Διδάσκουμε ζωή, κύριε Αναρτήθηκε από MANIER , Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012 at 4:56 π.μ., in

‘We teach life, Sir’ – Rafeef Ziadah

Μια απαγγελία από την Παλαιστινιακής καταγωγής Rafeef Ziadah που διδάσκει περηφάνια!

                                                   

Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και το όριο λέξεων
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων που ήδη είχε ξεπεραστεί με στατιστικούς υπολογισμούς του μέτρου ανταπόκρισης
Τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα όλα τα ψηφίσματα
του ΟΗΕ
Αλλά και πάλι, με ρώτησε, δεσποινίς Ziadah, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;
Παύση
Ψάχνω μέσα μου για τη δύναμη να δείξω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μου τη στιγμή που οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα
Η υπομονή μόλις μου ξέφυγε
Παύση. Χαμόγελο.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Rafeef, μην ξεχνάς να χαμογελάς.
Παύση
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει και τον τελευταίο ουρανό
Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Αλλά σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή, στριμωγμένο ώστε να χωράει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων
Και απλά πέστε μας μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία
Βλέπετε, δεν είναι πολιτικό το θέμα
Θέλουμε απλά να πούμε στους ανθρώπους για σας και τον λαό σας, οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία
Μην πείτε τις λέξεις “απαρτχάιντ” και “κατοχή”
Το θέμα δεν είναι πολιτικό
Πρέπει να με βοηθήσετε, ως δημοσιογράφο, να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας που δεν είναι πολιτική
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Μήπως να μας πείτε την ιστορία για τη γυναίκα από τη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;
Μήπως εσείς;
Έχετε αρκετά σπασμένα κόκκαλα για να καλύψετε τον ήλιο;
Παραδώστε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου τη λίστα με τα ονόματα τους με όριο τις 1200 λέξεις
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων και να συγκινήσει όσους έχουν αναισθητοποιηθεί απέναντι στο αίμα των τρομοκρατών
Αλλά λυπήθηκαν
Λυπήθηκαν για τις αγελάδες πάνω από τη Γάζα
Κι έτσι, τους δίνω ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε και θρηνούμε και απορρίπτουμε
Κι αυτές οι δύο πλευρές δεν είναι ισότιμες: κατακτητής και κατακτημένος
Και εκατό νεκροί και διακόσιοι νεκροί και χίλιοι νεκροί
Και ανάμεσα έγκλημα πολέμου και σφαγή, και εξαπολύω λέξεις και χαμογελάω “όχι εξωτική”, χαμογελάω “όχι τρομοκράτης”
Και ξαναμετράω, ξαναμετράω, εκατό νεκροί, χίλιοι νεκροί
Υπάρχει εκεί έξω κανείς;
Θα ακούσει κανείς;
Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω εκεί τα σωματά τους
Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε καταυλισμό προσφύγων και να αγκαλιάσω κάθε παιδί, να του κλείσω τ΄αυτιά ώστε να μην αναγκάζεται να ακούει τους ήχους από τις βόμβες για το υπόλοιπο της ζωής του, σαν κι εμένα
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Και ακούστε να σας πω,
Τίποτε δεν έκαναν ποτέ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ γι’αυτό
Και κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό δε θα τους φέρει πίσω
Κανένα ηχητικό δεν μπορεί να διορθώσει την κατάσταση
Διδάσκουμς ζωή, κύριε
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή.

Το ποίημα το έγραψε η ίδια σαν απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου όταν τα τύμπανα του πολέμου είχαν ηχήσει ξανά πάνω από την ηρωική Γάζα. Η Rafeef Ziadah ήταν τότε εκπρόσωπος τύπου της μεγάλης αντιπολεμικής καμπάνιας. Ο δημοσιογράφος λοιπόν τη ρώτησε:
“Δεν πιστεύετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε στα παιδιά σας το μίσος;”
Τί είναι ο πόνος μιας Παλαιστίνιας τη στιγμή που βομβαρδίζουν την πατρίδα της μπροστά στην απύθμενη ηλιθιότητα και το βάρβαρο κυνισμό όσων επιλέγουν να λειτουργούν σαν εντολοδόχοι του ιμπεριαλισμού και των γερακιών του πολέμου;
Η νεαρή ακτιβίστρια συγκράτησε μπροστά του το θυμό της κι αμέσως μετά του αφιέρωσε το ποίημα, που αποτελεί δείγμα του  ηρωισμού της Παλαιστινιακής Ιντιφάντας:

“Today, my body was a TV’d massacre.
Today, my body was a TV’d massacre that had to fit into sound-bites and word limits.
Today, my body was a TV’d massacre that had to fit into sound-bites and word limits filled enough with statistics to counter measured response.
And I perfected my English and I learned my UN resolutions.
But still, he asked me, Ms. Ziadah, don’t you think that everything would be resolved if you would just stop teaching so much hatred to your children?
Pause.
I look inside of me for strength to be patient but patience is not at the tip of my tongue as the bombs drop over Gaza.
Patience has just escaped me.
Pause. Smile.
We teach life, sir.
Rafeef, remember to smile.
Pause.
We teach life, sir.
We Palestinians teach life after they have occupied the last sky.
We teach life after they have built their settlements and apartheid walls, after the last skies.
We teach life, sir.
But today, my body was a TV’d massacre made to fit into sound-bites and word limits.
And just give us a story, a human story.
You see, this is not political.
We just want to tell people about you and your people so give us a human story.
Don’t mention that word “apartheid” and “occupation”.
This is not political.
You have to help me as a journalist to help you tell your story which is not a political story.
Today, my body was a TV’d massacre.
How about you give us a story of a woman in Gaza who needs medication?
How about you?
Do you have enough bone-broken limbs to cover the sun?
Hand me over your dead and give me the list of their names in 1200 word limits.
Today, my body was a TV’d massacre that had to fit into sound-bites and word limits and move those that are desensitized to terrorist blood.
But they felt sorry.
They felt sorry for the cattle over Gaza.
So, I give them UN resolutions and statistics and we condemn and we deplore and we reject.
And these are not two equal sides: occupier and occupied.
And a hundred dead, two hundred dead, and a thousand dead.
And between that, war crime and massacre, I vent out words and smile “not exotic”, smile “not terrorist”.
And I recount, I recount a hundred dead, a thousand dead.
Is anyone out there?
Will anyone listen?
I wish I could wail over their bodies.
I wish I could just run barefoot in every refugee camp and hold every child, cover their ears so they wouldn’t have to hear the sound of bombing for the rest of their life the way I do.
Today, my body was a TV’d massacre
And let me just tell you, there’s nothing your UN resolutions have ever done about this.
And no sound-bite, no sound-bite I come up with, no matter how good my English gets, no sound-bite, no sound-bite, no sound-bite, no sound-bite will bring them back to life.
No sound-bite will fix this.
We teach life, sir.
We teach life, sir.
We Palestinians wake up every morning to teach the rest of the world life, sir”

*Η Rafeef Ziadah σήμερα ζει στον Καναδά με ιδιαίτερη συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα αλλά και στα καλλιτεχνικά – ακαδημαϊκά δρώμενα της νέας ριζοσπαστικής διανόησης.

της Rafeef Ziadah

     (ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά Jaquou Utopie)  20 Νοεμβρίου, 2011