M A N I E R
this site the web

«Σαν πολύ δεν όργωσες;»

Χρονογράφημα του Τάσου Κατιντσάρου μπροστά στην επέτειο της 21ης Απριλίου
Μόλις γύρισα, με κοίταξε αυστηρά η μάνα μου και μου είπε: «Καλά, γιατί είχατε αγκαλιαστεί με τον Γιώργο και κλαίγατε;»
Δίστασα, αλλά έσφιξα τα χείλια μου. Δεν ήθελα να απαντήσω. Ντράπηκα;… «Να μη σε νοιάζει», είπα τελικά.
Δεν επέμεινε. Δεν το ξέχασε όμως. Έχουν τον τρόπο τους οι μανάδες…
Ούτε εγώ το ξέχασα!
Ο Γιώργος, γειτονόπουλο και φίλος στα… ήσυχα παιχνίδια, συνεσταλμένο παιδί της Πέμπτης Δημοτικού. Της Έκτης εγώ…
Κάθε μέρα σχεδόν, τις απογευματινές κυρίως ώρες, μιλάγαμε
πολύ: για το σχολείο, για τη γειτονιά, για τον κόσμο! Στον πόλεμο που έπαιζαν οι δρόμοι μας (Θερμοπυλών εμείς, Επιδαύρου αυτοί), σαν να μη συμμετείχαμε. ‘Ηταν παντελώς άστοχο να μαλώσουμε έστω και για πλάκα; Ακόμα δεν ξέρω…
Όταν όμως τον είδα με το κεφάλι κατεβασμένο, εκείνο το μεσημέρι, απ’ την αρχή κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Δεν είχαμε βρεθεί την προηγουμένη, γιατί ήταν «περίεργη» μέρα, 21 Απριλίου του ’67…
Δεν μίλαγε. Τον κοίταζα. Σφίγγα με κατεβασμένο το κεφάλι. Δεν μίλησα καθόλου κι εγώ. Μόνο μετά από ώρα: «Γιώργο, θα μου πεις;»
«Ξέρεις, άλλαξαν τα πράγματα…»
«Τι εννοείς;»
«Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά αλλάζουν πολλά στο σπίτι… Πιάσανε τον πατέρα μου!»
Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για τις οικογένειές μας. Δεν χρειαζόταν…
«Πώς; Τι έγινε;»
«Χτες, προτού ξημερώσει, ήρθανε πολλοί αστυνομικοί και τον πήρανε. Το μόνο που του είπανε, όταν τους ρώτησε τι θέλουνε, ήταν “σαν πολύ δεν όργωσες;” «
Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω απ’ το να τον αγκαλιάσω και να κλάψω μαζί του…
Μάλλον ήταν κι ένας απ’ τους σημαντικότερους λόγους που μ’ έκαναν να μισήσω τόσο πολύ τη δικτατορία. Συν τοις άλλοις, έπρεπε ν’ αγωνιστούμε για να ελευθερωθεί κι ο πατέρας του φίλου μου. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να μην κλαίμε και σαν μικρά παιδιά!…                                        MediΑ Oasis | 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...