M A N I E R
this site the web

Κρατική βία και αντίδραση

Κάθομαι και διαβάζω τόσο καιρό για την “δήθεν” ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης και το χάιδεμα προς τους δηλωμένους νεοναζί φασίστες της Χ.Α.. Οι πολλοί σοκάρονται και δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν βλέποντας την καταστολή, τις επιτάξεις, τις εισβολές κτλ που πραγματοποιούνται από την αστυνομία. Μαζί με τις επιθέσεις από μέλη της Χ.Α. στο ρόλο της παρακρατικής ενίσχυσης της καταστολής και εξολόθρευσης των μεταναστών δημιουργούν ένα κατάλληλο μείγμα για την τρομοκράτηση του κόσμου.
Ή αυτός ο λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου ή εγώ είμαι ελέφαντας. Το λέω αυτό για να θυμίσω ένα γεγονός που έλαβε χώρα στις ευρωεκλογές το 1994 (αν θυμάμαι καλά). Η
μόλις δημιουργηθείσα Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛ.ΑΝ.), το κόμμα που έφτιαξε ο Σαμαράς μετά την αποστασία του στον πατέρα των αποστασιών, παίρνει μέρος στις ευρωεκλογές και κερδίζει 2 ευρωβουλευτές. Μετά την είσοδο του στο ευρωκοινοβούλιο, έκανε αίτημα για να εισέλθει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τον κατεξοχήν εκπρόσωπων των δεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων. Αφού εξέτασαν τις θέσεις και τις διακηρύξεις της ΠΟΛ.ΑΝ., απέρριψαν το αίτημα της με καθόλου κομψό τρόπο, προτείνοντας της να συμμετάσχει σε ακροδεξιό σχήμα μέσα στο ευρωκοινοβούλιο μαζί με τον Λεπέν (αν θυμάμαι καλά ήταν ο μόνος ακροδεξιός τότε). Αυτό δεν το δέχτηκε ο Σαμαράς – και φυσικά αποσιωπήθηκε από μεγάλη μερίδα του Τύπου, και παρέμεινε χωρίς ένταξη σε κάποια ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ομάδα.
Αν υπολογίσουμε ότι λόγω των θέσεων του, στο προσωποπαγές κόμμα του, του προτάθηκε να συμπράξει με τον Λεπέν, τώρα θα πρέπει να προσθέσουμε και τις ακροδεξιές απόψεις που υπήρχαν ανέκαθεν μέσα στην Ν.Δ. (που πάντα έκρυβε φιλοβασιλικούς και φιλοχουντικούς στα σπλάχνα της) καθώς και τις νέες επιρροές τύπου Βορίδη (ανανεωμένος μετά την θητεία στο ΛΑΟΣ), Άδωνι Γεωργιάδη (ένα ανέκδοτο μόνος του) και τόσους άλλους όψιμα εμφανιζόμενους υπερπατριώτες – εθνικιστές. Δεν είναι τυχαίο που τους έκανε δεκτούς μετά βαΐων και κλάδων. Όλες οι κινήσεις τους ήταν από την αρχή υπολογισμένες, με σκοπό να μαζέψει όσους περισσότερους ακροδεξιούς υποστηρικτές μπορούσε, για να καταφέρει να περάσει την δικιά του σκληρή γραμμή μέσα στο κόμμα και μέσα στην κυβέρνηση, στην διατεταγμένη υπηρεσία εις όφελος των δανειστών.
Η ακροδεξιά στροφή ήταν έτοιμη πριν από τις εκλογές, τα πιόνια τους είχαν στηθεί, είχαν πάρει και τις απαραίτητες κρυφές ευλογίες από το ιερατείο και όρμησαν για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Όπως καμία φωνή δεν ακούγεται εντός του κόμματος του, έτσι πρέπει να συμβεί και με την κοινωνία. Το φάσμα της συγκυβέρνησης υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει από την άκρα δεξιά και την παραδοσιακή δεξιά μέχρι και την σοσιαλδημοκρατία. Με μια προσεκτική ματιά όμως, οι υποστηρικτές τους αποτελούν το πιο συντηρητικό τμήμα του πληθυσμού στη χώρα αυτή. Τους πιο υποταγμένους στο σύστημα και σε όλα τα παρακλάδια του, που θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν όσα αντιλαϊκά μέτρα και να πάρουν όσες επιτάξεις και να κάνουν.
Για να συνεχίσουν να επιβιώνουν, στην εξουσία, έχουν αποκτήσει, μια φωνή που την καθορίζει ο Σαμαράς. Οι υπόλοιποι είναι κάτι χειρότερο από δεκανίκια. Είναι συνυπεύθυνοι. Και νιώθοντας πλέον πιεσμένοι από τρεις πλευρές, δεν ξέρουν τι να κάνουν και παραδίδονται αμαχητί στα χέρια του. Λέω τρεις και όχι δυο, γιατί υπολογίζω αυτό που λίγοι τολμάνε να πουν και καμία δημοσκόπηση δεν πρόκειται να δείξει. Η μια πλευρά είναι η άκρα δεξιά με την Χ.Α. και άλλες μικρές ακροδεξιές  παρατάξεις. Η αριστερή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερά σχήματα που σταδιακά κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Το τρίτο μέρος που ξεχνάνε όλοι είναι αυτοί που επιλέγουν να βγουν από το σύστημα. Και με την πάροδο του χρόνου είναι αρκετοί. Όσο βλέπουν να μην υπάρχει ουσιαστική εναλλακτική λύση στον ορίζοντα και μην θέλοντας να συνεχίζουν να ζουν καταστάσεις χούντας, βγαίνουν εκτός κλασικού κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και επιρροής των κομμάτων – πτωμάτων. Κατά κύριο λόγο είναι νέοι, που νιώθοντας αδικημένοι, στρέφονται στον α/α χώρο, ίσως μαγεμένοι από την συγκρουσιακή διάθεση που υπάρχει, αλλά κυρίως γιατί απέδειξε ότι δεν αποτελεί κομμάτι του σάπιου συστήματος που βιώνουν γύρω τους. Όμοια ακολουθούν αριστεροί (παλιοί και νέοι) αηδιασμένοι πλέον από το ξεπούλημα των ηγεσιών τους, στρέφονται στην επαναστατική αριστερά.
Η κατάσταση μοιάζει όλο και περισσότερο με εμφύλια σύγκρουση όμοια με αυτή του 1945 -1948. Η οικονομία κατεστραμμένη  επιβίωση χάρη στους ξένους «ελεήμονες δανειστές» και ο διαχωρισμός ακροδεξιά – ακροαριστερά με την μεσαία τάξη να προσεταιρίζεται την ακροδεξιά καθώς εκεί είναι τα συμφέροντα της. Από την εποχή εκείνη λείπουν μόνο οι εξορίες και οι εκτελέσεις. Τους καταδιωκόμενους κομμουνιστές τους έχουν αντικαταστήσει οι αναρχικοί, τα σύγχρονα σώματα χωροφυλακής είναι τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ και η Χ.Α. συνεχίζει την παράδοση των ακροδεξιών παρακρατικών μονάδων, που δολοφονούσαν βίαζαν κτλ. Ο λόγος που δεν έχουν βγάλει στρατό ακόμα στο δρόμο είναι η αντίδραση που θα συναντήσουν από τους φαντάρους και όχι τυχόν αντιδράσεις της Ε.Ε. κτλ.
Ο ρόλος της Χ.Α. σαν ένα ακόμα ελεγχόμενο παρακλάδι του συστήματος τους βολεύει.. Γιατί ουσιαστικά την έχουν στο χέρι όποια ώρα θέλουν. Η χειραγώγηση της είναι εύκολη, και όταν  γίνει υπερβολικά επικίνδυνη θα την βγάλουν από το παιχνίδι. Για την ώρα τους χρειάζεται ως ανάχωμα προς αυτούς και αποπροσανατολισμό προς τους κοινωνικούς αγωνιστές. Όμως έκαναν ένα λάθος υπολογισμό. Πίστευαν ότι με την συνδρομή των φασιστών θα κυριαρχούσαν εύκολα στους δρόμους και θα κατέστειλαν τις φωνές αντίστασης, δημιουργώντας ρήγματα σε αυτή. Παρότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ένα δύσκολο έργο, παράλληλο με την ουσιαστική αντίσταση στο κράτος, επέφερε μια γενιά αγωνιστών ψημένων στις συγκρούσεις, πλησίασε τις διάφορες ομάδες και συλλογικότητες του α/α και της επαναστατικής αριστεράς με τρόπο που μόνες τους δεν τα είχαν καταφέρει. Και έτσι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μέτωπο συμπαγές και αλληλοβοηθούμενο σε όλους τους αγώνες.
Επιστρέφοντας στο κομμάτι της κρατικής καταστολής, θα πρότεινα να σταματήσουν να ξαφνιάζονται όλοι με τα βασανιστήρια και την βία. Κανείς από την κυβέρνηση, δεν βρίσκεται τυχαία σε κάθε θέση. Άλλοι βρίσκονται για να σώσουν άλλοθι και άλλοι για να κάνουν την βρώμικη δουλειά, που τους έχει επιβληθεί από τους ορατούς και αόρατους δανειστές και ουσιαστικούς κατόχους της χώρας αυτής. Για να ξεπουληθεί η χώρα χρειάζεται, περισσότερο από την συναίνεση των πολιτικών, η σιωπή των πολιτών, ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιτευχθεί. Και θα συνεχιστεί αυτό μέχρι να αποφασίσουμε να αντιδράσουμε εμείς. Μην περιμένουμε από το εξωτερικό υποστήριξη. Μην περιμένουμε ούτε από το εσωτερικό. Χρειάζονται να βγουν οι πρώτες φωνές στο δρόμο και μετά θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Η 12 Γενάρη τους τρόμαξε. Και συνεχίζει να τους τρομάζει γιατί ξέρουν ότι την επόμενη φορά, θα είναι πολλοί περισσότεροι από 20 χιλιάδες σε όλη την ελλάδα. Τρέμουν ένα τέτοιο κάλεσμα. Κάτι που δεν συνηθίζεται μεν, αλλά καλό είναι ίσως να ξανασυμβεί. Γιατί τότε ο κόσμος αυτός θα πολλαπλασιαστεί και πολλοί απεργοί, καταπιεσμένοι και άνεργοι θα ενωθούν μαζί του ανταποδίδοντας την αλληλεγγύη που τους έχει δείξει ο α/α χώρος.
Ας τους κάνουν να τρέμουν από τον φόβο τους. 
Ας ξεχυθεί πάλι το μαύρο ποτάμι της Αναρχίας για να τους παρασύρει.            
Mpalothia

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...