Τελικά, τι είναι πολιτική; Αναρτήθηκε από MANIER , Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013 at 7:39 μ.μ., in

Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ιστολόγιο αυτό.
Πάρα πολύ καιρό.
Δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω: απογοήτευση.
Τέλος πάντων, σήμερα αποφάσισα να ξαναγράψω μερικά λόγια. Από θυμό.
Αφορμή ένα άρθρο, μια βιβλιοκριτική στην εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, φ. 17/3/2013, σ. 4/12.
Η βιβλιοκριτική αυτή, του κ. Γ.Ν. ΜΠΑΣΚΟΖΟΥ, αφορά στο βιβλίο του PIERRE-ANDRE TAGUIEFF, Ο νέος εθνικολαϊκισμός, εκδ. ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ. 
Στην κατακλείδα του άρθρου αναφέρεται:

Ο συγγραφέας καταλήγει: "Η αγανάκτηση δεν συνιστά πολιτική. Εικονίζει την σημερινή τάση προς απολιτική, που αντικαθιστά τον πολιτικό στοχασμό με έναν χωρίς προοπτικές ηθικισμό ή με αντικαπιταλιστικές κατάρες που προέρχονται από το μαγικό τελετουργικό"

Όλα αυτά, ο αρθρογράφος τα συνδυάζει με το "φαινόμενο Μπέμπε Γκρίλο", με τον θάνατο του Τσαβές, με τα πολιτικά κόμματα ΑΝ.ΕΛ. και ΛΑΟΣ, με την γενικότερη απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών ("φταίνε όλοι το ίδιο"), με την Αραβική Άνοιξη, με το κίνημα των Αγανακτισμένων, με την, όπως παρατηρεί ο Ταγκάγιεφ,  "λαϊκιστική Αριστερά [που] διαρκώς αποφεύγει να θέτει ενοχλητικά προβλήματα και να αντιμετωπίζει υπαρκτές προκλήσεις, μετατοπίζοντας το πεδίο
σε άλλα κοινωνικά ζητήματα (γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων, ομογονεϊκότητα, οικολογία κτλ) ή μεταθέτοντας τη λύση σε μια ολιστική ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων" , αλλά και με τον "δεξιό λαϊκισμό [που] υπερβάλλει ως προς τις υπαρκτές απειλές (ανασφάλεια, τρομοκρατία, παραβατικότητα, μετανάστες) προκαλώντας δικαιολογημένους φόβους προς πολιτική εκμετάλλευση", για να καταλήξει, ο Ταγκάγιεφ, ότι αν και πολιτικά ανταγωνιστές, αυτοί οι δυο τύποι λαϊκισμού είναι εξίσου ανεύθυνοι και "πρέπει να αντιμετωπίζονται ως συμπτώματα, όχι ως λύσεις".
Μάλιστα.
Και κάπου εδώ είχα αρχίσει να θυμώνω. Πολύ.
Θα μου πείτε: γιατί;
Να σας πω.
Όχι τόσο για την επιχειρούμενη σούπα: δεξιά, αριστερά, όλοι είν' ανεύθυνοι, περάστε κόσμε, ό,τι πάρεις ένα τάλαρο, όσο για το "συμπέρασμα".
Κι επειδή εμένα μ' ενδιαφέρει περισσότερο η αριστερή πολιτική πρόταση, θα σταθώ εκεί.
Αν βγάλεις απ' την πολιτική σφαίρα την πολιτική θεώρηση μιας "ανατροπής των κοινωνικών σχέσεων", που θα πει αν εξοβελίσεις την κουβέντα περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, αυτό που θα απομείνει είναι μια κουβέντα περί της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης.
Ούτε καν πολιτική· διαχείριση.
Κι αυτή υπό το καθεστώς αμείλικτων εκβιασμών, όπως φάνηκε με την περίπτωση της Κύπρου.
Εκείνο δηλαδή που απομένει στην μη "λαϊκιστική", "ρεαλιστική πολιτική", είναι ο ολοκληρωτισμός της "μη εναλλακτικής λύσης".
Κάθε λύση που δεν είναι ενταγμένη μέσα στο στενό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης, "πραγματιστικής" αντίληψης είναι, απ' όσο μπορώ να συμπεράνω διαβάζοντας το άρθρο, "σύμπτωμα". Επομένως λύση, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι η διαχείριση μιας συγκεκριμένης οικονομικής επιβολής.
Γιατί, φαντάζομαι να το έχουμε καταλάβει οι περισσότεροι πλέον, αυτό που σήμερα έχουμε στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς, δεν είναι Πολιτική, δεν είναι καν ένας συγκερασμός Πολιτικής και Οικονομίας, είναι μια στυγνή αγοραία επιβολή, που δεν αναγνωρίζει στην Πολιτική ούτε καν το δικαίωμα λόγου επί της διαχείρισης. Οι "ρεαλιστικές" πολιτικές είναι πρακτικές πειθήνιας υποταγής στους σχεδιασμούς και στις εντολές οικονομικών παράκεντρων εξουσίας, μια ιδιότυπη δικτατορία των εταιρειών και των τραπεζών. Οι "ρεαλιστές" πολιτικοί, εκείνοι που έχουν "λύσεις", δεν διαπραγματεύονται καν με τα κέντρα αυτής της εξουσίας, παρά εντέλλονται απ' την υψηλόβαθμη αγοραία γραφειοκρατία.
"Ούτε κιχ", αυτή είναι η "ρεαλιστική πολιτική" των καιρών μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι "λαϊκισμός", "συμπτώματα" και "απολιτική".
Το δυστύχημα είναι πως, στον αντίποδα αυτής της "ρεαλιστικής πολιτικής", δεν είναι μόνον οι πολιτικοί που συμμορφώνονται ασμένως, αλλά και η Κοινωνία των Πολιτών που απουσιάζει εκκωφαντικά. Οι λαοί της Ευρώπης δείχνουν μια κόπωση, σαν να έχουν αποδεχτεί μοιρολατρικά τον ρόλο του αγοραίου "ικανοποιημένου σκλάβου". Αν κάποιος τολμήσει να αμφισβητήσει, όχι την πολιτική ορθότητα, αλλά την πρακτική αποτελεσματικότητα της "ρεαλιστικής πολιτικής", αμέσως ο "πραγματιστής" απέναντι του βάζει το δάχτυλο μες τα μούτρα: "Πες μια εναλλακτική. Πες την τώρα. Αλλιώς σκάσε, λαϊκιστή!". Αν πεις μια εναλλακτική, όχι του τύπου "ολιστικής ανατροπής των κοινωνικών σχέσεων", αλλά σοσιαλιστικής μετατόπισης προς σοσιαλδημοκρατικά μοντέλα, αν έστω τολμήσεις να αμφισβητήσεις τον ολοκληρωτισμό των "αγορών" επί της Πολιτικής, ο "πραγματιστής" χαμογελά συγκαταβατικά, σαν να του μιλάς για εξωγήινους: "Μα δεν γίνονται αυτά, πού ζείτε;". Κι αφού αυτά "δεν γίνονται", κι αφού "δεν υπάρχει εναλλακτική", κι αφού, τέλος πάντων, ο νεοφιλελεύθερος, πειρατικός καπιταλισμός (ξέρω, λαϊκίζω) είναι κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τότε γιατί να χάνουμε τον χρόνο μας με ανούσιες πολιτικές συζητήσεις και λαϊκισμούς;
Το αόρατο χέρι της αγοράς θα ρυθμίσει στο τέλος τα πάντα κι αν τυχόν το αισθανόμαστε βαθειά μέσα στον...απαυτό μας, κάτι παραπάνω θα ξέρει το χέρι για να βρίσκεται εκεί.
Ας μην γινόμαστε λαϊκιστές.                                                                                                       ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ