Τα δίκια του βάλτου Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015 at 10:59 μ.μ., in

Έχει κι ο Τσίπρας τα δίκια του. Εγκλωβισμένος είναι. Ένας επόμενης γενιάς Σαμαράς - Βενιζέλος. Όχι μόνον ως πολιτικός αλλά κύρια ως άνθρωπος. Γεννημένος στο κλουβάκι του συστήματος προοριζόταν να γίνει κι αυτός ένα σπουδαγμένο γραναζάκι κυκλοφορίας του χρήματος, να τρέφεται μέσα από συσκευασίες και να πορεύεται καθημερινά προς τη φθορά νομίζοντας ότι πορεύεται προς τη ζωή, που ανοίγεται ως γνωστόν απλόχωρη σε κάθε γρανάζι μόλις φτάσει σε ηλικία σύνταξης..    

                                            του Γιάννη Μακριδάκη                                                    Τι να έκανε λοιπόν ο πρωθυπουργός μας; Ό,τι ήταν ικανός να κάνει έκανε. Ό,τι είχε μετουσιώσει στα τόσα χρόνια ζωής εντός του συστήματος, το έκανε απόφαση την κρίσιμη στιγμή. Ό,τι τρως, ό,τι αναπνέεις, ό,τι προσλαμβάνεις από το περιβάλλον όπου ζεις, αυτό νιώθεις, αυτό σκέφτεσαι, αυτό  τελικά είσαι.

Ένας άνθρωπος λοιπόν γέννημα θρέμμα του τεχνητού και ατελούς χρηματοοικονομικού συστήματος, που γνώρισε την
πραγματική ζωή, την φυσική του υπόσταση και το οικοσύστημα, μονάχα ίσως κάποιους Αύγουστους, άντε και κάνα τριήμερο μες σε άλλες εποχές, τι άλλο μπορούσε να αποφασίσει αλήθεια;

Τι να κάνει αλήθεια ένας μικρός αιχμάλωτος άνθρωπος, που έχει αναλάβει στους ώμους του και την ευθύνη μερικών εκατομμυρίων ακόμη μικρών αιχμαλώτων, μπρος στην τρομακτική αίσθηση που του προκαλεί η χρηματοοικονομική πυραμίδα, ο κόσμος τους ολάκερος δηλαδή, καθώς σείεται και καθιζάνει; Τι άλλο μπορεί να κάνει αν όχι να επιλέγει το όποιον συστημικό τρόπο του προσφέρεται για να ελέγξει όσο μπορεί την καθίζηση και να μη γίνει κατάρρευση;

Τι αποφάσεις να πάρει ένας πολιτικός που μεγάλωσε ως άνθρωπος μαθαίνοντας να πατάει κουμπιά και να καταναλώνει ενέργεια, που δεν κατάλαβε και δεν ένιωσε ποτέ τις συνέπειες της κάθε μικρής του καθημερινής κίνησης στο φυσικό περιβάλλον, ένας άνθρωπος που ανδρώθηκε ως φυσικό και ως πολιτικό ον σε περιβάλλοντα αφύσικα, αποστειρωμένα και αποξενωμένα από το οικοσύστημα;

Τι αποφάσεις μπορούσε να πάρει ένας άνθρωπος της γενιάς των αποβλακωμένων καταναλωτών, των δίχως ρίζες χειραγωγημένων ακόμη και μέσω της τροφής τους ανθρώπων, αν όχι να μετατρέψει τον μοναδικό πλούτο του, τους φυσικούς του πόρους, τα αρχέγονα αυτά αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων και τη δημόσια περιουσία του σε συστημικά χρωματιστά κουπόνια για να διασώσει Τράπεζες; Τι άλλο φυσικά θα μπορούσε να αποφασίσει, αφού ζει έχοντας την εντύπωση κι αυτός σαν κάθε καταναλωτή ότι το χρήμα είναι πόρος φυσικός για τους ανθρώπους;

Αυτά μπορούσε, αυτά πρέσβευε με τη ζωή του, αυτά ήταν ο ίδιος, αυτά αποφάσισε. Απολύτως αναμενόμενη ήταν η στάση του, όπως αναμενόμενες, φτηνά προϊόντα κατανάλωσης δίχως μάλιστα φπα, ήταν και οι μεγαλοστομίες του οι προεκλογικές, καθώς και οι δακρύβρεχτες πρώτες μετεκλογικές του εξαγγελίες.

Τέτοιοι σαν αυτόν είναι στην παρούσα ιστορική στιγμή οι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος σε όλες τις βαθμίδες και σε όλα τα υφιστάμενα αστικά κόμματα, φράξιες και παρατάξεις. Σάρκα εκ της σαρκός μιας κοινωνίας παραπλανημένων καταναλωτών, που νομίζουν για σύμπαν ολάκερο το μικρό υποσύνολο του χρηματοοικονομικού συστήματος μέσα στο οποίο ζουν, έχοντας την βεβαιότητα ότι προοδεύουν, ότι αναπτύσσονται και ότι είναι πολιτισμένοι αλλά στην πραγματικότητα καθιστούν εαυτούς ασθενείς και δυστυχείς και οδεύουν προς τον ατομικό επώδυνο θάνατό τους, απομυζώντας, αφανίζοντας, μολύνοντας και ρυπαίνοντας τον βιότοπο των επόμενων εκπροσώπων της ανθρωπότητας.

Η ατέλεια όμως του συστήματος και αυτοί ακριβώς οι ανόητοι πολιτικοί εκπρόσωποι των παραπλανημένων είναι η αχίλλειος πτέρνα του. Γι' αυτό και οι πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται για την διάσωσή του είναι ουσιαστικά αυτές που του δίνουν τη χαριστική βολή. Διότι ωθούν τις κοινωνίες των καταναλωτών σε βίαιη ωρίμανση, δηλαδή σε δομική αμφισβήτηση του ίδιου αυτού συστήματος. Και ναι μεν τα παλαιά φθαρμένα του γρανάζια, αυτά που έχουν φάει τα ψωμιά τους τα συστημικά είναι εγκλωβισμένα εντελώς και δε μπορούν να κάνουν και πολλά παρά να διαμαρτύρονται ή να παραιτούνται της ζωής τους, οι νέοι όμως, οι γενιές που στέκουν στην πόρτα τη συστημική με το ένα πόδι για να μπουν, σπουδαγμένοι και έτοιμοι να παραδώσουν την πολύτιμη ζωή τους στο σύστημα κι αυτοί, αντιλαμβάνονται στα πρόσωπα των γεννητόρων τους τη βία και την απόγνωση, νιώθουν την ύβρη μιας ζωής χαράμι, απομυθοποιούν και αμφισβητούν το σύστημα εκ βάθρων και τότε κάνει ο καθένας τους εκούσια και συνειδητά το βήμα προς την άλλη κατεύθυνση, δεν μπαίνει στο βάλτο, στρέφεται προς το υγιές οικοσύστημα, προς τον μετακαταναλωτικό τρόπο ελεύθερης, υγειινής και φυσικής ζωής και γίνεται ο ίδιος το τοπίο που αλλάζει.

Έχει λοιπόν και ο Τσίπρας τα δίκια του αλλά είναι δίκια του βάλτου....thepressproject.gr