Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ…H μοναξιά μου είναι γοητευτική κάποια βράδια…Μου προκαλεί την περιέργεια! Κάθομαι θεατής σε ένα έργο που τις πιο πολλές φορές επαναλαμβάνεται. Προσπαθώ να το απολαύσω, και τι άλλο να κάνω;
Γυρνώ στο κρεβάτι μου κι εκεί ξεκινά το πραγματικό μαρτύριο. Πολύ μικρό, δεν με χωρά! Πολύ μεγάλο, είναι τόσο άδειο. Θέλω να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω αλλά το μυαλό μου παίζει απίστευτα παιχνίδια. Με στριφογυρίζει μια στο παρελθόν, μια στο μέλλον. Με εξαντλεί με τα θέλω, τα πρέπει, τα γιατί…. ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Κaρδιά μου, ποιες λέξεις να σου γράψω απόψε να σε ....
αποκοιμίσουν; Κάνε μου λίγο χώρο να έρθω να κουλουριαστώ στην αγκαλιά σου, να κοιμηθώ όπως ποτέ άλλοτε …
Κρυφά μονοπάτια προβάλλουν στα μάτια μου και με κάνουν να χαμογελώ! Σκανταλιάρικο κορίτσι όλο αγωνία για το αδιέξοδο αυτών των μονοπατιών, κοιτώ γύρω μου μήπως παρακολουθεί κάνεις. Περπατώ και μιλώ σε σένα. Τι ψάχνω καρδιά μου; Που θα με βγάλει αυτό το μονοπάτι; ….
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Είναι στιγμές που αισθάνεσαι πως πάγωσε ο χρόνος, είναι κάποιες άλλες που εύχεσαι να κυλίσει γρήγορα. Μάταιες προσδοκίες στο στόχαστρο του μυαλού κι άλλες τόσες στείρες σκέψεις σε κρατούν ξύπνιο.
Την γνώρισα στο πουθενά, την αναγνώρισα την στιγμή εκείνη που τα μάτια συναντιούνται τυχαία και καθορίζουν τα μοιραία δρώμενα του μυαλού. Το αδύνατο φαντάζει γήινο τοπίο μπρος στην δύναμη του «θέλω» και τα «πρέπει», πυρά που αστοχούν μπρος στον δρόμο της μοίρας.
Δεν είχα όνομα, δεν με αναφωνούσαν με την πραγματική μου ονομασία. Δεν είχα τίποτα να επιδείξω εκτός από λάθη, λάθη και πάθη στο στόχαστρο κάποιων δήθεν στιγμών μου. Οι μέρες κυλούσαν απλά για να διαβαίνουν με συνέπεια οι δείκτες του ρολογιού για τον δικό τους υπαρκτό χρόνο, και οι δικές μου ψεύτικες ώρες απλά συναινούσαν σε αυτό το πέρασμα.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Πόσα ήθελα να σου πω; Τώρα όμως ετούτην την ώρα θέλω να σε χαϊδέψω, να σε κοιτάξω, να χαθώ στις αισθήσεις των χεριών σου, των δικών μου.
Πώς να τα μαζέψω όλα τούτα σε στιγμούλες μες στον χρόνο; Πως γίνετε να τα ζωγραφίσω με δύο μόνο χρώματα;
Ετούτος ο κήπος καταφύγιο, ευλογία θεϊκή παίρνω και απομακρύνομαι. Σου πιάνω το χέρι, σου ζητώ να με ακολουθήσεις. Έναν περίπατο σε λαβύρινθους oλοπράσινους, στολισμένους, φτιαγμένους από ανθρώπους με οράματα . Άσε να σε κυκλώσει αυτή η στιγμή μες τον χρόνο. Αφέσου, αφέσου σ’ αυτήν την διαδρομή που είναι γεμάτη από εναλλαγές του ήλιου επάνω μας. Θα τον βρούμε τον δρόμο καρδιά μου; Θα βρούμε την έξοδο αυτών των μονοπατιών;
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Την γνώρισα στο πουθενά και η σπίθα των ματιών της τροχοπέδη έγινε στις αναζητήσεις μου. Ήταν που εισχωρούσε σαν αερικό στο νου, που τρύπωνε και ξέθαβε τα θέλω μου σαν να ήταν ότι πιο απλό μπορούσε να κάνει. Και λάτρευα αυτό που έβλεπα στα μάτια της, αυτό που καθρεπτίζονταν και ήταν δικό μου. Και έστω για λίγο αγάπησα τον εαυτό μου, μέσα της όμως, όπως αναδυόταν από μέσα της.
Πέθαινα για την στιγμή που θα μοιραζόμουν μαζί της, καρδιοχτυπούσα για τα λεγόμενα της και λύγιζα στην προσμονή να με αγγίξουν τα χέρια της. Ήθελα να παγώσει ο χρόνος όταν ήταν μαζί μου, ευχόμουν να μην φύγει, εκλιπαρούσα τους θεούς να μην μου την πάρουν, μα… πάντα, μα πάντα παρέμεινα διψασμένος για κείνη και πέθαινα αντί να αναστηνόμουν.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Σου μιλώ. Με ακούς; Χίλιες σιωπές, χίλιες λέξεις κι άλλες τόσες μα τόσες αισθήσεις.. Ναι, με ακούς. Ακούς τις λέξεις να αναβλύζουν μέσα από την ζεστασιά της καρδιάς μου!
Τι κάνω; Μιλώ για δύο; Γράφω για τους δύο; Μπορώ να ανασάνω για δύο; Μια καρδιά, πολλούς χτύπους, πολλές ζωές μαζεμένες εκεί. Οι ζωές που κάποτε ζήσαμε. Οι ζωές που δεν ζήσαμε.
Με ακολουθείς ακόμα, δίπλα μου στέκεσαι, δεν έλειωσες απ την φωτιά μου. Σε κοιτώ στα κρυφά . Αντέχεις. Αντέχεις , ακόμα;
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Της ψιθύρισα για τις νύχτες που τα αναφιλητά μου γίνονταν ένα με τους ήχους των θυμωμένων ουρανών, της μήνυσα για την απελπισία μου που προσπαθούσε να σκίσει τις σάρκες μου και για τις μάχες που αδυνατούσα να δώσω πλέον. Της μίλησα για όλα όσα μπορούσα μα… μα δεν φαντάστηκα πως τούτο το πλάσμα φαντασίας θα ξέθαβε τόσα κι άλλα τόσα που δεν αναγνωρίζονταν ούτε καν από μένα τον ίδιο. Και μαγεύτηκα από το απρόσμενο και θύμωσα γιατί η ψυχή της δεν ήταν δοσμένη μόνο σε με, ήταν ολόγυρα σκορπισμένη και αιωρούνταν. Και θύμωνα γιατί είχε μια εκπληκτική ικανότητα να την αναδομεί και να της δίνει όποια όψη ήθελε.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Στην αγκαλιά σου με πήρες σε μια στιγμή, τα μάτια μου έκλεισα .Τώρα δεν κρυώνω ψυχή μου. Με τα μάτια κλειστά οδηγούμαι από σένα ετούτη τη στιγμή. Περνώ δίπλα από δάση που υπήρχαν εκεί από την αρχή του χρόνου. Μυρίζω άγνωστες σε μένα μυρωδιές, απολαμβάνω τους ήχους που φτάνουν στα αυτιά μου, αισθάνομαι εσένα δίπλα μου. Μέσα σ’ όλα αυτά, ακολουθώ την διαδρομή των χεριών σου επάνω μου, ζεστή αίσθηση, όλο έρωτα, μου ψιθυρίζεις.
-Γιατί εμένα;
Όλα τα όνειρα που κάνεις μόνος σου. Που δεν τολμάς να τα ομολογήσεις δεύτερη φορά. Εκείνα που κρατάς καλά κρυμμένα για σένα μόνο, εσένα μόνο να λυπήσουνε αν δεν πραγματοποιηθούν. Σε μια στιγμή τα βλέπεις εμπρός σου. Με ψυχή τα νοιώθεις, τα αγγίζεις. Έχουν σάρκα, έχουν πρόσωπο, έχουν εσένα μέσα. Μια ψυχή που κάποτε αναγκάστηκε να χωριστεί, να την χωρίσει αυτό το σύμπαν. Μια στιγμή ήταν ακόμα, που αυτές οι δύο ενώθηκαν, μια στιγμή και όλα ήρθαν και έχουν νόημα , έχουν χρώμα!
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Στοίχειωσε ο έρωτας και πήρε την μορφή του μάταιου μέσα μου. Μάτωσε η καρδιά μου γιατί εκείνη δεν μάγεψε την Μοίρα, δεν πλάνεψε τον χρόνο, δεν συναινούσε μόνο για μας, δεν ανάσαινε μόνο για μένα.
Και η οργή πήρε την θέση του συμβιβασμού, και κούρνιασε στα απύθμενα πηγάδια του νου μου, δίχως φως και νερό, δίχως σώμα, μα μήτε και καρδιά. Και περίμενα σαν αρπακτικό, και καραδοκούσα το λάθος της, πόνταρα στο πάθος της, λογάριαζα το έγκλημα αυτό από κάθε του πλευρά, και καρτερούσα.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Κάθε βήμα μας σ’ αυτόν τον κήπο ταξίδι ολόκληρο γίνεται. Κάθε λέξη που μου ψιθυρίζεις χιλιάδες ερωτήσεις, χιλιάδες απαντήσεις ταυτόχρονα δίνω. Πλευρές γνωστές κι άγνωστες για μας ξετυλίγω.
Κρατώ την αίσθηση της αγκαλιά σου αυτήν την στιγμή. Δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου, το αρνούμαι πεισματικά. Θέλω τα σκοτάδια τους να τα κάνω εικόνες, εικόνες ψυχής. Να με συνοδεύουν στην ασχήμια των ανθρώπων γύρω μου. Να με κρατούν ονειρική, μαγική. Μαγεμένη από κόσμους απόκοσμους δημιουργικούς, αναγκαίους για μένα. Να επιβιώσω, να ζήσω, να ανασαίνω, να ερωτεύομαι .
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Ότι και να είχα σκεφτεί, ότι κι αν προσπαθούσα να καταχωνιάσω βαθειά μέσα μου, εκείνη το ξεγύμνωνε με ένα της άγγιγμα. Μα πως; Πως μπορεί ένα άγγιγμα των χεριών της να προδώσει με μιας τις αισθήσεις που καλά είχα κρυμμένες;
Κι όμως, αγγίζει τα μάτια μου και υπνωτίζομαι, κουρνιάζει στο στήθος μου και αναστεναγμοί αναδύονται από την ψυχή μου φορτωμένοι με κάθε λογής αμάρτημα και θαύμα γραμμένο εκεί. Και το φιλί της έχει γεύση λοτού, ενός μαγικού λοτού που είναι φτιαγμένο από κείνη, μόνο για μένα.
Μια στιγμή ακόμη θέλω μαζί της, μια ακόμη στιγμή πριν το τέλος.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Το αύριο σήμερα το κάνω. Το τώρα, πάντα, θέλω να γίνει. Υπάρχουν στιγμές που με πνίγεις. Με πνίγεις από έρωτα, ανάγκες, σκοτεινές σκέψεις. Ναι, πνίγομαι αλλά επιζώ μπρός στην ανάγκη σου να με πεθάνεις, για να με αναστήσεις μετά!
Μερικές φορές πεθαίνω, αργώ να γυρίσω. Θέλω να μείνω στο κενό, μετέωρη να αιωρούμαι να μην βαραίνω σ’ αυτή τη γη. Να πάω ψηλά εκεί που τα βλέπω όλα μικρά, ασήμαντα. Εκεί δεν υπάρχει λόγος να παίρνεις ανάσες. Δεν υπάρχει λόγος να ακούς, να αισθάνεσαι, τίποτα μόνο βλέπεις. Παρακολουθείς σαν σκιά φερόμενη, φερμένη από κάπου αλλού. Ο κόσμος τούτος δείχνει αλλιώς. Οι άνθρωποι δείχνουν αλλιώς.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Τρελάθηκες καρδιά μου και γυρεύεις λάθη για άλλοθι, παρανόησες από τον παραφουσκωμένο σου εγωισμό και θέλησες να εξοντώσεις ότι πιο αληθινό είχες ποτέ σου.
Δεν θέλω την στιγμή, με ακούς; Θέλω τις στιγμές μιας ολόκληρης ζωής δίπλα σου. θέλω την αύρα σου να με χαδεύει, τα μάτια σου να ζωγραφίζουν κόσμους για μας, το γέλιο σου να χαρίζεται μόνο σε μένα.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Δεν με έχασες μικρό μου, μην με ταρακουνάς. Εδώ είμαι δίπλα σου, μέσα σου ίσως. Το χαμό μου μην κάνεις πόνο. Μην με γυρεύεις εκεί που δεν πρέπει. Χαμογελάς, μου χαμογελάς ! Εκείνο το χαμόγελο που δίνεις όταν αισθάνεσαι ασφαλής, ήσυχος ότι όλα πάνε καλά, ότι με έχεις εκεί κοντά σου . Σου χαμογελώ κι εγώ. Πως μπορώ να αντισταθώ εξάλλου σ όλη αυτήν την αναζήτηση των εκφράσεων του προσώπου σου; Δίνω , στέλνω την λατρεία μου στον αέρα σου. Επάνω σου γέρνω να το γευτώ αυτό το χαμόγελο με όλο το είναι μου!
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Την γνώρισα στο πουθενά και σαν ρακοσυλλέκτης μάζεψα τα ψίχουλα που άφηνε στο διάβα της. Τρεφόμουν από δαύτα και συντηρούσα την γέρικη πλέον ψυχή μου που χαμένη ήταν από τα μύρια λάθη της έπαρσης μου. Και ο πόλεμος μέσα μου, έπος ολόκληρο δομούνταν, και οι ερινύες ξέσκιζαν την σάρκα της καρδιά μου, αργά, βασανιστικά.
Συγχώρα με, συγχώρα με … φωνάζω μα δεν ακούγομαι. Συγχώρα με, δεν αντέχω να είμαι στο κατώφλι του παραδείσου και σαν κυνηγημένος να φεύγω κάθε αυγή, πάλι και πάλι. Συγχώρα με, δεν αντέχω να γίνω ο κλέφτης των στιγμών σου, ο εραστής μια ματαιότητας, ο φονιάς της ψυχής σου.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Μοιραίος αυτός ο έρωτας ……. Μοιραίος έγινε για μας. Δεν το δέχομαι. Όχι δεν θα το βάλω αυτό το όριο. Σε κοιτώ, βλέπω μέσα σου . Χριστέ μου ! Πως με πονά, πως !
Εμείς χαρά μου, δεν θέλουμε απλώς ο ένας τον άλλον. θέλουμε να ζούμε ο ένας με την ανάσα του άλλου. Να γίνουμε ένα και δεν φτάνει, δεν φτάνει!!! Να παίρνουμε τον ίδιο αέρα. Να βλέπουμε, να γευόμαστε το ίδιο. Να κοιμόμαστε το ίδιο, να ξυπνάμε το ίδιο , να μιλάμε το ίδιο ! Με την ίδια ανατολή , με το ίδιο μεσημέρι , με το ίδιο απόγευμα. Με το ίδιο σουρούπωμα , με την ίδια νύχτα να φτάνουμε στο αποκορύφωμα . Με έρωτα δίνουμε, με έρωτα παίρνουμε, με έρωτα μισούμε. Όλα στο πολύ, όλα στο τέρμα. Στο τέρμα … Ποιο θα είναι για μας;
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…
Είμαι το λάθος χρώμα στον πίνακα της ζωής σου, φύγε… μην με κοιτάς… φύγε πριν πάρω και την τελευταία σου ανάσα γιατί δεν θέλω να έχεις άλλη για κανέναν άλλον.
Την γνώρισα στο πουθενά, την αρνήθηκα κάπου εκεί που μια στιγμή είναι αρκετή να σε κάνει παράφρον και να θέλεις να φονεύσεις ότι πιο αληθινό είχες ποτέ, γιατί τα πάθη έχουν τίμημα και εγώ γεννήθηκα δειλός για να τ’ αντέξω.
ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ..
Κάθε νύχτα, κάθε ταξίδι . Όλη την ζωή μου την είδα σ’ ένα βράδυ. Την απόλαυσα κάποια στιγμή, την μίσησα κάποια άλλη. Την δέχτηκα, την αποδέχτηκα. Με φόβο την αντιμετώπισα, διστακτικά την διάβαινα. Την πάλεψα πολύ, με παίδεψε υπερβολικά .
Τρομοκρατήθηκα με τους ανθρώπους. Τους μίσησα, τους έλιωσα, τους δοκίμασα, με δοκίμασα ! Έχασα την μάχη πολλές φορές, την κέρδισα άλλες τόσες . Πέθαινα κι αναστηνόμουνα σε κάθε μαχαιριά, κάθε μέρα . Κάθε νύχτα λυτρωνόμουν, με λύτρωναν άγγελοι από το πουθενά, μου θύμιζαν ότι είμαι εδώ για σένα .
Ποιος ήσουν ; Υπήρχες;
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ…
Μοναξιά! Έτσι δεν σε αποκαλούν; Το ταίρι το δικό μου είσαι πλέον. Ελπίζω να είσαι μόνο για μένα, να αφήσεις τους άλλους ήσυχους! Μόνο για μένα να υπάρχεις, μόνο εμένα να παιδεύεις !
Θα σε μονοπωλήσω, θα σε διεκδικήσω. Θα κάνω αυτό που κάνεις κι εσύ. Δεν θα σε αφήσω από τα μάτια μου. Θα σε εγκλωβίζει η σκέψη μου, θα σε περιμένω σ’ όλες τις γωνιές του δρόμου. Θα βγαίνω εμπρός σου, θα σου γνέφω ειρωνικά, θα σε ξεγελώ, θα παίζω μαζί σου, θα σε κάνω να με βαρεθείς. Να γίνω ο δικός σου εφιάλτης, ο δικός σου ίσκιος, ο δικός σου θάνατος!
Στα κενά των ανθρώπων τρυπώνει για να γεμίζει την σιωπή τους. Με αναστεναγμούς τους θυμίζει ότι είναι ζωντανοί…
« Κοιτάξτε , πονάτε δεν είστε νεκροί! Περιμένετε , ελπίζετε, νοιώθετε.»
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Το πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο «Άγγελοι με γαλήνεψαν» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ιωλκός το 2010. Υπεύθυνη Στήλης Βιβλίου στην Ηλεκτρονική Εφημερίδα Insterea.gr. Συνεργασία με την ζωγράφο Κατερίνα Κανελλάκου. ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΝΔΑΛΗ-Κείμενα, ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΝΔΑΛΗ-Κείμενα … ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΝΕΛΛΑΚΟΥ- Πίνακες Manolis
View this article in Word
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου