Ανάμεσα στα νεαρά αγόρια που είναι συγκεντρωμένα εκεί αυτό το ηλιόλουστο απόγευμα του Οκτωβρίου, υπάρχει ένα αγόρι που δεν παίζει. Το όνομά του είναι Μ. «Δεν μπορώ να παίζω πλέον, το γόνατό μου πονάει πάρα πολύ», λέει δικαιολογώντας τον εαυτό του.
Έχει περάσει ένας χρόνος τώρα από τότε που ο Μ. ήρθε στην Ελλάδα. Πάνω από ένας χρόνος που ο 18χρονος Αφγανός προσπαθεί να βρει ένα μέρος για να τακτοποιηθεί, να βρει λίγη ψυχική ηρεμία και να αρχίσει να χτίζει το μέλλον του. Εδώ στο κέντρο φιλοξενίας για ασυνόδευτους ανηλίκους που οι Αφγανοί έφηβοι έχουν ονομάσει «Βίλλα Αζάντι», βρήκε τελικά ένα δικό του κρεβάτι. Τουλάχιστον για τώρα-αφού σύντομα θα είναι πολύ μεγάλος για να παραμείνει στο κέντρο, κάτι που δε θέλει να σκέφτεται από τώρα. Το να σκέφτεται πολύ δεν του κάνει καλό, όπως λέει.
Όταν ο Μ. ήταν πολύ νέος, η οικογένειά του μετακόμισε στο Πακιστάν. «Δεν υπήρχε πόλεμος εκεί και μπορούσες να λάβεις καλύτερη μόρφωση. Αλλά το 2004 έχασα τον πατέρα και το μεγαλύτερο αδελφό μου από μια έκρηξη βόμβας. Μετά από αυτό, η κατάστασή άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολη».
Το 2007 άφησε το Πακιστάν και πήγε.... στο γειτονικό Ιράν, αναζητώντας εργασία και μια νέα ζωή. Αλλά στο Ιράν η ζωή ήταν ακόμα πιο δύσκολη, και ειδικότερα για τους Αφγανούς που συχνά αντιμετωπίζουν τον εκφοβισμό και τον ρατσισμό του ντόπιου πληθυσμού. Συνέχισε, λοιπόν, το ταξίδι του, έχοντας αυτή τη φορά την Ευρώπη ως προορισμό.
«Είχα ακούσει ιστορίες ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη στην Ευρώπη αλλά δεν ήθελα να τις πιστέψω», λέει. Το ταξίδι ξεκίνησε δραματικά όταν το ταξί που πήρε ο Μ. και άλλα 13 άτομα για να διασχίσουν το Ιράν έπιασε ξαφνικά φωτιά. Ένας από τους φίλους του τραυματίστηκε άσχημα. Ο Μ. δε θέλει να μιλά για το υπόλοιπο ταξίδι προς την Ελλάδα. Αλλά τελικά κατάφερε να φτάσει στην Ευρώπη και στο νησί της Λέσβου, ή της Μυτιλήνης, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το νησί.
«Όταν έφτασα εδώ, μεταφέρθηκα από την αστυνομία στο κέντρο κράτησης της Παγανής, αλλά υπήρχε τόσος κόσμος που μετά από τρεις μόλις μέρες πήγα σε ένα άλλο κέντρο, στη Χίο. Ήταν τόσο απαίσια εκείνη η περίοδος, αρρώστησα και έπρεπε να μείνω ένα μήνα στο νοσοκομείο».
Ο Μ. δεν μπορεί να εξηγήσει τι πραγματικά του συνέβαινε. Το μόνο που μπορεί να πει είναι ότι ήταν λυπημένος και ότι σκεφτόταν πάρα πολύ, την οικογένειά του, το φίλο του και ότι δεν ήξερε απολύτως τίποτα για το μέλλον του.
Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες, ο Μ. ήθελε αρχικά να φύγει από την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό. Αλλά από τη στιγμή που του είχαν πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα στην Παγανή συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να κάνει αίτηση για άσυλο στην Ελλάδα. Αυτό προβλέπεται βάσει της Σύμβασης του Δουβλίνου, σύμφωνα με την οποία ένας αιτών άσυλο έχει μία μόνο ευκαιρία να υποβάλει αίτηση για υποβολή ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη χώρα πρώτης εισόδου.
Έτσι ο Μ. πήρε το πλοίο για Αθήνα, όπου υπέβαλε την αίτηση ασύλου εξασφαλίζοντας τη «ροζ κάρτα», που σήμαινε ότι μπορούσε να μείνει στην Ελλάδα μέχρι να διευθετηθεί το θέμα της αίτησής του. Αλλά η επιβίωση στην Αθήνα χωρίς καθόλου χρήματα ήταν πολύ δύσκολη. «Πήγα σε μικρά νησιά για να μαζέψω σταφύλια και έτσι κατάφερα τελικά να συγκεντρώσω 100 ευρώ, αρκετά για να πάω στην Πάτρα. Από εκεί ήθελα να συνεχίσω στην Ιταλία.»
Στην Πάτρα ο Μ. βρήκε καταφύγιο σε έναν πρόχειρο καταυλισμό που με τα χρόνια είχε μετατραπεί σε στέγη για πολλούς Αφγανούς. Έχοντας το ίδιο όνειρο με όλους εκεί, ότι μια μέρα θα ανέβαινε σε ένα από τα πλοία που έφευγαν για Ιταλία.
Σύντομα, όμως, συνειδητοποίησε ότι η ζωή στον καταυλισμό των Αφγανών ήταν ίσως πιο δύσκολη απ’ ότι στην Αθήνα. «Η αστυνομία ήρθε και μας χτύπησε πολλές φορές. Ερχόντουσαν πάντα τη νύχτα, χτυπούσαν την πόρτα και, όταν ανοίγαμε έμπαιναν μέσα και άρχιζαν να μας χτυπάνε. Το έκαναν με έναν πολύ επαγγελματικό τρόπο, χωρίς να αφήνουν σημάδια. Μου κατέστρεψαν το γόνατο, δεν μπορώ να το κουνήσω πλέον και, όταν αρχίζει το κρύο, πονάει πολύ»
Στο τέλος ο Μ. μετά από πολλές παρενοχλήσεις, πήγε πίσω στη Μυτιλήνη και βρήκε πάλι το δρόμο του στο «Βίλλα Αζάντι». Τώρα περνάει τον καιρό του διαβάζοντας και παρακολουθώντας τηλεόραση, και κάθε βράδυ κάνει μαθήματα αγγλικών με κάποια μικρότερα αγόρια.
«Δεν μπορούμε απλά να καθόμαστε, να κοιμόμαστε και να τρώμε. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες κατά μέτωπο και ο καθένας να λύσει μόνος τα προβλήματά του. Υπάρχει μια ψυχολόγος εδώ στο κέντρο και μου λέει συνεχώς να μη σκέφτομαι τόσο πολύ. Αλλά δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι θα γίνει στο μέλλον. Ποιος θα είναι νεκρός και ποιος ζωντανός»Δημοσιεύθηκε στις | Ιανουαρίου 22, 2010
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου