Τι τους ήρθε και τα έβαλαν με το ΚΚΕ; Αναρτήθηκε από MANIER , Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013 at 4:32 μ.μ., in

Καρτερός Θανάσης

Τι τους ήρθε και έπεσαν με όλη τη βιαιότητα των λόγων και των έργων τους την περασμένη βδομάδα πάνω στο ΚΚΕ; Γιατί προχώρησαν σε ένα καταιγισμό κατηγοριών περί βίας και εξτρεμισμού εναντίον ενός κόμματος του οποίου η δράση, πολιτική και συνδικαλιστική, υπήρξε σχεδόν υποδειγματική και επί της ουσίας μετριοπαθής για κομμουνιστικό κόμμα, και δεν χαρακτηρίζεται από βιαιοπραγίες, όπως έγραψε με αφορμή τα γεγονότα στο υπουργείο εργασίας στο κύριο άρθρο του το "Βήμα"; Προς τι το αστυνομικό μένος το οποίο οδήγησε στην πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα σύλληψη και παραπομπή με βαριές κατηγορίες 35 στελεχών και φίλων του κόμματος, συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ;

Το πράγμα βρομάει δεξιά λογική νόμου και τάξης βεβαίως. Θα μπορούσε μάλιστα να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για

έλλειψη ευελιξίας από την πλευρά του Δένδια, όπως αποφάνθηκε ο Ψυχάρης. Για υπερβολική αντίδραση σε μια συνηθισμένη αγωνιστική πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, που ουκ ολίγες φορές έχει προχωρήσει σε παρόμοιες ενέργειες ακτιβισμού και στο υπουργείο Εργασίας, χωρίς, κατά το κοινώς λεγόμενο, να ανοίξει μύτη. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τίποτε το βίαιο, τίποτε το εξτρεμιστικό και, από μια άποψη τίποτε το καινούργιο δεν συνέβη από την πλευρά των συνδικαλιστών. Το βίαιο, το εξτρεμιστικό και το πράγματι καινούργιο συνέβη από την πλευρά των δυνάμεων καταστολής.

Προφανώς όμως δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με έλλειψη ευελιξίας ούτε με υπερβολική αντίδραση κι ας λέει ο Ψυχάρης. Το μπαράζ των κυβερνητικών δηλώσεων, οι βρουτσιές για άσκηση βίας από τους συλληφθέντες και καταστροφές στο υπουργείο, οι κεδικογλίες περί νόμου και τάξης, έρχονται σε τόσο κατάφωρη αντίθεση με όσα υμνητικά για τη μετριοπάθεια και την υπευθυνότητα του ΚΚΕ ακούστηκαν ακόμα και στη Βουλή από συντηρητικά στόματα πριν μόλις λίγο καιρό, ώστε να προκύπτει ένα απλούστατο συμπέρασμα: Το πράγμα ήταν στημένο. Ούτε ο Δένδιας έγινε ξαφνικά μονοκόμματος ούτε ο Κεδίκογλου αποφάσισε επειδή θύμωσε με το ΚΚΕ να αλλάξει τη χαμηλών τόνων αντιμετώπισή του από τη δεξιά. Ούτε βέβαια ο Βρούτσης να το παίξει με δική του πρωτοβουλία κομμουνιστοφάγος.

Για ποιο λόγο όμως να τα βάλουν έτσι βάναυσα με το ΚΚΕ; Για ποιο λόγο να χώσουν ξαφνικά στον πίνακα της βίας και το κόμμα το οποίο δεν έχανε ευκαιρία να συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με την κουκούλα και πράξεις βλακώδους ή ύποπτου εξτρεμισμού; Δεν χρειάζεται πολιτική σοφία, ούτε καν οι πληροφορίες περί αλλαγής στρατηγικής που διαρρέουν από το περιβάλλον του Μουρούτη εδώ και αρκετό καιρό. Τα δεξιά κέντρα προπαγάνδας επιλέγουν την αντιπαλότητα με το ΚΚΕ, την όξυνση των σχέσεων με το ΚΚΕ, το μέτωπο με το ΚΚΕ, διότι έτσι ελπίζουν σε τρία πράγματα: Πρώτον, να συγκινήσουν το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής, ένα μέρος του οποίου ακούει κομμουνισμός και βγάζει σπυράκια. Δεύτερον, να εμπεδώσουν το διαφημιστικό τους μήνυμα για μηδενική ανοχή στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και, τρίτον, γιατί υπολογίζουν, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα τους περί δεξιάς στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα μπορέσουν να προκαλέσουν απώλειές του από τα αριστερά.

Κάτι μπορούμε να κόψουμε εμείς από τη Χρυσή Αυγή, κάτι να κόψει το ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς επάνω τους. Αυτό είναι το σχέδιο. Το οποίο εμπλέκει βεβαίως την αστυνομία και τη δικαιοσύνη σε κομματικούς σχεδιασμούς -αλλά πρώτη φορά είναι; Επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τις διαφορές, την έλλειψη στοιχειώδους συντονισμού, την αντιπαλότητα στην Αριστερά - αλλά πρώτη φορά είναι επίσης; Και δείχνει τελικώς ότι η Δεξιά μπορεί να τα πηγαίνει καλά με τα ΜΑΤ και τα ρόπαλα, αλλά από πολιτικό μυαλό πάσχει. Διότι αγνοεί στην περίπτωση αυτού του τυχοδιωκτισμού ένα απλό γεγονός: Δεν έχει καμιά σημασία τι θα κόψει και ποιος θα κόψει από ποιον αυτή τη στιγμή στην Αριστερά. Αντίθετα έχει τεράστια σημασία ότι, εξαπολύοντας τη βία και τις συκοφαντίες συλλήβδην εναντίον των κομμάτων της, φέρνει τον κόσμο τους και την ιδέα της συνεργασίας τους πιο κοντά. Κι αυτό θα έπρεπε να τους απασχολεί περισσότερο από τη βλακώδη κοπτορραπτική της βίας...                                                                                                                              Η Αυγή