MANIER

"Μπορούσε να αλλάξει το σπίτι ο Σαμαράς;"

"Το κτίριο είναι ιδιοκτησιακών συμφερόντων της συζύγου του κ. Σαμαρά.
Βρίσκεται στη παραλία του Ναυπλίου, μέσα στο παραδοσιακό και προστατευόμενο από την Εφορεία Νεωτερών Μνημείων, τμήμα της πόλης. (οδός Μπουμπουλίνας, δίπλα στο παληό Τελωνείο)...
Για κάθε κοινό θνητό δεν επιτρέπεται να κατεδαφίσει κτίριο σε αυτόν τον τομέα τησ πόλης και κυρίως να το ανακατασκευάσει με σύγχρονα υλικά.
Το κτίριο ήταν ισόγειο, κατεδαφίσθηκε εντελώς, ανοικοδομήθηκε με σκελετό από οπλισμένο σκυρόδεμα (beton) και χαλύβδινη κατασκευή και προστέθηκε και ένας όροφος.
Ωραίος σεβασμός στην πολιτισμική μας κληρονομιά.
Οι "άτεγκτοι" Υπάλληλοι της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων που "κόβουν" πρόστιμα για την παραμικρή παρέμβαση στα κτίρια, είχαν πάει για "κατούρημα" όσο κατασκευάζονταν το κτίριο.
Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 20-8-2004, κατά την διάρκεια της κατασκευής"

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي