Τουρισμός ή πώς εκδίδεις μια χώρα Αναρτήθηκε από MANIER , Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015 at 7:16 μ.μ., in

Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στα χρόνια της λεγόμενης κρίσης, ακούμε συνέχεια για τον Τουρισμό ως τη βαριά βιομηχανία της χώρας. Ο Τουρισμός περίπου έχει αναχθεί σε ιερή αγελάδα που δεν τολμά κανένας να θίξει. Στη συζήτηση για τον ΦΠΑ σε κάποια νησιά τέθηκε ως αδιανόητη η αύξηση του σε μονάδες παροχής τουριστικών υπηρεσιών.

Κάποτε αυτό το πράγμα δεν υπήρχε σε τούτο τον τόπο. Οι νεότερες γενιές βέβαια δεν μπορούν να διανοηθούν κάτι τέτοιο. Κι όμως, υπήρχε ζωή και πριν από αυτό το ιερό τέρας.

Ο Τουρισμός στην Ελλάδα εξ αρχής δομήθηκε ως ξεπούλημα του τόπου, κυρίως δε αναπτύχθηκε με τη γνωστή του μορφή στα χρόνια της χούντας. 

Μια εικόνα του μας δίνει η γνωστή ταινία του 1968 από την οποία και η διάσημη ατάκα "στάσου μύγδαλα"! Αλλά ήδη
νωρίτερα οι ταινίες του Δαλιανίδη προαναγγέλλουν -ή προετοιμάζουν- αυτό που έρχεται με φόντο τις ελληνικές αρχαιότητες: μαγιό, πισίνες και στο βάθος ... η Ακρόπολη!  

Τα πάντα γύρω μας, τα άψυχα και τα έμψυχα, έγιναν εμπόρευμα. Η θάλασσα, τα γραφικά χωριά μας, οι αρχαιολογικοί θησαυροί, οι ξένες γυναίκες και οι ντόπιοι άντρες, όλα αποτέλεσαν την πραμάτεια ενός τεράστιου σούπερ μάρκετ, μιας υπεραγοράς υποτιθέμενης απόλαυσης.

Σε αυτό το αλισβερίσι, άλλοι υπήρξαν μεγαλέμποροι και άλλοι μικρέμποροι, όλοι όμως μπήκαν στη διαδικασία κάτι να πουλήσουν. Ο βασιλιάς όλης αυτής της υπόθεσης ήταν βέβαια το χρήμα και όποιος είχε το πιο πολύ, κέρδιζε και το μεγαλύτερο κοινωνικό κύρος και τη δύναμη. Δομήθηκαν έτσι ολόκληρες κοινωνικές ομάδες με μεγάλα συμφέροντα από αυτή τη μπίζνα, που σήμερα φυσικά βάζουν βέτο και πιέζουν για να μην μειωθούν τα κέρδη τους.

Στη μεταπολεμική Ελλαδίτσα, την τόσο πληγωμένη από δυο πολέμους, από μεταναστεύσεις και από τον εμφύλιο, σταδιακά, με την επικράτηση του κράτους των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών, συνέχεια του οποίου ήταν η χούντα και ύστερα με την "σοσιαλιστική" νομιμοποίηση  της λαμογιάς, της απάτης, τς μίζας και της ρεμούλας επί ΠΑΣΟΚ, μαζί με το φυσικό τοπίο καταστράφηκαν και συνειδήσεις. Ελάχιστες νησίδες απέμειναν που να θυμίζουν ένα παρελθόν που αν δεν υπήρξε θα έπρεπε να το εφεύρουμε, δηλαδή μια άλλη ποιότητα περιβάλλοντος και πολιτισμού που δεν θα υπάρχει για να πωλείται, αλλά για να το απολαμβάνουν οι άνθρωποι για να πλουτίζουν πνευματικά και ψυχικά.

Τα τελευταία χρόνια της αποκαλούμενης κρίσης, κυνηγώντας πάλι το χρήμα με κάθε τρόπο, ξαναανακαλύψανε την ιερή μας αγελάδα των αλλοτινών ένδοξων χρόνων της πολιτισμικής παρακμής, τον Τουρισμό που θα μας σώσει από την αφραγκία. 

Αυτή η κυρίαρχη ρητορική καλλιεργεί και πάλι την κουλτούρα του ξεβρακώματος για το χρήμα. Από το να πουλάμε νησιά μέχρι τα χωρίς όρια μεθυσμένα όργια στα κάθε είδους Μάλια και Μυκόνους. Από τα all inclusive μέχρι τα  πολυώροφα κρουαζιερόπλοια - πόλεις. Μια τρομακτικά χυδαία βιομηχανία: αν ο τόπος είχε λαλιά θα μιλούσε και θα μας έλεγε οτι τον εκδίδουμε κανονικά.                                                        Κεράσια και Κρίνοι