M A N I E R
this site the web

Ό,τι αφήνεις, το παίρνουν άλλοι..

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται φράσεις όπως “έχω δει τόση ΕΡΤ όσο δεν είδα ποτέ “, “είχα να δω τόση ΕΡΤ από τότε που έπαιζε το Χριστός ξανασταυρώνεται” κλπ. Τέτοιες φράσεις ακούστηκαν και προχθές στο προαύλιο της ΕΡΤ, ακόμα και από μικροφώνου, από ανθρώπους που δίνουν σπουδαίο αγώνα αλληλεγγύης όλες αυτές τις μέρες.
Αυτό είναι άλλη μια απόδειξη του ότι μας παίρνουν ό,τι αφήνουμε. Και μπορεί να πει κάποιος ότι την ΕΡΤ, τη δημόσια τηλεόραση την αφήσαμε επειδή την έκαναν κρατική
και την απαξίωσαν αλλά αυτό δεν ισχύει για τόσα άλλα και μάλιστα πρωταρχικά. Όλα όσα αξιωματικά αποτελούσαν αγαθά κοινοκτημοσύνης της ανθρωπότητας, τα έχουμε αφήσει, τα ξεχάσαμε κι έτσι πέρασαν ή περνούν τώρα σε χέρια ανήθικων και κερδοσκοπικών πολυεθνικών ετιαριών, οι οποίες αλλάζουν τα αξιώματα, αυθαιρετούν και εξουσιάζουν, ελέγχουν τον παγκόσμιο πληθυσμό καταναλωτών.
Αφήσαμε τους σπόρους. Δεν ασχολείται πλέον κανείς με δαύτους. Διότι μεταλλαχθήκαμε και νομίζουμε πως ο φυσικός πόρος που μας θρέφει είναι το χρήμα, πως άμα έχεις χρήμα θα αγοράσεις τροφή, η οποία κάπου, κάπως μαγικά παράγεται, ούτε μας ενδιαφέρει να ξέρουμε πού και πώς. Έχεις χρήμα στην τσέπη, τρως, δεν έχεις, πεινάς, τέλος. Κι έτσι οι σπόροι γίνανε κτήμα ανήθικων κερδοσκόπων με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το νερό, με την ενέργεια, με όλα. Οι άνθρωποι που ζουν εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος δεν έχουν καμιά σχέση με όλα αυτά τα αγαθά, τα έχουν παραδώσει σε άλλους να τα κατέχουν, να τα διαχειρίζονται και να τους τα πουλάνε.
Κι επειδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη εισχωρούν κάθε μέρα στο χρηματοοικονομικό σύστημα και βλέπουν πλέον τα κοινά αγαθά ως καταναλωτικά προϊόντα, το σύστημα αυτό υπερμεγεθύνεται, φουσκώνει ολοένα και τείνει να υποκαταστήσει το μόνο αυθύπαρκτο, το οικοσύστημα.
Προχωρούμε λοιπόν προς την πλήρη καταστροφή του οικοσυστήματος και υποκατάστασή του από το χρηματιστηριακό περιβάλλον, προχωρούμε δλδ ολοταχώς προς την απορριμματοποίηση του ανθρώπου, είμαστε πολύ κοντά σ’ αυτό, πάνω από τους μισούς πλέον στον πλανήτη ζουν μόνον ως αριθμοί και όχι ως άνθρωποι.
Οι υπόλοιποι που ζουν ακόμα στο οικοσύστημα, όχι μόνο οπισθοδρομικοί ή υπανάπτυκτοι ή απολίτιστοι δεν είναι, όπως αποκαλούνται από τους πολιτισμένους συστημικούς, αλλά αποτελούν τους τελευταίους υπερασπιστές των αγαθών της ανθρώπινης κοινοκτημοσύνης, διαφυλάττουν την παρακαταθήκη των αγαθών για ενδεχόμενες επερχόμενες γενιές ανθρώπων και όχι καταναλωτών. Γι αυτό το χρηματοοικονομικό σύστημα τους πολεμά αβυσσαλέα, όπως πολεμά κάθε άλλο πλάσμα που δεν ελέγχει, δεν κυριεύει, δεν εξουσιάζει.
Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής:
Θα καταφέρει η ανθρωπότητα να μεταλλαχθεί πλήρως σε παγκόσμιο πληθυσμό καταναλωτών και να υποκαταστήσει το οικοσύστημα με το πλαστό της σύστημα, γεγονός που θα σημαίνει ασφαλώς αυτοκτονία ή η φύση θα αντιδράσει στην ύβρη και θα ξεκάνει βίαια και έγκαιρα τους καταναλωτές πριν την καταστρέψουν τελείως;
Ο καθένας ας απαντήσει όπως νιώθει. Το βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν γίνει, η ανθρωπότητα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη θέση του σκορπιού που κινδυνεύει από κύκλο φωτιάς κι έχει γυρίσει την ουρά με το κεντρί πάνω από το κέφάλι του, έτοιμος για την τελευταία του κίνηση. Ή θα καεί ή θα αυτοκτονήσει                                                                                                             Γιάννης Μακριδάκης

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...