M A N I E R
this site the web

Πορτογαλία: Ενάμιση εκατομμύριο διαδηλωτές τραγουδούν

«Είναι ώρα να φύγει η κυβέρνηση» και «οι τραπεζίτες είναι αυτοί που χρωστάνε λεφτά εδώ» φώναξαν οι άνθρωποι χθες στους δρόμους 40 πόλεων στην Πορτογαλία.
 
Οι δια­δη­λώ­σεις χθες 2 Μάρτη, σε 40 πό­λεις, συ­γκέ­ντρω­σαν –σύμ­φω­να με ανα­φο­ρές στον Τύπο- 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο αν­θρώ­πους ενά­ντια στην τρόι­κα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) και τη δεξιά συμ­μα­χι­κή κυ­βέρ­νη­ση η οποία, υπό το πρό­σχη­μα της «απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους» -ένα χρέος που δεν είναι δη­μό­σιο, αλλά ιδιω­τι­κό, και που «εθνι­κο­ποι­ή­θη­κε» προς εξυ­πη­ρέ­τη­ση των
ιδιω­τι­κών φο­ρέ­ων που το είχαν συσ­σω­ρεύ­σει- επι­χει­ρεί μια μα­ζι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση της οποί­ας στό­χος είναι να κα­τα­στρέ­ψει το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, να κόψει μι­σθούς και επι­δό­μα­τα, να προ­ω­θή­σει τις δια­θε­σι­μό­τη­τες, να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μια μα­ζι­κή με­τα­φο­ρά πόρων από την ερ­γα­σία στο κε­φά­λαιο.
 
Στη Λισ­σα­βό­να, οι δρό­μοι γέ­μι­σαν από αν­θρώ­πους που θέ­λουν να απαλ­λα­γούν από την δεξιά κυ­βέρ­νη­ση και την τρόι­κα, οι οποί­οι βά­δι­σαν την από­στα­ση 2,6 χι­λιο­μέ­τρων από την Πλα­τεία Marques de Pombalό που άρ­χι­ζε η δια­δή­λω­ση ως το Terreiro do Paço, απέ­να­ντι από τον πο­τα­μό Tagus, όπου κα­τέ­λη­γε. Όταν η κε­φα­λή της δια­δή­λω­σης ξε­κί­νη­σε να κι­νεί­ται, ήδη η μακρά Λε­ω­φό­ρος Ελευ­θε­ρί­ας (Avenida da Liberdade) που εκτει­νό­ταν πίσω της ήταν γε­μά­τη από ένα αν­θρώ­πι­νο κύμα που φώ­να­ζε συν­θή­μα­τα όπως «Είναι ώρα να φύγει η κυ­βέρ­νη­ση» και «οι τρα­πε­ζί­τες είναι αυτοί που χρω­στά­νε λεφτά εδώ». Όπως στις 25 Απρί­λη, 1974, στην αρχή της Επα­νά­στα­σης των Γα­ρυ­φάλ­λων, ο λαός τρα­γού­δη­σε ξανά «Λαός ενω­μέ­νος ποτέ νι­κη­μέ­νος» (O povo unido jamais será vencido). Η διε­θνής διά­στα­ση των προ­βλη­μά­των που αντι­με­τω­πί­ζουν οι Πορ­το­γά­λοι και οι λαοί της νό­τιας Ευ­ρώ­πης δεν ξε­χά­στη­κε κι αυτή: «Ισπα­νία, Ελ­λά­δα, Ιρ­λαν­δία, Πορ­το­γα­λία – ο αγώ­νας μας είναι διε­θνής» τρα­γου­δού­σαν οι δια­δη­λω­τές («Espanha, Grécia, Irlanda, Portugal – a nossa luta é internacional»).
 
Στο Πόρτο, τη δεύ­τε­ρη με­γα­λύ­τε­ρη πόλη της χώρας, κα­τέ­βη­καν 400.000 άν­θρω­ποι στους δρό­μους -η με­γα­λύ­τε­ρη δια­δή­λω­ση στην ιστο­ρία της πρω­τεύ­ου­σας του πορ­το­γα­λι­κού βορ­ρά- η οποία γέ­μι­σε ασφυ­κτι­κά την τε­ρά­στια Πλα­τεία των Συμ­μά­χων.
 
«Κλέ­φτες», «διεθ­φαρ­μέ­νοι», «λη­στές» ήταν κά­ποιες από τις λέ­ξεις που εμ­φα­νί­ζο­νταν σε αυ­το­σχέ­διες αφί­σες που κρα­τού­σαν οι άν­θρω­ποι. «Ψη­φί­στε κα­λύ­τε­ρα Αλί Μπα­μπά, του­λά­χι­στον ξέ­ρου­με πως έχει μόνο 40 κλέ­φτες», έλεγε μία.
 
Οι δια­δη­λώ­σεις κα­λέ­στη­καν από την κο­λε­κτί­βα Que se Lixe aTroika (στμ: κάτι σαν «στο διά­ο­λο η τρόι­κα») μια ένωση ακτι­βι­στι­κών ομά­δων, και όχι από τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα. Όμως το Μπλό­κο της Αρι­στε­ράς και το ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας ανα­κοί­νω­σαν την υπο­στή­ρι­ξή τους και κά­ποιοι από τους ηγέ­τες και βου­λευ­τές αυτών των αρι­στε­ρών κομ­μά­των ήταν πα­ρό­ντες, όπως και από το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα. Για πρώτη φορά, το με­γα­λύ­τε­ρο συν­δι­κά­το, η CGTP, κα­θο­δη­γού­με­νο από το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, συμ­με­τεί­χε δη­μό­σια σε μια πρω­το­βου­λία που δεν την ξε­κί­νη­σε το ίδιο.
 
Από την άλλη, ο António José Seguro, γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας των Σο­σια­λι­στών, το με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα της αντι­πο­λί­τευ­σης, επέ­λε­ξε να λεί­πει σε μια μικρή πόλη στο Alentejo όπου δεν είχε δια­δή­λω­ση και να κάνει αμ­φι­λε­γό­με­νες δη­λώ­σεις, ανα­φε­ρό­με­νος στην ανά­γκη αλ­λα­γής πο­λι­τι­κής, αλλά όχι κυ­βέρ­νη­σης.
 
Ένα ση­μά­δι κρί­σης είναι ότι σχε­δόν 24 ώρες μετά από αυτά τα γε­γο­νό­τα ούτε ο πρό­ε­δρος ούτε η κυ­βέρ­νη­ση έχουν πει λέξη για τις μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις.
 
Ένα άλλο ση­μά­δι, της σύν­δε­σης των χθε­σι­νών δια­δη­λώ­σε­ων με την δη­μο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση της 25 Απρί­λη 1974 ήταν πως το «Grândola, vila morena», το τρα­γού­δι που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως σι­νιά­λο για τους στρα­τιώ­τες που κι­νή­θη­καν για να ανα­τρέ­ψουν τη δι­κτα­το­ρία, τρα­γου­δή­θη­κε από πολ­λές χι­λιά­δες στό­μα­τα, από το νότο ως το βορρά της χώρας, ακόμα και στο εξω­τε­ρι­κό, όπως στο Πα­ρί­σι, όπου εκατό δια­δη­λω­τές συ­γκε­ντρώ­θη­καν στο Πορ­το­γα­λι­κό Προ­ξε­νείο.
 
«Την (επα­νά­στα­ση της) 25 Απρί­λη που έκανε ο πα­τέ­ρας μου θα πρέ­πει να την ξα­να­κά­νω εγώ η ίδια», δή­λω­σε η Isabel Mora, μια 46χρο­νη γυ­ναί­κα που δια­δή­λω­νε δίπλα στην 16χρο­νη κόρη της. «Είναι ώρα να φύγει η κυβέρνηση» και «οι τραπεζίτες είναι αυτοί που χρωστάνε λεφτά εδώ» φώναξαν οι άνθρωποι χθες στους δρόμους 40 πόλεων στην Πορτογαλία.                                                                                             alfavita.gr
rproject.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...