κράτος στα χέρια του ολοκληρωτικού καθεστώτος με σύμβολο το μαύρο κοτόπουλο. Ένας δικτάτορας λάτρης της μουσικής του περασμένου αιώνα. Τρομοκράτες μελλοθάνατοι με κεφάλια ζώων που ταξιδεύουν στους αγωγούς του αποχετευτικού συστήματος. Ένας πράκτορας του καθεστώτος με προβλήματα αυτοελέγχου. Ένα άκρως
εξελιγμένο μοντέλο βιοπουτάνας με την ικανότητα να νιώθει συναισθήματα και μια γυναίκα σε απόψυξη. Είναι το έτος 2088 μία μπετονένια παραλία βρίσκεται στη θέση της πλατείας ομονοίας κι η ακρόπολη είναι νησί.
Κριτική
«Το να κάνεις μπάνιο μέσα στο κέντρο της πόλης έχει κάτι το επαναστατικό...»
Η
νεοσύστατη ομάδα Skrow πραγματώνει τα καλλιτεχνικά της οράματα εδώ και
περίπου έναν χρόνο στον εναλλακτικό και αντισυμβατικό χώρο του Skrow
theater, στο Παγκράτι. Οι παραστάσεις που παρουσιάζονται είναι
πολυθεματικές, προσεγμένες και καινοτόμες, ενώ έχουν προσελκύσει μεγάλο
μέρος του θεατρόφιλου κοινού. Εκεί παρουσιάζεται από τον Φεβρουάριο και
το νέο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, η «Μπετονένια Παραλία», σε
σκηνοθεσία του ίδιου. Μετά την μοναδική «Κατσαρίδα», που απέσπασε
διθυραμβικές κριτικές και «αλώνισε» ολόκληρη την χώρα συναρπάζοντας το
κοινό, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μας μυεί σε ένα καινούργιο
κείμενο-διαμάντι, όπου το συγγραφικό του ταλέντο οργιάζει για ακόμη μία
φορά, μεταφέροντας μας ένα μελλοντολογικό δυστοπικό θρίλερ.Η δυστοπία, το αντίθετο της ουτοπίας, η περιγραφή δηλαδή ενός φανταστικού κόσμου απόλυτης δυστυχίας αποτελεί ένα από τα βασικότερα θέματα τόσο της λογοτεχνίας όσο και του κινηματογράφου. Από τον Πλάτωνα μέχρι τον Τζόναθαν Σουίφτ και τον Τζορτζ Όργουελ, η δυστοπία στη λογοτεχνία περιγράφει τα αρνητικά χαρακτηριστικά ενός θεωρούμενου πολιτικού συστήματος. Η έννοια της δυστοπίας εκφράζει την ανασφάλεια, το άγχος και την απαισιοδοξία των ανθρώπων για την εξέλιξη της πόλης και της κοινωνίας στο μέλλον. Στην «Μπετονένια Παραλία», ο Βασίλης Μαυρογεωργίου απεικονίζει με τρομερή ακρίβεια και οξυδέρκεια την Αθήνα ως μια δυστοπική μητρόπολη με υποβαθμισμένες συνθήκες διαβίωσης και αυταρχικό κοινωνικό σύστημα. Τα υπόγεια διαμερίσματα, τα βιντεοσώματα, τα αυτόματα αυτοκίνητα που απλώς τούς δίνεις εντολές και κινούνται και οι τρομοκράτες μελλοθάνατοι με τα ανθρώπινα σώματα και τα κεφάλια ζώων στους αγωγούς του αποχετευτικού συστήματος αποτελούν μερικά από τα δυστοπικά χαρακτηριστικά της Αθήνας του 2088. Τα νήματα υποκινεί η λεγόμενη «Αρχή της χρησιμότητας», σύμφωνα με την οποία οι χρήσιμοι και εργατικοί πολίτες προμηθεύονται το πολυπόθητο χάπι που διατηρεί τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους, ενώ η οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις ρητές οδηγίες του ολοκληρωτικού καθεστώτος - με σύμβολο το Μαύρο Κοτόπουλο – τιμωρείται με τη διακοπή της χορήγησής του και τη σταδιακή «ζωοποίηση» τους.
Στα πλαίσια αυτού του σουρεαλιστικού -μα δυστυχώς καθόλου μακρινού- σκηνικού, ένας κρατικός πράκτορας με προβλήματα αυτοελέγχου θέτει καίρια υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από την εφιαλτική, όπως παρουσιάζεται, σύγχρονη πραγματικότητά του. Η καθημερινότητα του Μηνά έχει μετατραπεί σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου, όπου η αυτοματοποίηση των πάντων και η απουσία ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής τον έχει καταρρακώσει και αποξενώσει από το ουσιαστικό νόημα της ζωής. Ακόμη και η ρομποτική πόρνη, που είναι φτιαγμένη κατά παραγγελία και διαθέτει την ικανότητα συναισθημάτων, αδυνατεί να καλύψει το συναισθηματικό κενό του και να τον βγάλει από αυτό το τέλμα. Μοναδική λύση για λύτρωση από τα ασφυκτικά γρανάζια της τεχνοκρατίας και την καθολική αλλοτρίωση: η ανυπακοή και η παραίτηση από κάθε καθήκον.
Το 2088 σε μια πόλη που θα μπορούσε να είναι η Αθήνα, αλλά και οποιαδήποτε άλλη, η Ακρόπολη είναι νησί και στη θέση της πλατείας Ομονοίας βρίσκεται μία μπετονένια παραλία. Ο ήρωας εύλογα και εύστοχα, διερωτάται: «χάθηκε η άμμος; Και την νύχτα είναι εντάξει. Δεν τη βλέπεις. Την αισθάνεσαι βέβαια κάπως σκληρή από κάτω σου αλλά το αντέχεις. Είναι και ο ήχος της θάλασσας που σε ξεγελά».
Είναι
η ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσα από την ευημερία και την ατέρμονη
εργασία που κρατά αυτή τη «μπετονένια πολιτεία» αλώβητη. Με αφορμή τη
μυστηριώδη εμφάνιση μιας γυναίκας του 20ου αιώνα σε απόψυξη, ο
Μηνάς τολμά να δραπετεύσει από την «μπετονένια», απάνθρωπη, ξένη και
ανοίκεια πόλη του σε ένα ονειρικό ταξίδι στον χρόνο, στο οικείο και
ασφαλές παρελθόν...Το κείμενο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, εκτός από δυνατές σκηνές και κορυφώσεις, ευρηματικούς διαλόγους και διαυγή απεικόνιση των χαρακτήρων διαθέτει έντονη κωμική χροιά. Όλες αυτές οι δραματουργικές αρετές αναδείχτηκαν μέσα από την άρτια σκηνική τους μεταφορά. Η σκηνοθετική οπτική αυτού του δυστοπικού μελλοντολογικού θρίλερ βασίστηκε κυρίως, στους φρενήρεις ρυθμούς και στην καίρια συμβολή της τεχνολογίας στην αναπαράσταση της μελλοντικής Αθήνας αλλά και στον προβληματισμό που δημιουργείται γύρω από την χρήση αυτής. Οι ενδόμυχοι φόβοι όλων μας αναπαριστώνται επί σκηνής με την ακρίβεια και, αρκετές στιγμές, με την ταχύτητα ονείρου. Η παράσταση αυτή σε ταξιδεύει, σε συγκινεί, σε μαγνητίζει και σε παγιδεύει σε έναν αδηφάγο «λήθαργο», με σκοπό να σε προβληματίσει γόνιμα και να σε «ξυπνήσει» από την κοινωνική, πολιτική και συναισθηματική αδράνεια και στασιμότητα. Το ονειρικό στοιχείο της παράστασης υπογραμμίζει η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, ενώ στη σύνδεση με το μέλλον συνέβαλαν τα μέγιστα τα ευρηματικά σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, καθώς μπροστά στα μάτια μας στήνεται μια ολόκληρη πόλη, με υπόγεια διαμερίσματα και ασανσέρ που κινούνται πλαγίως, σε συνδυασμό βέβαια με τα καλαίσθητα σύγχρονα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τους καίριους φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου.
Την παράσταση «κλέβει» η αυθεντική, ανθρώπινη και αψεγάδιαστη ερμηνεία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο ρόλο του Μηνά, της χειραγωγούμενης μαριονέτας του συστήματος που μετατρέπεται σε επαναστατημένο γητευτή του χρόνου... Η Κατερίνα Μαυρογεώργη, παρά την ταχύτητα εναλλαγής ρόλων, με απόλυτη κυριαρχία των μέσων της, διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, ενώ διαθέτει μια σπάνια εκφραστικότα που, ιδίως στο τέλος της παράστασης συγκινεί. Μετρημένη αλλά και δυναμική η Δανάη Επιθυμιάδη στους ποικίλους ρόλους που υποδύεται και ιδιαίτερα απολαυστική στον ρόλο της εξελιγμένης βιονικής πόρνης, προκαλώντας με τις μηχανικές και σκόπιμα επιτηδευμένες κινήσεις της το γέλιο του κοινού. Ο Σεραφείμ Ράδης εναλλάσσει με ιδιαίτερη ευκολία τους ρόλους που καλείται να ερμηνεύσει, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει γερές υποκριτικές βάσεις.
Η «Μπετονένια Παραλία» είναι ένα έργο με σαφείς κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που, όπως και οι υπόλοιπες ουτοπικές θεωρίες, δεν αρκείται στην απλή παρουσίαση μιας δυστοπικής πραγματικότητας αλλά ενδεχομένως, προβαίνει και στον συμβολικό οραματισμό και αναζήτηση της ιδανικής πόλης. Άλλωστε, η μεταβατική περίοδος κοινωνικοπολιτικών μεταβολών στην οποία βρισκόμαστε σηματοδοτεί την πιο κατάλληλη χρονική συγκυρία για τη παρουσίαση της... Εφιάλτης ή όνειρο; Αυτό σίγουρα μπορεί να το απαντήσει όποιος ζήσει αυτή τη σκηνική μέθεξη.
Video
Πληροφορίες παράστασης
Συντελεστές
- Κείμενο - σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
- Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
- Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
- Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
- Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
- Video Art: Κώστας Αρβανίτης
- 3D Animation: Σοφία Μαυρογεωργίου
- Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος
- Βοηθοί Σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου, Γιάννης Κατσιμίχας
Παίζουν
- Κατερίνα Μαυρογεώργη, Δανάη Επιθυμιάδη, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Σεραφείμ Ράδης
- Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:00 μ.μ.
- € 12, € 8 (φοιτητικό, άνεργοι, κάτω των 30)
- Skrow
- Αρχελάου 5, Παγκράτι, ΤΚ 11635, Αθήνα
- E-mail: contact
@skrowtheater.com - Τηλ.: 210 7235 842 (ώρες 11:00 - 14:00 και 17:00 - 20:30) Μπετονένια Παραλία
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου