«Δυστυχώς έφτασα σε αυτή την άσχημη κατάσταση να το κάνω, είμαι άνεργος και άστεγος, είμαι χωρισμένος. Για μένα δεν με ενδιαφέρει αν θα ζήσω ή αν πεθάνω. Με την αγγελία θέλω να αφήσω κάτι στο παιδί μου. Ευτυχώς η μητέρα του εργάζεται και βγάζει τα προς το ζην με δυσκολία. Το τηλέφωνό μου είναι...».
Ο άνθρωπος που έβαλε την αγγελία λέγεται Σπύρος και δεν
είναι ο πρώτος που ψάχνει τρόπο να πουλήσει τον νεφρό του επειδή βρίσκεται σε κακή οικονομική κατάσταση. Τον περασμένο Νοέμβριο, βρέθηκε μια αντίστοιχη χειρόγραφη αγγελία στον πίνακα ανακοινώσεων νοσοκομείου, ενώ πριν ένα χρόνο, άνεργος αποκάλυψε σε δημοσιογράφο ότι έχει σκεφτεί να πουλήσει το νεφρό του. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, οι δότες συνεχίζουν σήμερα να ζουν και με τα δυο τους νεφρά στη θέση τους.
Όταν η κρίση ξεκινούσε για τα καλά πριν από τέσσερα χρόνια, δημοσίευμα εφημερίδας ανέφερε ότι καταχρεωμένος επιχειρηματίας πουλά το νεφρό του για 100.000 ευρώ και μάλιστα έχει απευθυνθεί και σε ιδιωτικό ερευνητή για να τον βοηθήσει να βρει αγοραστή. Όπως μου είπε ο ίδιος ο ερευνητής, λόγω της εκ παραδρομής δημοσιότητας που είχε πάρει τότε το όνομά του, άρχισε να δέχεται ξαφνικά τηλεφωνήματα και e-mail από ανθρώπους που του έλεγαν ότι «διάβασα ένα δημοσίευμα» και του ζητούσαν να τους βοηθήσει να πουλήσουν τον ένα τους νεφρό. «Είναι συνήθως άνεργοι, κατεστραμμένοι οικονομικά, αλλά καθημερινοί άνθρωποι, π.χ. πρώην καλοπληρωμένοι υπάλληλοι που έχασαν το σπίτι τους και έπεσαν απότομα στα χαμηλά», μου εξηγεί. Είμαστε απόλυτοι ότι αυτό δεν είναι αντικείμενο της εργασίας μας, καμιά φορά προσπαθούμε να τους ενθαρρύνουμε να αλλάξουν γνώμη ή τους βοηθούμε να βρουν δουλειά, αλλά από εκεί και πέρα κλείνει κάθε επικοινωνία», μου λέει.
Ωστόσο τέτοια αιτήματα δεν έχουν σταματήσει να φτάνουν μέχρι και σήμερα στο γραφείο του. Το ίδιο και ιστορίες σαν του Σπύρου στα γραφεία εφημερίδων, για να μεταλλαχθούν αργότερα σε καλά αποκαλυπτικά human stories που ξεμπροστιάζουν τη φρίκη της κρίσης στο μέγεθός της. Προφανώς και θα υπάρχουν και άλλες που δεν θα διαβάσουμε ποτέ.
Θέλησα να ακούσω τον ίδιο τον Σπύρο να μου μιλάει για όλα αυτά. Το τηλέφωνο που είχε βάλει στην αγγελία του είναι πια εκτός λειτουργίας και έτσι άρχισα να αναζητώ τα ίχνη του στην Πελοπόννησο. Σύντομα έμαθα ότι ο ίδιος δεν έχει κάνει ευτυχώς ακόμα την απονενοημένη πράξη και μάλιστα, μετά την αγγελία, όπως έχει ξαναγίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ντόπιοι τον βοήθησαν να βρει στέγη σε κάποιο ξενώνα της Μητρόπολης. Στο τέλος βρήκα και το τηλέφωνό του.
«Δεν είμαι ο μόνος που έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που το έχουν κάνει αλλά δεν το λένε, δημοσιογράφος είσαι, τόσοι έχουν βάλει αγγελίες για τα νεφρά τους σε όλη την Ελλάδα, δεν τα βλέπεις;» ήταν τα πρώτα του λόγια μόλις του συστήθηκα.
Τί χρειάζεσαι, τον ρωτάω. «Υπάρχει άνθρωπος να το δώσω; Αυτό χρειάζομαι. Αλήθεια», απαντάει. «Μου έταξαν δουλειά και σπίτι, αλλά ο κόσμος δεν έχει, δεν μπορεί. Ψάχνω κάπου να το δώσω. Έχω 8.000 ευρώ χρέος που τρέχει, χρειάζομαι τα λεφτά. Ή πάω φυλακή ή δίνω το νεφρό μου», λέει.
Παρά την απελπισία του, μιλάει συγκροτημένα, χωρίς δακρύβρεχτα ξεσπάσματα και συναισθηματισμούς, περιγράφει την οικονομική του κατάσταση με σαφήνεια και είναι απόλυτα σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή η πιο λογική λύση για αυτόν είναι να πουλήσει τον νεφρό του.
Είναι 49 ετών και άνεργος εδώ και ένα χρόνο. Απόφοιτος Λυκείου, έχει δουλέψει για περισσότερα από 20 χρόνια ως επαγγελματίας οδηγός. Όταν έπεσε η δουλειά στην εταιρία σταμάτησε να έχει και εισόδημα. «Προσπάθησα να βρω δουλειά αλλά εννιά στις δέκα περιπτώσεις με θεωρούσαν πολύ μεγάλο για να με προσλάβουν». Χωρισμένος και με μία κόρη 8 ετών, τα χρέη συσσωρεύονταν και δεν περίσσευαν τα 200 ευρώ για ενοίκιο, λέει. Έτσι άρχισε να μένει στο αυτοκίνητο. Και κάπου τότε, αποφάσισε να βάλει την αγγελία. «Διάβαζα ότι από όλη την Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το ίδιο». Δε θέλει φυσικά να μου πει την τιμή -γιατί «δε με ξέρει κιόλας». VICE
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου