελλάδα χρεοκόπησε κυρίως από την καταβύθιση των ηθών και των αξιών, από την έλλειψη μέτρου, από την δανειακή αμετροέπεια και από την ίδια καθαυτή την σπατάλη της απληστίας! Σήμερα οι άνεργοι και οι καταθλιπτικοί Έλληνες είναι το προϊόν του φιλοτομαρισμού: του εαυτού τους, των ταγών του, των βαθέων τραπεζικών θυρίδων του εξωτερικού και της αποκρουστικής, διεθνώς, ελληνικής μέγα-διαπλοκής. Κρίμα, δε, για όλους τους τόσους πολλούς και υπερήφανους Έλληνες! Πολλοί από εμάς θα κατηγορηθούμε, και δικαίως, από εμάς και τα παιδιά μας: για την τυραννία της αδιαφορίας μας αυτά τα χρόνια, για την παραχάραξη των δημοκρατικών μας αρχών και της αυτο-υπόληψης, για την στρεβλή μας τοποθέτηση και στάση απέναντι στην άκρατη δανειακή χλιδή και την κουρεμένη ηθική.

Είναι αυτό που μας πονάει περισσότερο: η κουρεμένη  μας ηθική! 

Είμαστε ναυαγισμένοι στο μαύρο πέλαγο του Μνημονίου, σκέφτομαι. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα λένε. Εγώ, πάλι, γιατί σε αδιέξοδο βρίσκομαι; Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε την ιδιότητα για να προτείνω λύση. Ξέρω μόνο ότι αυτό που ζω, είναι εφιάλτης. Και θέλω επιτέλους να ξυπνήσω από αυτόν!