Πρόκειται για ένα εικονογραφημένο παραμύθι του Νικόλα Ανδρικόπουλου, αφιερωμένοΣε όσους αναζητούν τρόπο,
γιατί τους εμποδίζουν,
να πάνε απέναντι,
να πάνε πάρα πέρα, να πάνε αλλού… Ο ήρωας του παραμυθιού, ο κύριος Λάζαρος Εαυτούλης, ζει ευτυχισμένος στην όμορφη χώρα «Τιμενοιαζειεμένα», και μια μέρα, βγαίνοντας για ψώνια, παρκάρει παράνομα το αυτοκίνητό του μπροστά σε μια ράμπα, προκειμένου να μπει σε ένα μαγαζί για να αγοράσει τα καινούργια του παπούτσια. Καθώς όμως βγαίνει από το μαγαζί, αρχίζει να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει ασταμάτητα σε μια βαθιά τρύπα, και τελικά προσγειώνεται στο πιο παράξενο μέρος που είχε δει ποτέ! Στην «Τροχήλατη Δημοκρατία του Μπορώ»! Εκεί δεν υπήρχαν ούτε πεζοδρόμια, ούτε αυτοκίνητα, ούτε θόρυβος, και οι άνθρωποι ήταν ήρεμοι και χαμογελαστοί…μόνο που κάθονταν όλοι σε καροτσάκια!
«Κοίτα πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα…
Θες οι σόλες των καινούργιων παπουτσιών του κυρίου Λάζαρου Εαυτούλη, θες η χαρά του, θες η βιασύνη του, θες οι λείες πλάκες του πεζοδρομίου, τον έκαναν να γλιστρήσει σε μία πτώση που φαινόταν ατελείωτη, σχεδόν εφιαλτική.
Όταν όμως έφτασε στο τέλος της, όλα φαίνονταν καινούργια, διαφορετικά, πιο καθαρά, καλύτερα…»
Θες οι σόλες των καινούργιων παπουτσιών του κυρίου Λάζαρου Εαυτούλη, θες η χαρά του, θες η βιασύνη του, θες οι λείες πλάκες του πεζοδρομίου, τον έκαναν να γλιστρήσει σε μία πτώση που φαινόταν ατελείωτη, σχεδόν εφιαλτική.
Όταν όμως έφτασε στο τέλος της, όλα φαίνονταν καινούργια, διαφορετικά, πιο καθαρά, καλύτερα…»
Ο Νικόλας Ανδρικόπουλος, υπογράφει τόσο την εικονογράφηση όσο και το
κείμενο σε μια από τις πιο προσεγμένες δημιουργίες της σύγχρονης
ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας!
Νά πώς περιγράφει ο ίδιος τη ζωή και το έργο του στην τελευταία σελίδα των βιβλίων του:
«Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα όλο μεγάλωνα. Κάποια μέρα, όμως, του 1993, ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα και να κάνω συννεφένιες σκέψεις. Ένα παράξενο πράγμα όμως, από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα αγαπημένους ήρωες παραμυθιών που με έμαθαν να μικραίνω. Μερικές φορές βραβεύτηκα, γιατί, λέει, τα καταφέρνω καλά στο παιχνίδι της εικονογράφησης και η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη. Ίσως οι πιο σημαντικές ήταν το 1993 με το 1ο βραβείο στην Τεχεράνη, το Κρατικό Βραβείο στην Ελλάδα και το 3ο στην Τεχεράνη το 1999 ή το 2002 η υποψηφιότητά μου για το Βραβείο Άντερσεν.
Ξέχασα να σας πω, ο κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος μού είχε ψιθυρίσει στο αυτί: “Ανακάλυψε τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών”.»
Ρούλα Δούνη, εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Ιστοσελίδα: http://www.ellinikagrammata.gr/
Νά πώς περιγράφει ο ίδιος τη ζωή και το έργο του στην τελευταία σελίδα των βιβλίων του:
«Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα όλο μεγάλωνα. Κάποια μέρα, όμως, του 1993, ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα και να κάνω συννεφένιες σκέψεις. Ένα παράξενο πράγμα όμως, από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα αγαπημένους ήρωες παραμυθιών που με έμαθαν να μικραίνω. Μερικές φορές βραβεύτηκα, γιατί, λέει, τα καταφέρνω καλά στο παιχνίδι της εικονογράφησης και η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη. Ίσως οι πιο σημαντικές ήταν το 1993 με το 1ο βραβείο στην Τεχεράνη, το Κρατικό Βραβείο στην Ελλάδα και το 3ο στην Τεχεράνη το 1999 ή το 2002 η υποψηφιότητά μου για το Βραβείο Άντερσεν.
Ξέχασα να σας πω, ο κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος μού είχε ψιθυρίσει στο αυτί: “Ανακάλυψε τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών”.»
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου