M A N I E R
this site the web

Μα πού πήγε η Ελπίδα;

Μα που πήγε η Ελπίδα; Μήπως ξέρει κανείς; Μήπως την είδε κάποιος να περνάει δίπλα του; Κι αν τη είδε γιατί δεν της μίλησε; Γιατί δεν της κράτησε σφιχτά το χέρι για να μη φύγει;

Κάπου σε μία ουρά ενός συσσιτίου ένας πεινασμένος ισχυρίστηκε ότι την είδε τελευταία φορά στο γεμάτο πιάτο του.

Έξω από τον ΟΑΕΔ ένας άνεργος βεβαίωνε με σιγουριά ότι χάθηκε για πάντα μαζί με τη δουλειά του.

Ένας άλλος, ότι χάθηκε σαν τέλειωσε η πεντάμηνη μεσαιωνική του σύμβαση δουλείας.

Άλλος, καρκινοπαθείς αυτός, όταν του είπαν πως τα φάρμακά του θα τα έχει, αν τα έχει, μετά από ένα μήνα.


Μια μάνα, όταν ένα πρωί διαπίστωσε πως το γάλα στο ψυγείο, δεν έφτανε να γεμίσει τα ποτήρια των παιδιών της.

Χάθηκε η Ελπίδα και την αναζητούνε.

Μέσα στη θάλασσα από θλίψη των παιδικών ματιών που λιποθυμάνε από ασιτία στις σχολικές αίθουσες.

Πάνω από τα ακρωτηριασμένα όνειρα των εικοσιπεντάχρονων.

Μέσα στα ψίχουλα σύνταξης των απόμαχων της ζωής, του μόχθου αλλά όχι της προσφοράς.

Στον κόμπο των ακριβών γραβατών των υπουργών και των «ειδικών» της πολιτικής και της οικονομίας.

Στα σάλια των επαγγελματιών του γλειψίματος και των χαλκευμάτων των ΜΜΕ.

Στις καταθέσεις με τα πολλά μηδενικά στο τέλος, που φιλοξενούνται

Μέσα στις άγνωστες και εύηχες λέξεις των προεκλογικών υποσχέσεων και των μετεκλογικών διαψεύσεων.

Στους πρώην συναγωνιστές που πριν 25 χρόνια «αγκαλιάζονταν» με τα ΜΑΤοειδή έξω από το Ελληνικό για να διώξουν τις βάσεις του θανάτου και τώρα κρύβονται, είτε μέσα στο ιδεολογικό μαντρί της πολιτική τους καθαρότητας, είτε πίσω από την εκλογή τους ως βουλευτές.

Χάθηκε η Ελπίδα.

Μαζί με την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη που θα έπρεπε να συνοδεύει την καθημερινότητά μας.

Ο Καζαντζάκης τη βρήκε την άκρη.

Έδιωξε από μόνος του, και δεν τις αναζήτησε ποτέ, τόσο την Πίστη, όσο και την Ελπίδα. Έτσι, ένιωσε-είπε-ελεύθερος, έγινε-είπε-ελεύθερος και έζησε-αυτό δεν μπορώ να το ξέρω-ελεύθερος.

Από την Πίστη και την Ελπίδα, μάλλον διάλεξε τη Ζωή.

Βλέπετε η Ζωή, τρέφεται μόνο με πράξεις.

Είσαι ζωντανός, όταν πράττεις, όταν δεν σου φτάνουν οι 24 ώρες για να κάνεις αυτά που θέλεις και αυτά που επιβάλλεται να θέλεις.

Είσαι ζωντανός όταν ξυπνάς κάθε πρωί έτοιμος να κάνεις κι άλλα λάθη, καινούργια, πολλά για να μάθεις από αυτά.

Είναι τραγικό αλλά είναι αλήθεια. Όσοι έζησαν μόνο ελπίζοντας, πέθαναν χωρίς να ανταμωθούν ποτέ με την Ελπίδα και δίχως να γνωρίσουν ποτέ την ομορφιά της Ζωής.

Πάντοτε οι σωτήρες, υπόσχονταν στους ανθρώπους Ελπίδα με αντάλλαγμα την Πίστη για να εξαφανίσουν τη Ζωή τους.

Πολλοί ήταν εκείνοι που αρνήθηκαν και προτίμησαν να βιώσουν τις μέρες τους «κάνοντας» και όχι «ελπίζοντας».

Ήταν όλοι αυτοί που έχουν χαραχτεί στην Ιστορική Μνήμη της ανθρωπότητας και φωτίζουν κα στο σήμερα το δρόμο σε όσους θέλουν να «ζήσουν» χωρίς να περιμένουν σωτήρες.


Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη                       Παντιέρα 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...