Δεν ήμασταν Αναρτήθηκε από MANIER , Τρίτη 5 Μαρτίου 2013 at 5:05 π.μ., in

Θέλω μια μέρα να σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Θέλω να περπατήσουμε μαζί και να μιλήσουμε, έτσι ελεύθερα και ειλικρινά. Όπως αυτά που ξεχάσαμε.
    Θέλω να αναρωτηθούμε τι σχέση έχει όλο αυτό το μίσος που ανταλλάσουμε. Ίσως καταφέρουμε να πούμε πως δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι΄αυτά. Αυτό είναι όλο. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να ζήσουμε αυτές τις μέρες. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι να τρέχουμε καταπάνω σε όλα αυτά τα ζόρια.
     Ήμασταν φτιαγμένοι για εκείνη την μακρινή παραλία, με τη παράταιρη καντίνα και τις παγωμένες μπύρες. Για  μυστήριες γυναίκες και άντρες ποιητές. Ήμασταν φτιαγμένοι για πρωινές βόλτες και σακκούλες γεμάτες βιβλία
τα σαββατοκύριακα.
      Ήμασταν φτιαγμένοι να γνωρίσουμε την δυστυχία του κόσμου μόνο  ως μυθιστόρημα , κακιά ανάμνηση , μελαγχολική τανία. Υπολογίζαμε πως θα κλαίμε μονάχα από έρωτα και εθυμοτυπικά. Άντε πότε πότε και κανένας θάνατος. Εμείς λογαριάζαμε ότι θα διαβάζουμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση και άλλες τέτοιες έννοιες. Δηλαδή δεν το αποφασίζαμε , αλλά κάπως έτσι έβγαινε.
    Δεν το περιμέναμε ότι έπρεπε να ηττηθούμε πρώτα  όπως οι άλλοι , αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε, για να ξανά ελπίσουμε εκ νέου. Δεν περιμέναμε ότι θα μας ζητήσει η ζωή τον λόγο. Τώρα μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίματα θύματα. Εξάχρονα παιδιά διδάσκονται την γλώσσα του μίσους . Νέα παιδιά πεθαίνουν από αναθυμιάσεις και εμείς αντί να πενθύσουμε παίρνουμε τις αντίπαλες γωνιές . Μεγάλο καταφύγιο το μίσος. Ίσως το πιο μεγάλο. Χαλασμός παντού γύρω. Και ξεχνάμε πως ο άνθρωπος στο πένθος του φαίνεται.
     Ίσως κάναμε λάθος. Ίσως είμαστε αφελείς. Ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
     Θα συμφωνήσουμε δεν ήμασταν φτιαγμένοι γι΄αυτό. Ύστερα θα κοιτάξουμε τριγύρω. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ΄την Ομόνοια ως την πλάκα. Στην Κλαυθμώνος θα δούμε εκείνη την παλιά νέον ταμπέλα ΄΄welcome to the dark side'' να αναβοσβήνει και να σηματοδοτεί τι γίνεται τις νύκτες εκεί, για να μην μας μείνουν απορίες.
     Ίσως αν καταφέρουμε και συννενοηθούμε, σταματήσουμε τον  κρυφό πετροπόλεμο. Ίσως γυρίσεις μ΄ένα θυμό , όλο χαμόγελο και μου πεις  από δω και πέρα δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Απο δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.
   
Φωτογραφία Donata Wenders