Ανάσταση εκείνου του παράξενου τύπου που ισχυριζόμαστε –επισήμως- ότι λατρεύουμε σαν καλοί Χριστιανοί. Μερικές μέρες πριν, στα τέλη Μαρτίου, θα πρέπει -δυστυχώς- να έχουμε αποπληρώσει –ακόμη- μια δόση των 2.2 δις. ευρώ προς το Δ.Ν.Τ.
Σε κάθε περίπτωση, στις 7 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη βοήθεια μας, το χριστεπώνυμο πλήθος θα ψάλλει στις εκκλησίες μας την παραβολή των Μωρών Παρθένων. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα» κ.λπ. κ.λπ.
Και κάπως έτσι, η γνωστή παραβολή θα συναντά ακόμη μία φορά την επίκαιρη δικαίωση της στη σύγχρονη νεοελληνική Ιστορία. Διότι οι μωρές παρθένες θα έχουν και πάλι ξεμείνει από λάδι και θα παρακαλούν τις άλλες, τις φρόνιμες, να τους δανείσουν λίγο από το δικό τους. Αλλά αυτές, πονηρές, αν και φρόνιμες, θα τις παροτρύνουν –δἠθεν- να βγουν στις αγορές και να αγοράσουν εκεί λάδι, επειδή το δικό τους το χρειάζονται οι ίδιες, για να βγούν να προϋπαντήσουν τον γαμπρό. Έτσι, οι καημένες οι μωρές παρθένες καθώς θα τρέχουν πανικόβλητες στις αγορές για να προμηθευτούν το λάδι για τους λύχνους τους, οι άλλες θα έχουν την ευκαιρία ανενόχλητες και με περιορισμένο τον θηλυκό ανταγωνισμό, να συναντήσουν επιτέλους τον νυμφίο.
Μαλακία δεν είναι;
Για πόσα χρόνια, πόσες δεκαετίες, πόσες γενιές, θα διδάσκονται αυτήν την παραβολή και θα σπεύδουν να την απορρίψουν από τη λαϊκή κουλτούρα του τόπου; Πόσο κόστος χρειάζεται να καταβάλλουμε σαν κοινωνία για να αντιληφθούμε ότι «οι συνετές και φρόνιμες παρθένες» δεν θα μας δανείσουν το λάδι τους, όχι μόνο από κάποια ιδιοτελή κακεντρέχεια, αλλά κυρίως γιατί έτσι θα εξασφαλίσουν να μας απομακρύνουν από την συνάντηση με τον «γαμπρό»; Πόσο δυτικο-ευρωπαϊκό παραμύθιασμα πια;
Γιατί δεν αντέχουμε σαν Λαός, μια φορά, να προετοιμαστούμε;
Το κυρίως δίλημμα προσεγγίστηκε στις μέρες αυτές από αρκετούς οξυδερκείς αναλυτές ως ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Και έτσι ακριβώς είναι. Από τη μια τα δυσβάστακτα μέτρα της μνημονιακής ύφεσης και του αργού θανάτου, δίχως τέλος, και από την άλλη η πιστωτική ασφυξία, η χρεωκοπία και οι τραγικές συνέπειες της για μια κοινωνία που –εκτός των άλλων- έχει συσσωρευτεί κατά βάσιν σε 3-4 μεγάλες πόλεις, με ρημαγμένο τον παραγωγικό –και κυρίως διατροφικό- ιστό.
Μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω. Χειρότερα δηλαδή από το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο «εναλλακτικών» του γκρεμού ο ρητός εκβιασμός του κεντρικού τραπεζίτη (χειρότερος και από τον δεξιό, αλλά και από τον αριστερό) ότι «Η ΕΚΤ θα μπορούσε να επιτρέψει την άντληση ποσού έως τρία δις € μέσω εντόκων, αν η κυβέρνηση δεσμευτεί ότι αφενός θα ψηφιστεί από τη Βουλή το κείμενο της συμφωνίας για τετράμηνη παράταση και αφετέρου θα προχωρήσει σε μια μεγάλη μεταρρύθμιση. Ως τέτοια νοείται μια αποκρατικοποίηση, όπως η οριστική έγκριση της συμφωνίας για τα αεροδρόμια.»
Με άλλα λόγια, θα σας αφήσουμε να δανειστείτε -από τον εαυτό σας-, αν δεσμευτεί και αυτή η κυβέρνηση στη δουλοπαροική μνημονιακή σύμβαση, αλλά και αν –ως δείγμα υποταγής- εκχωρήσετε, μπιτ παρά, τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας στη Γερμανία!
Ατυχώς, τη δέουσα απάντηση «Μολών Λαβέ», την ανέλαβε εργολαβικώς η Χρυσή Αυγή και οι συν αυτή, απομυζώντας κάθε συστατικό της περιεχόμενο και εκτρέποντας την σε ένα ιστορικά ανορθόγραφο «μολόν λαβαί».
Παρ’ όλα αυτά οι «συνετές παρθένες» είναι ακόμη εκεί, αφήνοντας ανοιχτό το τετράμηνο παράθυρο της προετοιμασίας μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Έδωσαν χρόνο, όχι γιατί υποχώρησαν, αλλά γιατί χρειάζονται χρόνο. Χρειάζονται χρόνο για να προετοιμάσουν την συνάντηση τους με το «γαμπρό» τους. Τον «γαμπρό» που δεν είναι άλλος από:
α) την αέναη διαιώνιση του τρέχοντος καθεστώτος της διαρκούς χρεωκοπίας και της ως εκ τούτου λεηλασίας τόσο του Δημόσιου όσο και του ιδιωτικού πλούτου της χώρας και της μετατροπής του κόσμου της εργασίας σε λευκούς Κινέζους
ή
β) της άπαξ χρεωκοπίας, αλλά με τον τρόπο που θα οδηγεί και πάλι στα παραπάνω συνεπαγόμενα.
Ας συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την ανάγκη να ξεφορτωθούν καμιά 40αριά δις από τις γερμανικές τράπεζες και την άρση ή τον περιορισμό των γεωστρατηγικών πιέσεων από την κατάσταση στην Ουκρανία (Ρωσία) και στην Λιβύη (Αίγυπτος).
Η αλήθεια είναι μια: η Γερμανική οικονομική ηγεμονία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αέναη ημι-χρεωκοπία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και όσο γιγαντώνεται, τόσο θα έχει όλο και μεγαλύτερες ανάγκες να τρέφεται με το χρέος των άλλων. Η κατάληξη είναι γνωστή από τον μύθο του Ερισύχθονα που καταδικάστηκε από τους θεούς σε ακόρεστη πείνα. Έτσι, αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του και όλα του τα ζώα, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Στο τέλος, ο Ερυσίχθονας, μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει το ίδιο του το κρέας μέχρι που πέθανε.
Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε μακροπρόθεσμα την ολοκλήρωση ενός ακόμη Γερμανικού αυτοκτονικού μεγαλοϊδεατισμού, γιατί όπως εύστοχα διέγνωσε ο πολύς Τζών Μέυναρντ Κέυνς, μακροπρόθεσμα όλοι θα έχουμε πεθάνει.
Ας ψάξουμε λοιπόν το «λαδάκι» για τους λύχνους μας, τώρα, -ήδη έχουμε αργήσει δραματικά- και ας προετοιμαστούμε για τη συνάντηση με τον «Νυμφίο» της πρόσκρουσης. Και αυτή η προετοιμασία δεν μπορεί παρά να σημαίνει και να αφορά σε: (εντελώς ενδεικτικά)
Στάση πληρωμών εντός του ευρώ
Κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος εντός της επικράτειας (Τα ανωτέρω 1,2 εφόσον δεν γίνει αποδεκτό το 3) (προετοιμασία τέτοια ούτως ώστε και να αποφευχθεί να συμβεί τελικά)
Απαίτηση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί διαχειρίσιμο (έως 60% του ΑΕΠ)
Οργάνωση σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης με συμμετοχή -ήδη από τη φάση της εκπόνησης- ολόκληρου του Λαού, με βάση Τοπικά και Κλαδικά Σχέδια Ανάπτυξης
Αποκατάσταση της κοινωνικής Δικαιοσύνης με την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων της Μεταπολίτευσης και των Μνημονίων. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε, εκτός των άλλων, και σε ιδεολογική καταδίκη σε σιωπή των απανταχού Μερκελλήνων και της ντόπιας Ολιγαρχίας που τους υποκινεί.
Ανασυγκρότηση του Κράτους και επανα-πολιτικοποίηση των πολιτικών θεσμών, με την είσοδο της ίδιας της κοινωνίας στο επίκεντρο της Πολιτικής.
Αυτοπεριορισμός της γκρινιάρικης κριτικής του εντός μας μεταπολιτευτικού «νηπίου», που «τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα».
Θα άφηνα για το τέλος, ως κρίσιμο στοιχείο της προετοιμασίας, την εσωτερική στον καθένα μας διαδικασία, απομυθοποίησης του λεγόμενου «ευρωπαϊκού κεκτημένου», όσο αυτό παραμένει ένα πουκάμισο αδειανό, που αρχίζει μάλιστα να «φέρνει» όλο και πιο πολύ σε μελανοχιτώνιο.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο, σύντροφοι...αν θέλουμε να διδαχθούμε επιτέλους κάτι από τη παράδοση του Τόπου μας που πλησιάζει προς την Σταύρωση...και ίσως την Ανάσταση...αν μέχρι τη Μ. Τρίτη έχουμε φροντίσει να κάνουμε τα κουμάντα μας με το λαδάκι των λύχνων μας.
Αν όχι, η ελίτ των Βρυξελλών θα μας ζητήσει, πιθανόν πολύ σύντομα, να στείλουμε με πτήση τσάρτερ, 100 παρθένες θυσία στο Γερμανικό Μολώχ. Και όχι τίποτα άλλο, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε και να τις βρούμε...
To άρθρο κοσμεί ένας από τους «Μινώταυρους» του Πάμπλο Πικάσσο. Αντώνη Ανδρουλιδάκη
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου