M A N I E R
this site the web

Ο σπαρακτικός θρήνος της πόλης!

Του Τακη Σπηλιοπουλου  Είναι αλήθεια πως ο τίτλος φαντάζει υπερβολικός για κάποιον που δεν ζει την δραματική όψη της πρωτεύουσας, που δεν κυκλοφορεί στην πόλη όταν αρχίζει σιγά σιγά να σουρουπώνει. Δεν μιλάμε για τις περιοχές που έχουν προ πολλού πεθάνει και σήμερα είναι εστίες κινδύνου. Όπως η πλατεία Κουμουνδούρου, οι δρόμοι κάτω από την Ομόνοια, γύρω από την Αγίου Κωνσταντίνου, την Πειραιώς, ή το Μεταξουργείο.  Για να νιώσει κανείς το θρήνο αυτής της πόλης, πρέπει ένα συνηθισμένο απόγευμα, ακόμη και όταν τα καταστήματα είναι ανοικτά, να τριγυρίσει στους δρόμους του εμπορικού κέντρου, που μέχρι χθες έσφυζαν από ζωή μέχρι το βράδυ. Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Σόλωνος, Κολοκοτρώνη, Καραγεώργη Σερβίας, Εμ. Μπενάκη, Χαρ. Τρικούπη, πλ. Κάνιγγος, πλ. Κοραή, πλ. Δραγατσανίου, πλ. Συντάγματος… Έκλειναν τα καταστήματα και ο κόσμος που είχε πάει να ψωνίσει σκορπιζόταν στα καφέ, τα ουζερί, τα εστιατόρια, τους κινηματογράφους, στα διάφορα στέκια.....

.Παντού είχε ζωή, είχε φώτα, είχε βουή, είχε παλμό! Τώρα μόλις φύγει το φως του ήλιου, επικρατεί μια απόκοσμη ερημιά. Δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους, τα μαγαζιά που έχουν απομείνει είναι αδειανά, η πόλη είναι σκοτεινή και βουβή. Ακόμη και στους δρόμους, τα αυτοκίνητα είναι λιγοστά. Το δυνατό κρύο τις τελευταίες ημέρες και τα κουφάρια των κατεστραμμένων επιχειρήσεων που χάσκουν, έχουν μετατρέψει το θρήνο σε κάτι χειρότερο. Σε σπαραγμό!
 Η πόλη όχι μόνο είναι έρημη, αλλά από εδώ και πέρα είναι και απειλητική εκεί που δεν το περιμένεις. Πλέον οι έμποροι ναρκωτικών, πουλάνε τον θάνατο ανενόχλητοι μπροστά στο πνευματικό κέντρο της πόλης, έξω ακριβώς από την πόρτα του πανεπιστημίου! Εκατοντάδες αδειανά από ζωή, ανθρώπινα κουφάρια, περιφέρονται αναζητώντας τρόπο να πάρουν τη δόση τους. Σε κάθε απίθανο σημείο, παντού στο κέντρο της πόλης, συναντάς πλέον μικρές αυτοσχέδιες κρυψώνες ανήμπορων ανθρώπων, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να φυλαχτούν από το κρύο.

Τρίτη απόγευμα, γύρω στις 6.30. Στη διαδρομή με τα πόδια από την πλατεία Κάνιγγος μέχρι το Σύνταγμα, μέσω της Ακαδημίας και της Πανεπιστημίου, κανένα απολύτως κατάστημα δεν έχει μέσα πελάτη. Ούτε ένα! Ούτε για δείγμα! Είναι αντικείμενο επισταμένης παρατήρησης. Όλα είναι άδεια. Κάπου στα 130 καταστήματα, χάθηκε και το μέτρημα αυτών που έχουν κλείσει κατά μήκος της πεζοπορικής αυτής διαδρομής και δεν λειτουργούν. Σίγουρα είναι τόσα και άλλα τόσα. Υπάρχουν σημεία που συναντάς στη σειρά του δρόμου, δύο κλειστά μαγαζιά για κάθε ένα ανοικτό.


Οι ουρές των απελπισμένων ταξιτζήδων είναι η καλύτερη εικονογράφηση της δυστυχισμένης πόλης. Συνωστίζονται κατά δεκάδες σε αυτοσχέδιες πιάτσες, χωρίς πολλές ελπίδες να βρουν πελάτη. Οι περισσότεροι δεν θα καταφέρουν να καλύψουν ούτε καν τα έξοδα τους. Η πόλη πέθανε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να την κρατήσει στη ζωή. Δεν υπάρχει στην Ευρώπη όμοιά της πρωτεύουσα. Ένα ακόμη δείγμα της παρακμής μας. Μόνο που αυτή ήταν μέχρι χθες η βιτρίνα μας!     
OSTRIA   Αδιανόητο; Μάλλον όχι!  

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...