Δεύτερες εκλογές 2015: οι επιλογές μας! Αναρτήθηκε από MANIER , Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015 at 11:46 μ.μ., in

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, από αγάπη προς το έθνος και τους συμπολίτες μας, «μάζεψα» με κόπο τις εξαιρετικές επιλογές που έχουμε για τις αυριανές εκλογές, έτσι ώστε ο κάθε φιλήσυχος πολίτης να έχει έναν μπούσουλα για το πού να ρίξει την πολύτιμη ψήφο του που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, γιατί έχει και πολλή δύναμη σε μια δημοκρατία και άσ’ τους να λένε ότι η δημοκρατία πέθανε και είμαστε προτεκτοράτο.
Σας τις παραθέτω με αγάπη:
Αλέξης Τσίπρας: δεν είχε δουλέψει ποτέ του μέχρι τα σαράντα του και ξαφνικά μια μέρα –αφού έταξε λαγούς με πετραχήλια στους Έλληνες ψηφοφόρους – τσουπ, γίνεται Πρωθυπουργός της Ελλάδας, να πρέπει να πάει να συναντήσει τα αφεντικά της χώρας. Ξεκίνησε με τη μαγκιά του νέου υπαλλήλου που διακηρύσσει δημοσίως: «δεν ξέρω αν θα μείνω, να δω τι θα μου πουν, αν τα λεφτά δεν είναι καλά την κάνω κι ας πεινάσω ρε φίλε, η ζωή θέλει μαγκιά, θάνατο στα αφεντικά». Στο πεντάμηνο πάνω ζήτησε τη «βοήθεια του κοινού», αλλά δεν κατάλαβε καλά την απάντηση και αντί για το Α απάντησε το Γ(άμα τους). Από
εκείνη την ημέρα, τέρμα η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά, στις ομιλίες του κουνιέται, φωνάζει, κάνει χειρονομίες και μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι το να λες ψέματα θέλει πολλή προσπάθεια.
Βαγγέλης Μεϊμαράκης: ένας μάγκας στα σαλόνια. Αργόσχολος σε όλη του τη ζωή από άποψη, κάποτε υπήρξε Κένταυρος (όχι σαν το Χείρωνα, αλλά μισός μουστακαλής, μισός μουλάρι), αγαπάει τη διαπλοκή και τις κομπίνες ως εαυτόν και είναι τόσο άντρας που περπατάει και την πατάει. Το επάγγελμα που θα του πήγαινε είναι νταβατζής στην Τρούμπα του ’60, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να κάνει εκεί σταδιοδρομία, οπότε διάλεξε ένα κοντινό επάγγελμα, την πολιτική. Προσπαθεί για λόγους ευπρέπειας, στις συνεντεύξεις που δίνει, να κρύβει λίγο τη μαγκιά του, αλλά δυστυχώς, η μαγκιά όπως και η κλανιά δεν κρύβονται. Επίσης, πιστεύει ότι όσο πιο ψηλός είσαι, τόσο πιο πολύ σε ψηφίζουν. Οι κοντοί δεν έχουν ελπίδα στην πολιτική. Σταύρος Θεοδωράκης: καλείται να παίξει το ρόλο του αρχηγού κόμματος το οποίο εμπνεύστηκε ο ίδιος, αλλά δυσκολεύεται να μάθει τα λόγια του απέξω. Ζορίζεται να ακολουθήσει τις σκηνοθετικές οδηγίες, είχε μάθει να σκηνοθετεί ο ίδιος τον εαυτό του και οι ατάκες του ήταν μετρημένες: «γεια, πως πάει, άντε γεια». Δεν παθιάζεται ποτέ και με τίποτα, ούτε καν με τις ιδέες του, άλλωστε δικές του είναι; Δεν αντέχει τους μίζερους που μιλάνε για επανάσταση, πιστεύει ότι αυτό που τους χρειάζεται είναι να κάνουν περισσότερη γιόγκα να ηρεμήσουν. Θέλει «να τελειώνουμε με το παλιό» και «είναι πολύ καλός στις διαπραγματεύσεις», επίσης, είναι τόσο εναλλακτικός που, αν του κόψεις τη σαλάτα ρόκα στο Κολωνάκι για μια εβδομάδα, θα πέσει σε κατάθλιψη.
Δημήτρης Κουτσούμπας: Με μόνιμο ύφος «θείας» που δεν της πέτυχαν τα γιουβαρλάκια, έχει φάει τη ζωή του στην ΚΝΕ, στο ΚΚΕ και στο Ριζοσπάστη και έχει μιλήσει τόσο πολύ για τη λαίλαπα του καπιταλισμού και για την εξουσία του λαού, που βαριέται να τα λέει και να τα ξαναλέει, μάλλιασε η γλώσσα του και ο λαός το χαβά του. Με μόνιμο νυσταλέο ύφος, χωρίς πόθο και πάθος, αναμασά τα ίδια χιλιοειπωμένα -χωρίς πια συναισθηματικό αντίκτυπο- τσιτάτα του ΚΚΕ, με την ελπίδα να μην εμπνεύσει και ιδιαίτερα πολλούς ψηφοφόρους και χρειαστεί να έρθει σε θέση ευθύνης, γιατί ο λαός δεν είναι ακόμα έτοιμος για κάτι τέτοιο και πρέπει να τον περιμένουμε πότε θα ετοιμαστεί. Στο μεταξύ ο ίδιος περιμένοντας, έχει γλαρώσει.
Παναγιώτης Λαφαζάνης: Ο εμπνευστής της αριστερής πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, μας βγήκε πολύ αριστερός και προκαλεί να πάρουν όλοι οι σύντροφοι το αριστερόμετρο να μετρηθούν. Θεωρεί ότι το «ΟΧΙ» του λαού ήταν δική του επιτυχία και μ’ αυτό το χιτ ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία. Επιμένει ότι υπάρχει εναλλακτική λύση σε αντιστάθμισμα με το μνημόνιο, αλλά δεν μας τη λέει, την κρατάει μυστικό. Στο μεταξύ δεν έχει ούτε μία εναλλακτική απάντηση στις ερωτήσεις-παγίδα του Πρετεντέρη, παρά μόνο να γουρλώνει περισσότερο τα μάτια του και να προσθέτει περισσότερο πάθος στο φτωχό του λεξιλόγιο. Επίσης, θεώρησε σωστό, πρώτα να ψηφιστεί το μνημόνιο και μετά να επαναστατήσει. Το κυρίως ατού του είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά δε βλέπω να παντρεύονται κιόλας, μάλλον περιστασιακή είναι η σχέση τους.
Φώφη Γεννηματά: Ο λόγος που «υπάρχει» είναι το επίθετό της, άντε και οι μπούκλες της. Είναι η πιο άτυχη σε σχέση με τους παραπάνω γιατί, τι να καταγγείλει, τι να απαγγείλει και τι να «παραγγείλει» που δεν το έχει κάνει ήδη το κόμμα της. Να μιλήσει για το «νέο» δεν μπορεί, το δε «παλιό» κάνει τζιζ. Περιφέρεται με σεμνότητα ψάχνοντας να βρει ένα λόγο ύπαρξης, τόσο που για να την προσέξουν λίγο έριξε τα μούτρα της στο debate και πήγε και χαιρέτησε έναν-έναν τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά ούτε ένας από αυτά τα γαϊδούρια δεν σηκώθηκε, αλλά δεν πειράζει, τέτοιοι είναι οι άντρες, κάτσε να μπει στη Βουλή και θα την παρακαλάνε την άλλη εβδομάδα να συνεργαστεί!
Πάνος Καμμένος: Προσπαθεί να κάνει τον «γλυκούλη», αλλά γυαλίζει πολύ στο φακό και δε «γράφει». Υπήρξε πολύ, πολύ, πολύ αντιμνημονιακός, αλλά ήρθε η κακιά η ώρα και αναγκάστηκε να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο για το καλό της πατρίδας, που με τα μνημόνια έχει ζήσει μαγικές στιγμές. Τα διαφημιστικά του σποτ ξεπερνούν κι αυτά του Jumbo, τόσο που έχει έτοιμη την εναλλακτική του καριέρα, τώρα που θα πάψει μετά από εικοσιφεύγα χρόνια να είναι βουλευτής. Τρελαίνεται για σημαίες, στεφάνια, παρελάσεις και επετείους, αλλά δεν έχει πρόβλημα και με τους αριστερούς, άμα λάχει συνεργάζεται μαζί τους, άμα έχουν σπάσει το χέρι τους.
Βασίλης Λεβέντης: Και ναι, ήρθε η ώρα ο τρελός του χωριού να μπει στη Βουλή. Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η μπουρδολογία στην Ελλάδα έχει πέραση και ότι, αν είσαι συνεπής απέναντι στο ψώνιο σου να βγαίνεις επί 20 χρόνια σ’ ένα κανάλι και να λες τις μαλακίες σου, όλο το σύμπαν μαζί με το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα συνωμοτήσουν για να γίνεις βουλευτής και –γιατί όχι; – μέχρι και υπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας. Τίτλος έργου: η Προφητεία.
Νίκος Μιχαλολιάκος: Αναφέρομαι στο εν λόγω κάθαρμα μόνο για λόγους τάξης, αν και ξερνώ με την ιδέα ότι για άλλη μια φορά θα βλέπουμε αυτά τα κουμάσια στα έδρανα της Βουλής. Νομίζουν ότι είναι απόγονοι του Φύρερ, αλλά στην πραγματικότητα παππούς τους είναι ένας φουκαράς φασιστάκος με τρίκυκλο και λοστό που πίστεψε ότι σκοτώνοντας έναν αριστερό βουλευτή θα γίνει άνθρωπος. Ανήκουν στο είδος εξωτικού ποτάμιου ψαριού «σκατοφάγος» και είναι πάντα έτοιμοι για οποιαδήποτε βρωμοδουλειά τους αναθέσουν τα -συνήθως δεξιά- αφεντικά τους. Τους αρέσει να δέρνουν και να μαχαιρώνουν είκοσι μαζί, αλλά ένας μόνος του δεν μπλέκει σε τέτοιες ιστορίες μη σπάσει κανένα νύχι. Έχουν λίγα χρόνια που βγήκαν από τους βόθρους τους για να παίξουν το ρόλο που θα τους ζητήσει το «σύστημα» και να ξαναγυρίσουν στις τρύπες τους όταν το «σύστημα» δεν θα τους χρειάζεται.
Οι κυρίως επιλογές μας είναι αυτές. Για τους άλλους δε γράφω γιατί δεν είναι φίρμες.
Με τις υγείες σας!
Άννα
(Αγαπητή Άννα, το έχεις. Βέβαια, τα πρόσωπα δεν έχουν καμία σημασία. Γενικά, τίποτα δεν έχει σημασία. Ο καιρός να περνάει, να πεθάνουμε, να ησυχάσουμε. Α, αν σκεφτόμασταν καμιά φορά πως θα πεθάνουμε μια μέρα, θα ψηφίζαμε αλλιώς. Όλα θα ήταν αλλιώς. Αλλά αθάνατοι όλοι. Και αήττητοι. Να είσαι καλά, Άννα. Έχεις το όνομα που αγαπάω στις γυναίκες. Στους άνδρες μου αρέσει το Τέλης.)    
πιτσιρίκος