Η «ρωγμή» και οι συνέπειές της Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010 at 11:08 μ.μ., in

Ήταν ένα εξαιρετικό άρθρο – «η ρωγμή» του Ανδρέα Πετρουλάκη. Απ΄αυτά που τα διαβάζεις και χαίρεσαι την κάθε λέξη, που ταράζεται το μέσα σου στην κλιμάκωση της ανάγνωσης και που στο τέλος, λίγο ζηλεύεις για τη λιτότητα και την ευστοχία της γραφής. Όμως, η πρώτη του σειρά, μπντούπ, μου έσφιξε το στομάχι – «όταν τσακώνεται μία πουτάνα με μια κυρία» έλεγε, «χάνει πάντα η κυρία». Είναι έτσι, το ξέρω – τάχω τα χρονάκια μου και δεν είμαι ανίδεη. Για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές είναι έτσι, όχι «πάντα» και πάντως, εγώ δεν θέλω νάναι έτσι και δεν την παραδέχομαι αυτή τη νομοτέλεια. Και ναι, υπερασπίζομαι την κρυμένη αξία της «κυρίας» - τον πολύ κόπο που έχει πίσω η παιδεία της, τον πολύ πόνο που έχει πίσω της η αγωγή της, την ποιότητα που λάξευσε πάνω της μια επίμονη προσπάθεια. Και πιστεύω πως τελικά ....
μπορεί και νά' ναι εσφαλμένος ο αφορισμός του γνωμικού, μπορεί και τα πράγματα να μην είναι έτσι.
 

Σε μια τηλεοπτική αντιπαράθεση η ατάκα της «πουτάνας» κερδίζει τις εντυπώσεις. Η περιγραφή, που έκανε ο Ανδρέας, της λεκτικής μάχης στο πλατώ, ήταν έξοχη. Όμως, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου στον δήμο της Αθήνας έδειξαν ότι οι εντυπώσεις δημιουργούν ενίοτε μιαν εικονική πραγματικότητα. Η απέραντη αυτάρκεια, η αλαζονεία της εμπειρίας, η έκρηξη του λαϊκισμού – το μείγμα της ταπεινοφροσύνης και της έπαρσης της εξουσίας – και κυρίως, τα χτυπήματα κάτω απ΄τη ζώνη, δεν πιστώνονται πάντα στον φορέα τους, ενίοτε χρεώνονται. Όταν ο διαιτητής δηλαδή ανακηρύσσει τον νικητή του ρίγκ, ο κόσμος μένει μουδιασμένος και ούτε χειροκροτεί, ούτε επευφημεί. Γιατί αυτό που είδε, κατά βάθος δεν του άρεσε. Δεν αμφισβητεί τους κανόνες του παιχνιδιού, γιατί αυτός είναι ένας απλός θεατής, αλλά δεν επιδοκιμάζει τη νίκη και αποσύρεται με τις σκέψεις του.

Όταν σβήσει ο προβολέας και πέσουν οι τίτλοι της εκπομπής, ο τηλεθεατής μένει με μια στυφή γεύση. Γιατί ξέρει ότι στην εξέλιξη του παιχνιδιού παραβιάστηκαν ορισμένοι κανόνες, που εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού δεν εντοπίστηκαν αμέσως, ούτε καταγγέλθηκαν. Η φευγαλέα αυτή εντύπωση δεν έκοψε τον ρού, όμως έχει καταγραφεί και λειτουργεί αναδρομικά. Ακριβώς όπως σκέφτεσαι εκ των υστέρων τη σωστή απάντηση που ποτέ δεν έδωσες, έτσι συμβαίνει και να θυμώνεις αναδρομικά – να μηρυκάζεις τις εντυπώσεις σου, να αναπλάθεις την εικόνα και να αισθάνεσαι την καυτή οργή να κυλά μέσα σου. Και τότε θες να απαντήσεις. Να σχολιάσεις με τον δικό σου τρόπο. Με τους κανόνες μιας «κυρίας».

Αν η «πουτάνα» αξιοποιεί την ασυλία που της παραχωρεί η πολιτική ορθότητα και αν η «κυρία» αρνείται - μέχρι τελικής πτώσεως - να μετέλθει της συμπεριφοράς που απορρίπτει κάθε νοητικό της κύτταρο, το αποτέλεσμα ενίοτε είναι αμφίρροπο. Ενίοτε δηλαδή, το στιλέτο της ατάκας κερδίζει τις αντυπώσεις και χάνει το παιχνίδι. Γιατί η αίσθηση της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας έχει προδιαγραφές και απαιτήσεις μεγαλύτερες από μιαν απάντηση, που έχει ως κύρια αποστολή της το «κάρφωμα», με σωστά ή λάθος στοιχεία, αδιάφορο.

Λοιπόν ναι, εγώ πιστεύω πως το γνωμικό μπορεί και να κάνει λάθος, έστω και με χαμηλές στατιστικά πιθανότητες. Όπως όμως ο αθενής κρεμά τη ζωή του στις μικρές πιθανότητες, έτσι κι εγώ προσδοκώ την ανατροπή. Διότι τελικά, αυτή είναι η ομορφιά της ζωής – η έλλειψη βεβαιοτήτων δημιουργεί ανασφάλεια, αλλά προσφέρει κι ελπίδα. της  Χριστίνας   Πουλίδου  protagon.gr