Για τα παιδιά που χάθηκαν Αναρτήθηκε από MANIER , Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014 at 1:39 μ.μ., in

Σκέφτομαι εδώ και ώρα ότι δεν μπορώ να γράψω σήμερα για κάτι άλλο εκτός από τον εγκληματικό χαμό των τριών γυναικών και των εννέα μικρών παιδιών στο Φαρμακονήσι. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι κανονικά δεν έχει κανείς τίποτα παραπάνω να γράψει πέρα από την περιγραφή των γεγονότων, που μάλλον είναι ήδη γνωστά. Θα έπρεπε αυτό να

αρκεί, να τα λέει όλα, να σοκάρει, να αλλάζει συνειδήσεις. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει, βέβαια, και με το προηγούμενο αντίστοιχο περιστατικό, και με το προηγούμενο αυτού και το ακόμα παλιότερο.
Παρ' ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιον βαθμό είναι υπεύθυνοι οι λιμενικοί για την ανατροπή του πλοιαρίου και για τη μη έγκαιρη διάσωση των θυμάτων (πνίγηκαν 12 άτομα ενώ το σκάφος βρισκόταν υπό ρυμούλκηση από το Λιμενικό), γίνεται σαφές ότι για την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ηγεσία της αστυνομίας και του Λιμενικού και για πολλούς ένστολους, η ανθρώπινη ζωή έχει ελάχιστη σημασία.
Το ότι αφήνονται ή εξωθούνται να πνιγούν άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να πάρουν τα παιδιά τους αγκαλιά και να διασχίσουν με άγνωστες βάρκες άγνωστες θάλασσες δείχνει με εμβληματικό τρόπο τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ εναντίον της ανθρωπότητας. Το ότι αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει στα θύματά του, υπό το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε σχολείο και νοσοκομείο, σε σωστή διατροφή, στέγη και θέρμανση είναι αυτονόητο. Το ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ βλέπουν «λαθρομετανάστες» όταν τους κυνηγάει το Λιμενικό και «ξανθά αγγελούδια» όταν θέλει να δαιμονοποιήσει κατηγορίες του πληθυσμού, είναι αναμενόμενο. Το ότι οι χιλιάδες Έλληνες γονείς -πολλοί εκ των οποίων εκφράζονται και δημόσια στο Διαδίκτυο και αλλού εξαίροντας την ιερότητα της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας- δεν θεωρούν ότι το ζήτημα τους αφορά, δεν είναι καθόλου αυτονόητο και θα έπρεπε να μην είναι και αναμενόμενο.
Κύριο όπλο σε αυτή την επίθεση είναι η ιδεολογική κυριαρχία των "από πάνω", που φαίνεται ακόμα να κρατάει γερά. Κυριαρχία που παίρνει πολλές μορφές και επιβιώνει, ακόμα κι όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει θεωρητικά πάρει χαμπάρι ότι ο κάθε Πρετεντέρης την κοροϊδεύει, καθώς είναι πολύ βαθιά ριζωμένη. Σε αυτή την περίπτωση η κυρίαρχη ιδεολογία εκφράζεται μέσα από τον ατομισμό που διαχωρίζει την αγάπη και την έγνοια για το δικό μας παιδί (που φτάνει χαλαρά μέχρι το οργανικό βαμβάκι στο μπλουζάκι του κι ακόμα παραπέρα) και επιτρέπει την πλήρη αδιαφορία για τα παιδιά όλων των άλλων. Πρόκειται για μια σκέψη ανθρώπινη, αλλά ταυτόχρονα βαθιά απάνθρωπη, που αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή στην κοινωνία.
Με λίγα λόγια, όσο η πλειοψηφία του λαού, που σε κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται πιο φυσικά να αποκαλέσει κανείς «κοινό», αδιαφορεί ή αντιμετωπίζει ως «φυσικό φαινόμενο» τέτοιες κρατικές εγκληματικές ενέργειες, αυτές θα συνεχίζονται και θα εντείνονται. Μαζί τους εντείνεται και η συλλογική ενοχή, η βαθμιαία απώλεια της αξιοπρέπειας και η αδυναμία διεκδίκησης. Ο πόλεμος εναντίον της ανθρωπότητας πάει καλά. Θα βρει έγκαιρα την ανθρωπότητα όρθια μπροστά του;
*Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος.                                                                      

Η Αυγή