Νεομετανάστης Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014 at 12:40 μ.μ., in

Κωστής Τσιουλάκης

Όταν φεύγω απ ‘την Αθήνα, πάντα αφήνω κάτι ατακτοποίητο στο δωμάτιό μου για να έχω κάτι να κάνω όταν γυρίσω. Κάθε φορά αλλάζω θέση σε κάτι, χωρίς να το πω σε κανέναν.  Μια μυστική τελετή ή απλά... ένα παιχνίδι μνήμης.

Την πρώτη φορά που έφυγα, άφησα ένα σημείωμα στον εαυτό μου. Ήταν για μια δουλειά που θα με «περίμενε» όταν θα γυρνούσα πίσω μόνιμα. Αλλά δε γύρισα μόνιμα ακόμα. Έρχομαι συχνά, αλλά ποτέ δε γυρίζω. Κάθε φορά όμως, πριν ξαναφύγω, αλλάζω θέση σε κάτι.

Τη δεύτερη φορά που έφυγα, τακτοποίησα το γραφείο μου και άφησα το αγαπημένο μου μολύβι μες στη μέση, λοξά. Απομνημόνευσα τη γωνία με την οποία το είχα αφήσει και έβαλα «σημάδι» ένα μικρό βαθούλωμα στο ξύλο για να δω αν

θα το θυμηθώ όταν επιστρέψω. Όλο τέτοια παιχνίδια κάνω, για να φεύγω ευκολότερα. Και πάντα, μα πάντα, αλλάζω θέση σε κάτι. Έτσι για να λέω ότι κάτι έκανα κι εγώ όσο ήμουν εδώ.

Την τελευταία φορά που γύριζα στην Ελλάδα για διακοπές, με σταμάτησαν στον έλεγχο και μου είπαν ότι η ταυτότητά μου είναι παλιά και τσαλακωμένη. Με άφησαν να περάσω τελικά, αλλά μου είπαν να έχω οπωσδήποτε αλλάξει  ταυτότητα μέχρι την επόμενη επιστροφή.

Εκείνη τη φορά, πριν φύγω, πήρα κάτι παλιούς 90’s δίσκους που είχα, τους έβγαλα από τις θήκες τους και τους άπλωσα πάνω στο κρεβάτι μου. Περισσότερο το έκανα για να θυμηθώ τους ήχους της περασμένης μου καθημερινότητας. Μετά, τους άφησα εκεί, πήρα τη βαλίτσα μου και έκλεισα την πόρτα. Έτσι. Για να δω πόση σκόνη θα είχαν όταν επέστρεφα.

Τελικά τους βρήκε η μητέρα μου δυο μέρες αφότου έφυγα και τους μάζεψε. Μου είπε, όταν μιλήσαμε  «πάλι άνω κάτω τα άφησες όλα» γελώντας. Χαμογέλασα αμήχανα. Έχουν αρχίσει να με παίρνουν χαμπάρι, σκέφτηκα. Πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός.

Την επόμενη φορά, πριν φύγω,  έγραψα μία λίστα με τα πράγματα που δεν είχα προλάβει να κάνω όσο ήμουν στο σπίτι μου στην Αθήνα. Το στρίμωξα σε μια χαραμάδα στην ντουλάπα μου. Και έκανα και κάτι ακόμα εκείνη τη φορά. Έκρυψα το χειριστήριο της τηλεόρασής μου κάτω από στρώμα μου.

Όταν ήρθα πίσω, το τηλεχειριστήριο ήταν θρυμματισμένο πάνω στις τάβλες του κρεβατιού. Όπως κατάλαβα αργότερα, κάποιος ξένος είχε κοιμηθεί ένα βράδυ στο δωμάτιό μου, χωρίς να καταλάβει ποτέ ο φουκαράς γιατί ήταν τόσο άβολο αυτό το στρώμα.

Έψαξα να βρω το σημείωμα με τη λίστα που είχα κάνει πριν φύγω. Ήταν  ακόμα εκεί, αλλά ποτισμένο με υγρασία και μισοσβησμένο. Το μόνο που φαινόταν καθαρά ήταν ο τίτλος: «Δεν πρόλαβα να...»

Κάθε φορά, πριν φύγω, αλλάζω θέση σε μερικά πράγματα στο δωμάτιό μου.

Κάποτε, έβγαλα όλα τα συρτάρια του γραφείου μου και τα άφησα πάνω στο κρεβάτι μου. Έβαλα κι ένα σεντόνι από πάνω για να μη σκονίζονται αν και... ούτε που θυμάμαι πια τι έχουν μέσα.

Μιαν άλλη φορά τύλιξα τα χαλιά και τα έβγαλα στην αυλή. Αλλά εκείνο το χειμώνα που έλειπα έβρεξε πολύ. Τα χαλιά θάφτηκαν κάτω απ ‘τα βρεγμένα φύλλα και τελικά το δωμάτιό μου έμεινε χωρίς χαλιά, καλοκαίρι και χειμώνα. Αλλά σάμπως μένω εκεί...; Για λίγο πάντα έρχομαι και μετά ξαναφεύγω. Και πάντα πριν φύγω αλλάζω θέση στα περισσότερά μου πράγματα.

Την τελευταία φορά που μπήκα στο δωμάτιό μου μπερδεύτηκα πολύ! Το γραφείο ήταν κρεμασμένο απ’ το ταβάνι. Η βιβλιοθήκη άδεια και τα βιβλία στοιβαγμένα σε μια γωνιά και μισομουχλιασμένα απ ‘την υγρασία. Το κρεβάτι μου άφαντο, πουθενά και τα συρτάρια που είχα βάλει εκεί πάνω.

Αναγκάστηκα εκείνο το τριήμερο να μείνω στο σαλόνι. Αλλά μάλλον ήταν καλύτερα.

Κοιμήθηκα ήρεμα εκεί. Λίγο πριν φύγω, πήγα και άνοιξα την πόρτα στο δωμάτιό μου. Ήταν ολόαδειο.  Πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Στο τέλος, μην έχοντας τίποτα να μετακινήσω, έβγαλα απ’ την τσέπη μου και άφησα κάτω σε μια γωνιά την τσαλακωμένη μου ταυτότητα.                                
αριστερό blog