Πολιτική που άλλο δεν αντέχεται Αναρτήθηκε από MANIER , Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013 at 8:00 μ.μ., in

                                                                                                                                                                                                               

Μέρες τώρα βιώνουμε τον παραλογισμό των δηλώσεων. Η “στρατηγική της έντασης” (δηλώσεων) που επιχειρεί η ΝΔ και ακολουθεί σα μαθητευόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άνευ προηγουμένου. Μία επικοινωνιακή τακτική που επιχειρεί να φέρει τη ΝΔ (με την απόλυτη υποστήριξη από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) από την αφάνεια και τη δεύτερη θέση στην πρώτη.                                                                                                                  Η επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης προσπαθεί να πατήσει στο ζήτημα ασφάλειας (σύμφωνη και με το προεκλογικό της πρόγραμμα), προσπαθώντας μέσω της συκοφαντίας όχι μόνο να περιορίσει την υποστήριξη προς το

ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Και όσον αφορά την κυβέρνηση αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη της. Το όπιο της συκοφαντίας, το αφιόνι των άλλων θεμάτων περί προστασίας υπνωτίζουν καλά την κοινή γνώμη. Βέβαια είναι η ίδια κυβέρνηση που δεν προστατεύει πολίτες που διατείνουν την αντίθεσή τους, που απεργούν, που προστατεύουν μετανάστες όταν ξυλοφορτώνονται από αστυνομικούς, που βασανίζονται σε κρατητήρια (αποδεδειγμένα και ο Υπουργός προστατεύει τους βασανιστές της ίδιας της δημοκρατίας) που πεθαίνουν από την πείνα, που ξεπιστώνονται ή οδηγούνται στην αυτοκτονία. Άλλωστε για την αντιδημοκρατικότητα του νεοφιλελευθερισμού μιλήσαμε κι άλλωστε.

Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να παίξει το πολιτικό της μέλλον για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών κι άλλων οικονομικών συμφερόντων και τούτο είναι πια φανερό. Οι αριθμοί δε βγαίνουν και μάλιστα το Δημόσιο έχασε εξαιτίας των μέτρων της μονόπλευρης πολιτικής λιτότητας τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή βέβαια περισσότεροι από 1000 άνθρωποι τη μέρα (που και ζώα να ήταν θα διαμαρτυρόμασταν) χάνουν τη ζωή τους ή τη δουλειά τους ή το σπίτι τους... Τον παραλογισμό της πολιτικής αυτής πλέον τον παραδέχονται όλοι (αν και κανείς δεν κάνει κάτι για να τον διορθώσει).
Και την ίδια στιγμή όλα τα αγαθά παραμένουν σε υψηλές τιμές. Με δικαιολογίες την υπερφορολόγηση και το πετρέλαιο, καμία μείωση στο κόστος, παρά μόνο προσφορές και αυτές συχνά εικονικές. Και φυσικά έχουμε και τη διατήρηση των καρτέλ.
Η δημιουργία καρτέλ είναι το πρώτο σύμπτωμα της ελεύθερης/ανεξέλεγκτης αγοράς. Η ακρίβεια και οι υψηλές τιμές είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που στόχο αυτή τη στιγμή έχει την οικονομική αδυναμία των πολιτών. Και νεοφιλελευθερισμός, ας θυμόμαστε, αδιαφορεί εντελώς για την ακρίβεια των αγαθών επειδή ακριβώς αδιαφορεί για τις μάζες. Σε μία ευνοούμενη Πολιτεία, σε ένα κράτος πρόνοιας θα υιοθετούνταν πολιτικές στήριξης της οικονομικής αδυναμίας πολιτών ώστε να βρουν στέγη ή έστω ένα πιάτο φαΐ. Αυτό έκαναν οι Βρετανοί μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι Γάλλοι με τους Γερμανούς, όταν εμείς απλά οδηγούμε στη γκιλοτίνα της πείνας, της ανεργίας και της αυτοκτονίας 1000 άτομα τη μέρα.
Κι όμως το επικοινωνιακό παιχνίδι στήνεται πάνω στη βία. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν a priori ότι μόνο σε εκλογές πρέπει να εκφράζουμε άποψη κι όχι σε διαδηλώσεις ή απεργίες ή κινητοποιήσεις. Βέβαια, τα επιχείρημα των εκλογών ισχύει και κατά Βέμπερ, αλλά μόνο σε ευνομούμενες Πολιτείες και δημοκρατικά καθεστώτα που σέβονται τον πολίτη.
Στην Ελλάδα του 2013 δε βλέπουμε κανένα σεβασμό σε κανέναν Πολίτη. Αντίθετα, ο όρος πολίτης υποβιβάστηκε σε υπήκοο με "νόμους ενός άρθρου", με κοινοβουλευτικές ισορροπίες στα όρια της συνταγματικότητας (βλ. υπουργικές αποφάσεις που επιβάλλουν μέτρα), με πρακτικές που οδηγούν στην ασιτία, την αυτοκτονία... Και όλα αυτά όταν πριν από λίγους μήνες είχαμε εκλογές όπου όλα τα κόμματα ήταν "αντιμνημονιακά" και υπέρ της ανάπτυξης... Στην αντιδημοκρατική Ελλάδα η αντίδραση των πολιτών οφείλει να έχει πολλά επίπεδα (από αλληλεγγύη μέχρι μαζικές διαδηλώσεις και συνεχείς απεργίες). Ας έχουμε όμως υπόψη ότι κάθε δράση του μαζικού κινήματος ή των τοπικών κοινωνικών κινημάτων από το Κράτος ορίζονται ως βία (βία το γιαούρτι, βία οι "αγανακτισμένοι", βία η απεργία, βία η διαδήλωση) και πάντα συκοφαντούνται...
Στοχεύουν πρωτίστως να τρομάξουν τα μεσαία στρώματα, εκ φύσεως θα λέγαμε αντίθετα με τη βία και τις απότομες κοινωνικές μεταβολές. Την ίδια στιγμή όμως οι ενέσεις περί “νομιμότητας” και την τάχα “μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ” προς αυτήν είναι το ύπουλο χτύπημα στους αριστερούς ψηφοφόρους που δεν θέλουν ένα άλλο συστημικό κόμμα. Η μεσαία τάξη (είτε τα επιχειρηματικά στρώματα είτε τα δημοσιοϋπαλληλικά) είναι ο κύριος χώρος που μπορεί να βρει υποστήριξη ο νεαρός ΣΥΡΙΖΑ.
Η εμμονή στο διάλογο περί βίας και δημοκρατικότητας στοχεύει στην απογοήτευση του κόσμου, στη συντηρητικοποίηση της μεσαίας τάξης που μέρος της στράφηκε στο ΣΥΡΙΖΑ και στον εναγγαλισμό των μικροαστικών στρωμάτων που αγκάλιασαν τη φασίζουζα ακροδεξιά, προβάλλοντας τη συνιστώτα της κυβερνώσας ακροδεξιάς του Σαμαρά.
Η επικοινωνία των αριστερών είναι η κινηματική τους δύναμη. Στις συνελεύσεις γειτονιάς, στα δημοτικά κινήματα, στις κοινωνικές διεργασίες. Βασικό μέληματων αριστερών και προοδευτικών οφείλει να είναι το άπλωμα των δημοκρατικών θεσμών και η ανάδειξη αυτής της ανάγκης. Η υιοθέτηση αμεσοδημοκρατικών θεσμών μπορεί να αποτελέσει τη βασική απάντηση στην αντιδημοκρατικότητα του νεοφιλελευθερισμού. Αυτές τις θέσεις του πρέπει να μεταφέρει σε όλο τον πληθυσμό.
 
Η απάντηση όμως δεν είναι στα πλατό ούτε καν μέσα στη Βουλή. Ο αντίλογος δεν μπορεί να είναι ο πόλεμος δηλώσεων, αλλά η απρόσκοπτη συνέχιση της κοινωνικής κινηματικής δράσης. Είναι αναγκαίες όσο ποτέ οι τοπικές συνελεύσεις. Συνελεύσεις με όλους τους τοπικούς φορείς, ανοιχτές σε όλους, για την κατάθεση προτάσεων σε τοπικό και συλλογικό επίπεδο τις οποίες θα υιοθετήσει το ίδιο το κόμμα. Συνελεύσεις που θα γίνουν γνωστές στους πολίτες με ολοκληρωμένες τοπικές επικοινωνιακές καμπάνιες και θεματολογίες ελεύθερες (όχι ομιλίες στελεχών, αλλά ουσιαστικός διάλογος με κοινωνικούς φορείς).
Εκεί που δεν πάει η κυβέρνηση, εκεί πρέπει να πάνε οι αριστεροί.                                                                                     ο δείμος του πολίτη