Αν ρωτούσες τη γνώμη μου,
κακώς «ξήλωσαν» την πλατεία Συντάγματος. Έπρεπε να την αφήσουν όπως
είναι, να χτίσουν έναν υπερυψωμένο κυκλικό εξώστη και να μετατραπεί σε
μουσείο/ θεματικό πάρκο. Να πηγαίνει ο κόσμος, τα σχολεία και οι
τουρίστες να βλέπουν ποια μπορεί να είναι η κατάντια ενός κοινωνικού
συνόλου όταν αφήνεται ελεύθερο στην ψύχωσή του. Και κάθε τόσο να σκάνε
τα ΜΑΤ και να τα πνίγουν όλα στο δακρυγόνο για να διαφαίνεται ακόμα πιο
έντονα ο παραλογισμός, η ανικανότητα και η ματαιοπονία που έχει
κατακλύσει το πολιτικό σύστημα αυτής της χώρας.
Πλέον όταν ανοίγεις οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση με κάποιον ...
Ελληναρά (αριστερό ή δεξιό δεν έχει σημασία - “Once an Ellinaras, always an Ellinaras” όπως λέει και το γνωμικό), η «επιχειρηματολογία» του περιορίζεται στο βαρετό σημείο να συνδιαλέγεται ως 10χρονο. Η αλήθεια είναι μία, οι καλοί και οι κακοί είναι αυτοί και η πραγματικότητα είναι αυτή που έχω στο δικό μου κεφάλι… και να σκάσεις. Αν διαφωνείς, είσαι καθεστωτικός ή βολεμένος και είναι πλέον φυσικός νόμος ότι την πραγματικότητα της ελληνικής κρίσης την κατέχουν «εξέχουσες» προσωπικότητες όπως ο Άρης Χατζηστεφάνου και ο Δημήτρης Καζάκης, γαρνιρισμένη με το λαζοπουλέικο χιούμορ του πιτσιρίκου. Η παπαρολογία που έχει κατακλείσει τα εγχώρια chain mails και που διαβάζεται με προσοχή και πανικό ταυτόχρονα από την τελευταία θείτσα, δεν είναι τυχαίο που πηγάζει από τον τρόπο σκέψης των προαναφερθέντων. Όπως δεν είναι τυχαίο όταν αριστεροί που δουλεύουν τους δεξιούς για τις θεωρίες συνομωσίας τους, δεν μπορούν να δουν τις αντίστοιχα ανόητες θεωρίες συνομωσίας στις οποίες έχουν υποπέσει οι ίδιοι. Αν μη τι άλλο, ο Λιακόπουλος θα πρέπει να είναι υπερήφανος για την ακούσια διείσδυσή του και στον αριστερό χώρο. Και στην τελική η ανοησία του φασισμού δεν είχε ποτέ προτιμήσεις σε αριστερούς ή δεξιούς χώρους. Μονοψήφιο IQ, καταστολή της κριτικής σκέψης, και έτοιμο το στρατιωτάκι.
Δεν ξέρω αν έχει ξαναϋπάρξει ποτέ κοινωνία, που στην προσπάθειά της να γιατρέψει τα κακώς κείμενα, εστιάζει με τόση εμμονή στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες. Υποθέτω πως έχει να κάνει με την έμφυτη τάση της να ψάχνει εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Όπως και να το κάνεις, αν έχεις συχνούς πονοκεφάλους, είναι πιο εύκολο να μπουκώνεις δύο ασπιρίνες για να σου περάσει για δυο-τρεις ώρες, παρά να κάνεις ενδελεχείς εξετάσεις, να συγκαλέσεις μία ομάδα ειδικών επιστημόνων για να βγάλει ένα επιστημονικό πόρισμα και να ακολουθήσεις μία αυστηρή και χρονοβόρα αγωγή που θα σου θεραπεύσει τους πονοκεφάλους μια για πάντα. Και φυσικά πιο εύκολο είναι να γκρινιάζεις, παρά να πράττεις.
Η «λαϊκή οργή» που πάει διακοπές δεν είναι κάτι μεμπτό. Όμως η «λαϊκή οργή» που τυποποιείται και δίνει ραντεβού για τον Σεπτέμβρη είναι επιεικώς αξιολύπητη και απλά ανακυκλώνει τον «ελληναρισμό» που με τόσο πάθος υποτίθεται ότι προσπαθεί να ξεφορτωθεί.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων πλέον έχει εστιάσει σε μία επερχόμενη, γενική και αόριστη καταστροφή που όταν ρωτάς να την περιγράψει, δεν μπορεί. Απλά αναμασά τα τσιτάτα των δημοσιογράφων και της αυξανόμενης κάστας των απανταχού παπαρολόγων. Βέβαια, η απαισιοδοξία και η γκρίνια ανέκαθεν ήταν γνώρισμα των Ελλήνων. Πριν χρόνια, στην ερώτηση «τί νέα;», το πιο πιθανό θα ήταν να λάβεις την απάντηση «ε, τα ίδια. Στον αγώνα». Και σήμερα πάνω κάτω οι ίδιοι διάλογοι παίζουν. Απλά πριν πέντε χρόνια, ο αγώνας ήταν να χτιστεί και ένα εξοχικό ή να αγοραστεί ένα Golfaki για τον γιο ή την κόρη, ενώ τώρα είναι κάτι αντικειμενικά πιο σοβαρό… «Τομέητο, τομάτο». Στην 30ετή σαπίλα της μεταπολίτευσης, τέτοιες διαφορές είναι αμελητέες.
Έχω σιχαθεί τη σοβαροφάνεια και έχω πεθυμήσει τη σοβαρότητα. Πλημμυρίσαμε από την πρώτη και πλέον δεν βρίσκεις πουθενά ίχνος της τελευταίας.
Θα μπορούσα να συνεχίζω τα bullet points όλη μέρα, αλλά σε τέτοιες εποχές, με τέτοιον καιρό, το τσιπουράκι στην παραλία αναδεικνύεται σε σημαντικότερη έγνοια.
Πλέον όταν ανοίγεις οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση με κάποιον ...
Ελληναρά (αριστερό ή δεξιό δεν έχει σημασία - “Once an Ellinaras, always an Ellinaras” όπως λέει και το γνωμικό), η «επιχειρηματολογία» του περιορίζεται στο βαρετό σημείο να συνδιαλέγεται ως 10χρονο. Η αλήθεια είναι μία, οι καλοί και οι κακοί είναι αυτοί και η πραγματικότητα είναι αυτή που έχω στο δικό μου κεφάλι… και να σκάσεις. Αν διαφωνείς, είσαι καθεστωτικός ή βολεμένος και είναι πλέον φυσικός νόμος ότι την πραγματικότητα της ελληνικής κρίσης την κατέχουν «εξέχουσες» προσωπικότητες όπως ο Άρης Χατζηστεφάνου και ο Δημήτρης Καζάκης, γαρνιρισμένη με το λαζοπουλέικο χιούμορ του πιτσιρίκου. Η παπαρολογία που έχει κατακλείσει τα εγχώρια chain mails και που διαβάζεται με προσοχή και πανικό ταυτόχρονα από την τελευταία θείτσα, δεν είναι τυχαίο που πηγάζει από τον τρόπο σκέψης των προαναφερθέντων. Όπως δεν είναι τυχαίο όταν αριστεροί που δουλεύουν τους δεξιούς για τις θεωρίες συνομωσίας τους, δεν μπορούν να δουν τις αντίστοιχα ανόητες θεωρίες συνομωσίας στις οποίες έχουν υποπέσει οι ίδιοι. Αν μη τι άλλο, ο Λιακόπουλος θα πρέπει να είναι υπερήφανος για την ακούσια διείσδυσή του και στον αριστερό χώρο. Και στην τελική η ανοησία του φασισμού δεν είχε ποτέ προτιμήσεις σε αριστερούς ή δεξιούς χώρους. Μονοψήφιο IQ, καταστολή της κριτικής σκέψης, και έτοιμο το στρατιωτάκι.
Δεν ξέρω αν έχει ξαναϋπάρξει ποτέ κοινωνία, που στην προσπάθειά της να γιατρέψει τα κακώς κείμενα, εστιάζει με τόση εμμονή στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες. Υποθέτω πως έχει να κάνει με την έμφυτη τάση της να ψάχνει εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Όπως και να το κάνεις, αν έχεις συχνούς πονοκεφάλους, είναι πιο εύκολο να μπουκώνεις δύο ασπιρίνες για να σου περάσει για δυο-τρεις ώρες, παρά να κάνεις ενδελεχείς εξετάσεις, να συγκαλέσεις μία ομάδα ειδικών επιστημόνων για να βγάλει ένα επιστημονικό πόρισμα και να ακολουθήσεις μία αυστηρή και χρονοβόρα αγωγή που θα σου θεραπεύσει τους πονοκεφάλους μια για πάντα. Και φυσικά πιο εύκολο είναι να γκρινιάζεις, παρά να πράττεις.
Η «λαϊκή οργή» που πάει διακοπές δεν είναι κάτι μεμπτό. Όμως η «λαϊκή οργή» που τυποποιείται και δίνει ραντεβού για τον Σεπτέμβρη είναι επιεικώς αξιολύπητη και απλά ανακυκλώνει τον «ελληναρισμό» που με τόσο πάθος υποτίθεται ότι προσπαθεί να ξεφορτωθεί.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων πλέον έχει εστιάσει σε μία επερχόμενη, γενική και αόριστη καταστροφή που όταν ρωτάς να την περιγράψει, δεν μπορεί. Απλά αναμασά τα τσιτάτα των δημοσιογράφων και της αυξανόμενης κάστας των απανταχού παπαρολόγων. Βέβαια, η απαισιοδοξία και η γκρίνια ανέκαθεν ήταν γνώρισμα των Ελλήνων. Πριν χρόνια, στην ερώτηση «τί νέα;», το πιο πιθανό θα ήταν να λάβεις την απάντηση «ε, τα ίδια. Στον αγώνα». Και σήμερα πάνω κάτω οι ίδιοι διάλογοι παίζουν. Απλά πριν πέντε χρόνια, ο αγώνας ήταν να χτιστεί και ένα εξοχικό ή να αγοραστεί ένα Golfaki για τον γιο ή την κόρη, ενώ τώρα είναι κάτι αντικειμενικά πιο σοβαρό… «Τομέητο, τομάτο». Στην 30ετή σαπίλα της μεταπολίτευσης, τέτοιες διαφορές είναι αμελητέες.
Έχω σιχαθεί τη σοβαροφάνεια και έχω πεθυμήσει τη σοβαρότητα. Πλημμυρίσαμε από την πρώτη και πλέον δεν βρίσκεις πουθενά ίχνος της τελευταίας.
Θα μπορούσα να συνεχίζω τα bullet points όλη μέρα, αλλά σε τέτοιες εποχές, με τέτοιον καιρό, το τσιπουράκι στην παραλία αναδεικνύεται σε σημαντικότερη έγνοια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου