M A N I E R
this site the web

"Με λένε Ευρώπη" - με τα μάτια μιας μπλόγκερ


Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια ένα πράγμα προσπαθούσα να μεταδώσω στα παιδιά μου: ότι είμαστε όλοι ίσοι. Όχι ίδιοι. Ίσοι. Και από τα πιο μικράκια μέχρι τα μεγάλα μου, τους μιλούσα για όλους με την ίδια βαρύτητα στη φωνή. Και πάντα τους έλεγα την αλήθεια. Με κίνδυνο μερικές φορές να ακούγομαι ακόμα και κυνική. Σκεφτόμουν ότι όλο για τα δυσάρεστα ακούν από εμένα: πόλεμοι, άτομα με αναπηρίες, πρόσφυγες, μετανάστες, ξεριζωμοί, αδικίες. Αλλά "υπάρχουν όλα μέσα στη ζωή", τους έλεγα και γούρλωναν τα μάτια τους και ήθελαν κι άλλο κι άλλο.
Τον Γκάζι Καπλάνι τον πρωτογνώρισα εδώ. Έμπαινα συχνά και διάβαζα τις ιστορίες που αναρτούσε. Ιστορίες δικές του αλλά και ιστορίες άλλων. Αυτό που μου άρεσε από την αρχή ήταν η απουσία μελοδράματος σε αυτό το μπλογκ. Υπήρχε μια μαγική ισορροπία, που χωρίς να ξέρω από πού πηγάζει, με τραβούσε να διαβάζω.

Όταν διάλεξα το "Με λένε Ευρώπη" στο βιβλιοπωλείο, δεν ήξερα τι ακριβώς θα διάβαζα. Το οπισθόφυλλο, αν και ιδιαιτέρως
ελκυστικό, ήταν γεμάτο ερωτηματικά. Με κέρδισε με κάθε του σελίδα. Μια ιστορία βασισμένη στην αλήθεια και στο μύθο, που σε ταξιδεύει. Χωρίς μελοδράματα και υπερβολές. Χωρίς φανατισμούς και ακρότητες. Με την αλήθεια, την ισορροπία και την ειλικρίνεια του ανθρώπου που "υπήρξε εκεί" και τώρα αφηγείται. Πραγματικά, δε μπορώ να απαριθμήσω τις φορές που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη "τι κρίμα που δεν είμαι πια στο σχολείο. Θα τους το διάβαζα σίγουρα αυτό το κομμάτι. Και αυτή την ιστορία...".
Κλείνοντας το οπισθόφυλλο, ομολογώ ότι λαχτάρησα να κρατούσε λίγο ακόμη.
Και μια που αυτός εδώ ο τόπος ισχυρίζεται πώς ότι καταγράφεται διασφαλίζει την αθανασία του, κλείνω με αυτό:

"Η γραφή είναι αγάπη και θεραπεία μαζί. Χαρά και ανάγκη. Για να δανειστώ μια φράση του Σεπούλβεδα: αφηγούμαι σημαίνει αντιστέκομαι. Προπαντός στη δική μου μιζέρια και μικρότητα. Για να γράφεις πρέπει να διψάς για το παιχνίδι, εκείνο των λέξεων και της πλοκής. Να επιθυμείς να το διασκεδάσεις αλλά και να υποφέρεις συγχρόνως. Δε γίνεται να γράφεις χωρίς μια δόση μαζοχισμού. Γράφεις γιατί έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και ταυτόχρονα γιατί είσαι ανασφαλής. Το λευκό χαρτί είναι ο εξομολογητής και ο εχθρός σου μαζί. [...] Γράφεις γιατί θέλεις να ξορκίζεις το φόβο. [...] Γράφεις για να κάνεις τον άλλο να βγει από το πετσί του. Για όσο διαρκεί το ανάγνωσμα μιας ιστορίας, να δει τον κόσμο με τα μάτια του Άλλου".
"Με λένε Ευρώπη"
ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ 
(Εκδ. Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ)      http://gazikapllani.blogspot.com/

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...