Executive μάγκες… Αναρτήθηκε από MANIER , Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011 at 10:41 μ.μ., in Ετικέτες Αρθρογραφία

“Εσείς τι επαγγέλλεστε αν επιτρέπεται;” Θυμάμαι τον πατέρα μου , με αυτή την απορία που ισορροπούσε μεταξύ ευγένειας και περιέργειας, πάντα ουσιαστικής ωστόσο ,για τα συμπεράσματα που θα μπορούσε να βγάλει για τον άλλο. Ο ίδιος “επαγγελόταν” οικοδόμος. Ασβέστη και σκόνη, βρεγμένο τσιμέντο και πετρωμένο πηλό του τούβλου. Δεν ήταν υλικά μόνο, μυρωδιές ήταν. Και τις κουβαλούσε μαζί του, τόσο πειστικές, όσο και η αγριάδα στα χέρια του, και εκείνο το “εγώ είμαι οικοδόμος”. Φαινόταν άλλωστε.
Εκεί που μεγάλωσα, οι άνθρωποι κουβαλούσαν τις μυρωδιές απ τα επαγγέλματα τους. Κομμένο σανό, χώμα, ψημένο αλεύρι, μοσχοκάρφια μαζί με καπνίλα από ρέγγα. Ακόμα και ο δάσκαλος μύριζε τριμμένη κιμωλία και φρεσκοξυμμένο μολύβι
Αναρωτιέμαι εδώ και μέρες...... πώς να μυρίζει ένας executive manager, ή ένας marketing producer. Πώς να μυρίζουν αυτές οι δυο τρεις αγγλικές λέξεις στην card visit, απεριορίστων διαδρομών: σπίτι-γραφείο-καθημερινή τρέλα; Ακριβό after shave, καμένο απ το σίδερο υλικό κολαρίσματος, δερματίνη και ξεθυμασμένη αδρεναλίνη. Όλοι το ίδιο. Είτε δουλεύουν σε εταιρεία ορυκτελαίων, είτε σε διαφημιστική εταιρεία. Πώς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους, τη δουλειά και τη χρησιμότητά τους;
«Τι επαγγέλλεστε λοιπόν;» Executive κάτι ,σε διαφημιστική, vice κάτι άλλο σε εταιρεία προωθήσεων, CO σε εταιρεία επενδύσεων. Μπορεί να είμαι παλιάς κοπής, closed που θα έλεγε και ο manager οποιασδήποτε πολυεθνικής, αλλά αντιλαμβάνομαι τα πράγματα μάλλον διαφορετικά
Αν πριν από μερικά χρόνια ρωτούσες κάποιον απ αυτούς με τους κολαρισμένους γιακάδες που τώρα ξεκουμπώνουν αγχωμένοι τα πουκάμισα, αν υπάρχει πιθανότητα κρίσης, θα γελούσε παραδομένος στην ηδονική αυτάρκειά του. Υπάρχουν διάφορες οικονομικές θεωρίες για την κρίση. Αλλά μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Το κύμα της αναταραχής, κουβάλησε μαζί του τις φούσκες, τους φελλούς και τα σκύβαλα ενός ολόκληρου συστήματος, το οποίο ζούσε αρμέγοντας λαγούς και κουρεύοντας χελώνες. Κοροϊδεύοντας αυτούς που μπορούσε να κλέψει αλλά καμιά φορά και τον εαυτό του.
Η Ελλάδα εκστασιασμένη απ την ευκολία με την οποία ο αέρας μεγένθυνε τις φούσκες, τις φούσκες της, βιάστηκε να εγγράψει συμπεράσματα με ισχύ νόμου. Έτσι ο μάγκας ήταν ένας executive της ευκολίας. Που οδηγούσε καλό αμάξι, έκανε meeting σαν να έκανε έρωτα, δουλειά του ήταν να προσπαθεί να πείσει τους άλλους γενικώς και θεωρούσε πως η ζωή περιστρέφεται γύρω του όταν ο ίδιος περιστρέφεται με την καρέκλα του.
Η Ελλάδα γέμισε επαγγελματίες του περιττού. Διαφημιστές, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, διαμεσολαβητές, καταφερτζήδες, αεριτζήδες της πολυτέλειας. Σε αυτούς βέβαια μπορεί να προσθέσει κανείς, μάνατζερ, image makers ,στυλίστες,κομμωτές σκύλων, αναλυτές ψυχών, ερμηνευτές συναστριών. Χιλιάδες χαρισματικοί ανεπάγγελτοι, διαπρεπείς του τίποτα και επαγγελματίες του τίτλου. Στην Ελλάδα κάποτε μπορεί να ήσουν ότι δήλωνες, αλλά έπαιρνες το ρίσκο από την αποκάλυψη της απάτης. Σήμερα δεν υπάρχει ρίσκο. Γιατί απάτη είναι ο τρόπος που είναι δομημένο το σύστημα. Και η απάτη στηρίζεται στην αυταπάτη των άλλων.
Παρακολουθώ τα νέα παιδιά, λίγο πριν μπουν στον παραγωγικό τους κύκλο για να αναμετρηθούν με όσα αγνοούν. Την ώρα που μπαινοβγαίνουν στο όνειρο με μεγάλη ευκολία. Δεν τολμώ βέβαια να τα ρωτήσω «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», αλλά νομίζω πως εκφράζονται μόνοι τους. Είναι εκπληκτικό πόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν DJ s, τραγουδιστές, παρουσιαστές τηλεόρασης, αναγνωρίσιμοι. Όχι σημαντικοί, αναγνωρίσιμοι. Πώς αυτό το σύστημα αντικατέστησε την αρχέγονη αρχή που λέει πως για να υπάρχω πρέπει να παράγω, με την απλουστευτική αντίληψη «υπάρχω αρκεί να με αναγνωρίζουν οι γύρω μου» ;Κανένας δεν θέλει να δυσκολευτεί, να παράξει, να δουλέψει. Να υπάρχει μόνο, αυτοδίκαια και ευδαιμονικά. Σαν να ήταν νόμος λειτουργίας του σύμπαντος.
Προφανώς και δεν καταστρέφεται το ανθρώπινο είδος, αλλά στην Ελλάδα ίσως πρόκειται να περάσει πολύ δύσκολα. Σαν τους αυτοευνουχισμένους της αρχαιότητας, κόβουμε τελετουργικά, μπροστά στο τοτέμ της τηλεόρασης και τους ναούς της βιτρίνας, τις φυσικές απολήξεις της φύσης μας για να επιβεβαιώσουμε την πίστη μας. Εντάξει λοιπόν πιστεύουμε. Το ανθρώπινο είδος, ειδικά οι έλληνες, μπορούν να επιβιώσουν ως υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, τηλεορασάνθρωποι, χειριστές πικάπ και μπάρμαν.
Το κακό είναι πως αυτό το σύστημα με τις αξίες του κώλου (αφού άξιος είναι όποιος τρίβει την καρέκλα με τον κώλο του) έχει αλώσει την ελληνική ύπαιθρο που πάντα είχε τα δικά της φίλτρα συνδεδεμένα με την πραγματικότητα. Χάθηκαν και αυτά μαζί με τις επιδοτήσεις που έγιναν 4επί 4 και αυταπάτες. Η Ελλάδα εισάγει σχεδόν όσα καταναλώνει. Τα ελάχιστα που παράγει είναι απ τα χέρια των αλλοδαπών , μέχρι να τους εξαφανίσουμε και αυτούς όπως κάναμε με οτιδήποτε μέχρι σήμερα μας θύμιζε την πραγματικότητα.
Γεμίσαμε με “επαγγελματίες”, που σκύβουν για να προσκυνήσουν με την ίδια φυσικότητα που δένουν τα κορδόνια τους. Καλοευνουχισμένους και υπάκουους. Άφιλους και πολλές φορές άφυλους. Γεμίσαμε με executive μάγκες. Μόνο που η ζωή δεν είναι PR.                                                                             Κώστας Βαξεβάνης