È nata una stella - Ένα αστέρι γεννιέται Αναρτήθηκε από MANIER , Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012 at 1:48 π.μ., in

Φως, ένα άστρο μέσα στην παγωμένη νύχτα του Φλεβάρη. Ένα άστρο που φωτίζει το δρόμο του κάθε οδοιπόρου μέσα στο σκοτάδι, όταν τ’ αγιάζι διαολεμένα κουνά τα κλαδιά των δέντρων που μέσα στη νοτισμένη ατμόσφαιρα και την ομίχλη μοιάζουν με δρεπανοφόρα χέρια τα οποία προσπαθούν να κόψουν κάθε καλή διάθεση.

Κι όμως, αυτό τ’ αστέρι π’ ανάβει στο βάθος τα σβήνει όλα μονομιάς. Σε κάνει να νιώθεις άτρωτος και μόνο βλέποντας το από μακριά.

Στέλλα, άστρο στα Ιταλικά, μονάδα ζωής στην κάθε γλώσσα, γιατί κάθε άστρο είναι μονάχο του και μοναδικό κι ας δείχνει ότι συνωστίζεται και ίδιο με όλα τ’ άλλα.

Κάθε αστέρι στον ουρανό ή τη γη στέκεται στη δική του πλευρά και δίνει λάμψη στο χώρο του, μέχρι που θωρεί ένα άλλο άστρο από μακριά και αυτό ένα άλλο, κι ένα άλλο, και όλα μαζί διάσπαρτα φωτίζουνε τον κόσμο.

Αυτή άλλωστε είναι η δουλειά τους, να δίνουν φως απλόχερα

σ’ όποιον το έχει ανάγκη αλλά να είναι καταδικασμένα να μην πλησιάζουν το ένα το άλλο για να μην καούν.

Είναι καταδικασμένα να βρίσκονται, είτε μέσα στο σκοτάδι του σύμπαντος, είτε μέσα στις σκοτεινές ανθρώπινες νύχτες και να λάμπουν σε όσους κοιτούν ψηλά για να τα δουν.

Ναι, τ’ αστέρια βρίσκονται πάντοτε ψηλά, πιο ψηλά από τους άλλους, αυτός είναι ο λόγος που είναι άπιαστα, αυτός και ο λόγος που οι άνθρωποι τα περιμένουν να πέσουν για να κάνουν μια ευχή. Αυτός και μόνον αυτός και έτσι μένουν ιδιαίτερα και μοναδικά μέσα στη μοναξιά τους.

Αλίμονο αν μπορούσε ο καθένας να πιάσει ένα άστρο, ακόμα και στη γέννηση του. Τότε θα έπαυαν να έχουν αυτή την ξεχωριστή δυνατότητα τους και θα γίνονταν παιχνίδι στα χέρια του καθενός.

Τ’ αστέρια για όσους ξέρουν είναι ήλιοι, ήλιοι κρυφοί και ταπεινοί, που καίνε και δίνουν ζωή και οι ήλιοι δεν ζουν για κανέναν παρά μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για όλους τους άλλους. Αυτοί λάμπουν ετερόφωτα φεγγάρια που με τη σειρά τους νομίζουν ότι είναι ήλιοι και αλαζονικά θωρούν μεγαλύτεροι από τ’ άστρα, εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι που αφήνουν στην ξεκούρασή τους.

Οι ήλιοι δίνουν ζεστασιά, πνοή κι ελπίδα. Αντιστέκονται στο μαύρο με τις αχτίδες τους που περιμένουν τη βροχή για να δείξουν τα χρώματά τους κι όταν χάνονται για λίγο πέφτει παγωνιά, απελπισία, φόβος και θλίψη.

Όλοι ζητούμε ένα αστέρι να γίνει δικό μας. Όλοι θέλουμε έναν ήλιο να μας ζεστάνει την καρδιά.

Ίσως γι’ αυτό να στέκονται πάντα σε απόσταση μεταξύ μας, δυσθεώρητα και μακρινά. Ίσως να μην πρέπει να τ’ αγγίξουμε ποτέ.

Ίσως πάλι γι’ αυτό να γεννιούνται και να χάνονται χωρίς να το γνωρίζουμε και η λάμψη τους να συνεχίζει να μας φωτίζει χιλιάδες χρόνια μετά το χαμό τους, όμορφα και διακριτικά.

Αφουγκράσου προσεκτικά, μπορεί να ακούσεις το κλάμα ενός από αυτά, το κλάμα της γέννησης του και ψάξε να το βρεις να σε συντροφεύσει για πάντα, αν είσαι τυχερός, γιατί να ξέρεις ότι έτσι συντροφεύουν τ’ αστέρια, για πάντα.

Δεν αξίζουν ένα αστέρι όσοι φοβούνται το φως του, αλλά εσύ κοίτα ψηλά και θα έρθει μόνο του κοντά σου, αν το ζητήσεις με την καρδιά σου και καταλάβει ότι το χρειάζεσαι, αλλιώς κλέψε όση από τη λάμψη του μπορείς…                        Βασίλης Δημητριάδης