Το σπίτι Αναρτήθηκε από MANIER , Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013 at 11:40 μ.μ., in

     Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλοτάβανο. Τέσσερα δωμάτια , μωσαικό . Τοίχοι χοντροί, πέτρινοι κρατούσαν μυστικά . Περνάς απ΄έξω συχνά. Κάποτε ακούς κάποιους μέσα. Άλλες φορές δεν είναι κανείς. Όλο και κάπου χρειάζεται να πεταχτούν , μακριά από την ανάμνηση. Κάποια γιορτή, ένα μνημόσυνο, οι έγνοιες , όλα αυτά που αλλάζουν τον ρυθμό.
     Η αλήθεια είναι πως πάντα σε περιμένουν. Το ξέρεις και γι΄αυτό όταν σε βγάλει ο χρόνος περνάς, από το σπίτι της παιδικής σου ηλικίας. Ποτέ δεν κατάλαβες πως με το που μπαίνεις μέσα , από το χωλ έρχεται και σε συναντά η ίδια πάντα μυρωδιά της βραδινής ντοματόσουπας. Λάδι, ντομάτα, και τριμμένο τυρί. Μπαίνεις , ρουφάς δυο κουταλιές. Στο καναπέ η ίδια κουβέρτα. Τέσσερα τετράγωνα
σε επανάληψη. Μωβ, κόκκινο, κίτρινο,  μπλέ. Ανοίγεις την πόρτα , ξαναφεύγεις.
     Δεν είναι για όλους το ίδιο. Ο Χ είπε προχθές πως έφτασε  στην δική του γειτονιά και δεν βρήκε τίποτα. Πέρασε ψάχνοντας από το σχολειό, το πανεπιστήμιο, το στέκι . Τίποτα. Τριγύρω άνθρωποι που δεν τον πρόσεχαν, σαν να μην τον έβλεπαν. Ντράπηκε που γύρισε και δεν βρήκε τίποτα. Σαν να έχασε τον δρόμο,να ξέχασε.
     Περπατούσε στην ίδια πόλη, που εργάζεται. Εκεί που ζει. Δεν θα έψαχνε το σπίτι , αλλά μια ανεπαίσθητη κίνηση στον δεξιό ώμο , σχεδόν αντανακλαστική, τον προβλημάτισε. Ανασήκωσε τον ώμο όταν το spray σημάδεψε την πόλη, όταν η φωτιά την έκαιγε, όταν το σφυρί την ξήλωνε. Τα έβλεπε όλα αυτά , ανασήκωνε τον ώμο του και συνέχιζε τον δρόμο του.
     Κάτι δεν πήγαινε καλά. Προσπάθησε να ξαναθυμηθεί. Θυμήθηκε δικούς του . Η χαρά που τον είδαν μετά από καιρό, του έκανε καλό. Τον έκανε να νιώσει πως κάπoυ ανήκει. Προσωρινά, δεν κράτησε πολύ.
     Ακόμα συνεχίζει να νιώθει ξένος, ανέστιος. Συνέχισε να περπατά στην πόλη , αναζητώντας να θυμηθεί. Στο δρόμο συναντούσε αγνώστους. Η ασθενική του μνήμη τον βασάνιζε. Και τότε θυμήθηκε πως από παλιά δεν υπήρχε τόπος για εκείνον, πουθενά. Ούτε στο σχολειό, ούτε με τα άλλα παιδιά, ούτε στην οικογένεια, ούτε όπου κι αν ταξίδεψε. Πάντα από κάπου απ΄έξω κοίταζε τους άλλους μέσα. Και πάντα ήθελε να τους δείξει. Να δείξει σε όλους εκείνους που τον ξέχναγαν, που τον κορόιδευαν, που τον αφήναν πίσω. Να τους κάνει να τον προσέξουν. Να τους τιμωρήσει, που ήταν δίπλα και δεν τον έβλεπαν. Που ήταν δίπλα και τον προσπέρναγαν.
- Αν σε προσέξουν τώρα θα νιώσεις σπίτι σου ; ακούστηκε μια φωνή.
- Δεν υπάρχει σπίτι απάντησε. Εξακολούθησε να προχωρά, απομακρύνθηκε. Παρέμεινες εκεί, να κλωτσάς αμήχανα πετραδάκια, ενώ τον κοιτούσες να φεύγει.
   Θυμάσαι καλά το σπίτι. Από την πίσω μεριά κοίταζε την θάλασσα και είχε ψηλά κυπαρισσιά πατζούρια. Στο ίδιο περιβάλλον δυό άνθρωποι να βλέπουν τόσο διαφορετικά τον κόσμο.
    Το σπίτι το κουβαλούσες μέσα σου. Άλλωστε το σπίτι δεν είναι τόπος. Νιώθεις σπίτι σου, μέσα στον εαυτό σου. Καμιά φορά περνά όλη η ζωή και ψάχνεις το σπίτι σε λάθος μέρος. Θυμώνεις, αγριεύεις  τότε. Αναζητάς να ΄΄δείξεις '' σε όλους αυτούς που συναντάς στο δρόμο και δεν σε προσέχουν. Σε όλους αυτούς που ενώ σε βλέπουν αδιαφορούν . Δεν ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να δείξεις, κάτι που να κάνει φασαρία  και να είναι σκληρό.Κάτι που να τους κάνει  να σε δούν επιτέλους μια στιγμή. Μήπως καταφέρεις και μέσα σ΄εκείνη την μοναδική στιγμή νιώσεις σπίτι σου. Τι κι αν   πολύ κοντά σου , υπάρχει ένα χωραφάκι με χαμομήλια, που αναζητάει να χτίσεις ένα σπίτι με τα χέρια σου. Εσύ δεν το πιστεύεις. Δεν έχεις μάθει να εμπιστεύεσαι.
     Η ζωή δεν είναι  για όλους το ίδιο.

Εικόνα από την έκθεση unexposed_ 40 ιρανών γυναικών  εικαστικών που ζουν και δημιουργούν στο Ιράν και για πρώτη φορά εκθέτουν έργα τους                                                                          

Ανν Λου