M A N I E R
this site the web

Βασίλης Μαυρογεωργίου: Η ενηλικίωση του έλληνα Πίτερ Παν

Ο δημιουργός της «Κατσαρίδας» μιλά για την «Μπετονένια παραλία», ένα μελλοντολογικό θρίλερ που έγραψε, σκηνοθέτησε και στο οποίο πρωταγωνιστεί 
Ο Πίτερ Παν του ελληνικού θεάτρου μεγάλωσε απότομα. Αλλά σίγουρα δεν γέρασε. Παρατηρώντας και συζητώντας με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, τον ηθοποιό, συγγραφέα και σκηνοθέτη που πριν από περίπου δέκα χρόνια είχε αναστατώσει το ελληνικό θέατρο με την «Κατσαρίδα» του και το σύμπαν του επινοημένου, devised theater που μας είχε συστήσει έμελλε να γίνει μόδα στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, έχουμε την αίσθηση ότι η δεκαετία που μεσολάβησε δεν τον άφησε ανεπηρέαστο. Η εφετινή σεζόν
τον βρίσκει στη δική του θεατρική στέγη, το φιλόδοξο και φιλόξενο Skrow στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, αφού μαζί με τους φίλους και συνεργάτες του, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Μαρία Φιλίνη και Σεραφείμ Ράδη, αποφάσισαν να περάσουν και από την άλλη πλευρά, να γίνουν δηλαδή συνιδιοκτήτες ενός χώρου. Πόσο εύκολο είναι να περάσεις από το «Ηθοποιός σημαίνει φως» στο τρέχω ασταμάτητα με γραφειοκρατικά θέματα, κάθομαι στο ταμείο, σκουπίζω τη σκηνή και επιλέγω ομάδες που θα στεγαστούν στο Skrow; Ολοι αυτοί οι κόντρα ρόλοι είναι που οδήγησαν στην ενηλικίωση του Πίτερ Παν. Ευτυχώς όμως εξακολουθεί να μικροδείχνει.

Αυτή την εποχή ετοιμάζεται πυρετωδώς για την πρεμιέρα του έργου το οποίο γράφει και σκηνοθετεί. Η «Μπετονένια παραλία» ανεβαίνει στις 21 Φεβρουαρίου και είναι, όπως λέει, «ένα μελλοντολογικό θρίλερ για την κατάληξη αυτής της πόλης που ονομάζεται Αθήνα». Η δράση τοποθετείται το 2088. Η Αθήνα είναι πλέον μια πόλη-κράτος. Μέσα σε αυτό το απολυταρχικό καθεστώς οφείλεις να είσαι χρήσιμος. Αν δεν το κάνεις, σου στερούν το χάπι που σου χορηγείται για να διατηρείσαι άνθρωπος και σιγά-σιγά μεταμορφώνεσαι σε ζώο. Αλλοι γίνονται αγελάδες, τους σφάζουν και τους τρώνε οι λοιποί Αθηναίοι. Αλλοι πουλιά και το σκάνε από το παράθυρο. Και άλλοι αρουραίοι, που ζουν στους υπονόμους και καταστρώνουν τις εφήμερες επαναστάσεις τους για όσο καιρό τους απομένει. Ο ίδιος κρατά τον ρόλο του Μηνά, ενός ανθρώπου που αν και λειτουργεί ως το απόλυτο γρανάζι του συστήματος, αναρωτιέται αν υπάρχει κάποια διέξοδος. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ μια μπετονένια παραλία βρίσκεται στη θέση της πλατείας Ομονοίας και η Ακρόπολη είναι νησί.

«Το έργο βλέπει τη σημερινή κατάσταση μέσα από μια σουρεαλιστική ματιά - όχι ότι αυτό που ζούμε δεν είναι σουρεαλιστικό από μόνο του. Κοιτάζοντας γύρω μου, όλο και πιο συχνά νιώθω ότι είμαι χαμένος σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για ανθρώπους. Δεν υπάρχει κάτι μεταφυσικό για να μετακινήσει τη γενιά μας. Δεν έχουμε λόγο ύπαρξης πέρα από τη διάσωση του εαυτούλη μας. Κινούμαστε με γνώμονα την επιβίωση του σκουληκιού»
λέει, εμφανώς προβληματισμένος για όλα όσα συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν γύρω του.

Αν και είναι λάτρης της τεχνολογίας, ξέρει πολύ καλά τις παγίδες που κρύβει και τις σατιρίζει στο έργο του: «Το 2088 όλα περιστρέφονται γύρω από την τεχνολογία. Ακόμη και οι γονείς του Μηνά είναι δύο σώματα με κεφάλι οθόνης. Κάποια στιγμή, όταν βγαίνει για φαγητό με αυτά τα δύο κατασκευάσματα, του λένε: "Συγγνώμη που δεν μπορούσαμε να έρθουμε αυτοπροσώπως για φαγητό, αλλά σου στείλαμε αυτά τα βιντεοκορμιά". Στην προσωπική μου ζωή η τεχνολογία μού λύνει τα χέρια, αλλά και μου τα δένει ταυτόχρονα: σου στερεί τον ελεύθερο χρόνο, το κενό. Μες στο κενό δημιουργείς, όταν δεν έχεις τίποτε και θέλεις να φτιάξεις κάτι. Αν αυτό το κενό το αναπληρώνεις με ατέλειωτες ώρες στο facebook, πάει, χάθηκε η ευκαιρία. Κάθε φορά που κλείνεις τον υπολογιστή λες: ωραία. Σήμερα ερωτεύτηκα, έκανα σεξ, δούλεψα, επικοινώνησα και στην ουσία μόνο ένα πράγμα έκανες. Καθόσουν όλη την ημέρα μπροστά από μια οθόνη».

Από μικρός αγαπούσε πολύ τις ιστορίες με μυθικά όντα του μακρινού παρελθόντος, αλλά και την επιστημονική φαντασία που σε ξέβραζε σε ένα αβέβαιο μέλλον. Τώρα όμως, κάθε φορά που διαβάζει μια είδηση στο Internet, έχει την εντύπωση ότι όλα όσα είχε δει σε αλλόκοτες ταινίες συμβαίνουν δίπλα μας: «Στην Ουκρανία θα στέλνονται κυβερνητικά sms σε ύποπτους πολίτες με το σύντομο μήνυμα "αγαπητέ συνδρομητή, έχετε καταχωρηθεί ως συμμετέχων σε μαζικές ταραχές". Ολα αυτά είναι πιο επιστημονική φαντασία από την επιστημονική φαντασία. Αν έγραφε σήμερα ο Ιονέσκο, δεν θα αναρωτιόμασταν τι εννοεί. Θα νιώθαμε ότι κυριολεκτεί».

Ο ρόλος της γυναίκας στην «Μπετονένια παραλία» σίγουρα δεν είναι στην κουζίνα. Σε αυτό το καθεστώς οι γυναίκες έχουν εξισωθεί πλήρως με τους άνδρες, κάνουν ακριβώς τις ίδιες δουλειές, ώστε όλα να δουλεύουν ρολόι στην ασφυκτική κοινωνία. Δεν ταλαιπωρούν και δεν ταλαιπωρούνται από τα πολύπλοκά τους συναισθήματα, γιατί πολύ απλά τα έχουν αποβάλει. Δύο πάντως από αυτές διαφέρουν: μια βιονική πόρνη που έχει την ικανότητα να προσποιείται συναισθήματα όπως κάποια σύγχρονη συνάδελφός της προσποιείται οργασμό και μια γυναίκα του 20ού αιώνα που βρίσκεται παγωμένη σε μουσείο. Κάποια στιγμή θα ξεπαγώσει και το πρώτο που θα κάνει είναι να ψάξει το σπίτι της, αλλά δεν θα υπάρχει.



«Οι ηθοποιοί είναι εξαγώγιμο προϊόν»
Οταν δεν ξενυχτάει γράφοντας το έργο, δεν ξημεροβραδιάζεται στις πρόβες και δεν τρέχει με τα γραφειοκρατικά τού Skrow, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου διδάσκει υποκριτική και σκηνοθεσία στο δικό του θέατρο, αλλά και στο Θέατρο των Αλλαγών και στη Δραματική Σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρά. Είναι λοιπόν ο κατάλληλος άνθρωπος να μας πει για τις αλλαγές που παρατηρεί στους ανθρώπους που επιλέγουν να ασχοληθούν επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά με την υποκριτική: «Πριν από τρία χρόνια, στις αρχές της κρίσης, τα αγόρια φαίνονταν πολύ πιο φοβισμένα, είχαν μαζευτεί, στις σχολές ήταν είδος υπό εξαφάνιση και τα τμήματα ήταν γυναικοκρατούμενα. Τώρα τελευταία αυτό έχει εξισορροπηθεί. Μάλλον οι άνδρες είδαν κι απόειδαν και είπαν, "αφού δεν μπορώ πλέον να βρω μια κανονική δουλειά και να βολευτώ, ας κάνω τουλάχιστον αυτό που γουστάρω". Ζούμε στην εποχή που τα ταλέντα μπορούν να βγουν στη φόρα, ακριβώς επειδή οι άνθρωποι που άλλοτε έψαχναν τη σιγουριά σε άλλα επαγγέλματα, τώρα δεν έχουν τίποτα να χάσουν».

Τελικά η Ελλάδα παράγει περισσότερους ηθοποιούς από αυτούς που μπορεί να αντέξει; «Οι ηθοποιοί είναι το βασικότερο προϊόν που παράγει η Ελλάδα. Κανονικά θα έπρεπε να τους εξάγουμε. Κάτι θα βγάζαμε έτσι».


πότε & πού:
Skrow Theater, Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. 210 7235842, «Μπετονένια παραλία», από 21/2. Παίζουν: Βασίλης Μαυρογεωργίου, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Δανάη Επιθυμιάδη, Σεραφείμ Ράδης  
  Το Βήμα

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...