Προς πρώην συναγωνιστές Αναρτήθηκε από MANIER , Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013 at 12:18 π.μ., in

Δεν συμφωνούν με τις απόψεις μου περί Σύριζα κάποιοι φίλοι και αγαπημένοι. Είναι οπαδοί του δόγματος “θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο προκειμένου να….” , πράγμα που ούτε το ‘κανα ούτε θα το κάνω διότι με ανατριχιάζει και μόνο η σκέψη.

Τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από απλά αγαπητοί. Στις προηγούμενες εκλογές κόσμος και κοσμάκης τάχθηκε με

τον Σύριζα για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Οι Αριστεροί πολίτες επειδή διέκριναν ότι ήταν η μόνη ευκαιρία να απελευθερωθούμε από την πολιτική των Μνημονίων και να εκδιώξουμε τις Τρόικες. Ο Σύριζα δεν βγήκε πρώτο κόμμα για κάποιους λόγους, εντός των οποίων κατά την γνώμη μου είναι και το ότι δεν θέλησε να βγει πρώτο κόμμα αλλά αυτό ας το αφήσουμε στην άκρη.

Και για ποιον σημαντικό λόγο οι Αριστεροί πολίτες ψήφισαν
Σύριζα και όχι ας πούμε ΚΚΕ ή Ανταρσία; Διότι τότε υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι είναι εφικτό να αλλάξουμε την Ευρώπη. Ότι αν η Ελλάδα έκανε την αρχή τότε, με μια αριστερή κυβέρνηση, θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του καταλύτη για αριστερή στροφή στον ευρωπαϊκό νότο και να αναγκάσει έτσι την Γερμανία σε αλλαγή πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Αριστεροί πολίτες, οραματιστές μιας πραγματικά Ενωμένης Ευρώπης και όχι μόνο μιας οικονομικής ένωσης, διέβλεψαν μια ελπίδα να αχνοφέγγει τότε, στις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού και ψήφισαν μαζικά τον Σύριζα που την εξέφραζε με δυναμική πρώτου κόμματος, ω του θαύματος.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει όλα και κυρίως ο Σύριζα. Αυτό που φαίνεται πεντακάθαρα είναι ότι όχι την Ευρώπη δεν μπορεί να αλλάξει ο Σύριζα αλλά ούτε στο ελάχιστο την ελληνική κοινωνία της κρίσης να ριζοσπαστικοποιήσει. Αυτό που αλλάζει με τρομερή ευκολία καθημερινά είναι την ίδια του την πολιτική υπόσταση, κάνοντας συστημική στροφή και προσπαθώντας να κερδίσει ψήφους από την συντηρητική δεξαμενή της κοινωνίας. Έτσι έχει πολλές φορές φτάσει στην αυτογελοιοποίηση αλλά το κυριότερο είναι ότι έχει μπερδευτεί τόσο μες στις αντιφάσεις του, που ούτε πειστική πρόταση διακυβέρνησης μπορεί να αρθρώσει μιας και υποστηρίζει τελείως αντιφατικά πράγματα προς άγραν ψήφων από παντού. Υποστηρίζει τους απεργούς αλλά και τους νοικοκυραίους, υποστηρίζει τους μπάτσους αλλά και τους δαρμένους από τους μπάτσους, υποστηρίζει τις επενδύσεις αλλά και τους διαμαρτυρόμενους ενάντια σ’ αυτές, υποστηρίζει, τέλος το ευρώ, αλλά όχι τα Μνημόνια παρόλο που είναι ορατό και από τον πλέον αδαή ότι το ευρώ μόνο με Μνημόνια μπορεί να υπάρχει και να επιτελεί τον ρόλο του, που δεν είναι άλλος από την γερμανοποίηση της Ευρώπης και την μετατροπή των λαών σε φθηνούς εργάτες, την μετατροπή των χωρών σε αποικίες, βιομηχανικές ζώνες, χαβούζες και μπαταρίες της Γερμανίας.

Μέσα σε αυτές τις αντιφάσεις του παλεύοντας καθημερινά ο Σύριζα, είναι φανερό πια πως αποτελείται όχι από δυο τάσεις αλλά από δυο κόμματα (ένα πασοκογενές κι ένα αριστερό) τα οποία κρατάει προσωρινά ενωμένα η φρούδα ελπίδα εξουσίας και η φασιστική διακυβέρνηση Σαμαρά.

Επομένως, αφού Ενωμένη Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση και πιθανότητα να δούμε, αφού ο ρόλος του καταλύτη για αλλαγές στην Ευρώπη, τον οποίον μπορούσε να διαδραματίσει ο Σύριζα το περασμένο καλοκαίρι έχει εκλείψει τελείως, αφού ο Σύριζα έχει εκφυλιστεί και έχει χάσει τον όποιο ριζοσπαστισμό του προσπαθώντας να εκφράσει τον κάθε πικραμένο του πασόκ και της νδ, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τους Αριστερούς πολίτες από το να γυρίσουν την πλάτη σε αυτό το μόρφωμα για να μη βρεθούν και απολογούμενοι στον εαυτό τους μια των ημερών.

Και όσοι εκ των συντρόφων έχουν την έγνοια και λένε πως δεν φεύγουν για να μην αφήσουν τον Σύριζα στα χέρια των ”άλλων” και πως αν φύγουν εκείνοι, θα μείνουν και θα καπηλευτούν το κόμμα “αυτοί που δεν το δικαιούνται”, αλλά και πως παραμένουν μέσα για να μην αφήνουν να γίνεται δεξιά στροφή κλπ, το μόνο που έχω να τους πω είναι πως βαυκαλίζονται και πως θα ‘ρθει σύντομα η μέρα, αν συνεχίσουν έτσι, που θα γίνουν Κουβέληδες στη θέση του Κουβέλη και θα την υποστηρίζουν με σθένος ακόμα και αυτή τους την εξέλιξη.                                                                      

Γιάννης Μακριδάκης