ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΟΡΕΨΕΙ… ΤΑΓΚΟ Αναρτήθηκε από MANIER , Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010 at 9:17 μ.μ., in

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ

Γιατί συναρπάζει τόσο μία αρμονική εκτέλεση του Ταγκό; Μα φυσικά, επειδή η χάρη του είναι απόρροια μάχης, έρωτος και αρμονίας μεταξύ αντιθέτων: Του «ηγετικού» χορευτή που οδηγεί δυναμικά το «υποτακτικό» του ταίρι - μία συνεργασία όπως αυτή μεταξύ θετικών και αρνητικών πόλων που επιφέρουν την ισοροπία.

Κατά τον ίδιο τρόπο, μία κοινωνία λειτουργεί αρμονικά όταν τα μέλη της, όπως και οι χορευτές του ταγκό, αξιοκρατικά μοιράζονται ηγετικούς και υποτακτικούς ρόλους. Καθώς συνυπάρχουν οι ανταγωνιστικοί και δυναμικοί ανθρωπολογικοί τύποι «Άλφα» και οι υποτακτικοί και παθητικοί τύποι «Βήτα», ευδοκιμεί κοινωνική αρμονία όταν οι πρώτοι κατέχουν την παραγωγική ηγεσία, ενώ οι δεύτεροι πειθαρχούν απολαμβάνοντας την... «βόλεψη».   ........

Εν τούτοις, όμως, η άνθηση μίας οικονομίας και ενός πολιτισμού ανέκαθεν αποδίδετο σε κοινωνικές συνθήκες που θα αναδείκνυαν τον ηγετικό ρόλο του τύπου Άλφα, εφόσον δια της ανταγωνιστικότητάς του ήταν και ο πιο παραγωγικός. Εάν και πάντα αριθμητικά λιγότεροι, οι τύπου Άλφα θα έπαιρναν πρωτοβουλίες να στήσουν επιχειρήσεις που θα βόλευαν και τους τύπου Βήτα - οι Άλφα θα προτάσσονταν τον μπέτη εναντίον μίας εθνικής απειλής, αλλά και θα γεννούσαν βιολογικά και πνευματικά. Στον τύπο Άλφα αποδίδεται κυρίως η δόξα και το μεγαλείο κάθε πολιτισμού, και δη του Ελληνικού - μέσα από την ανταγωνιστικότητα του οποίου ιδρύθηκαν Ολυμπιακοί Αγώνες, φιλοσοφικές σχολές, άνθησαν γράμματα και τέχνη.

Ωστόσο, όσο σκληρό κι αν ακούγεται,.....η αφιλόξενη (ως προς την διαβίωση) Ελληνική ύπαιθρος ανέκαθεν κρατούσε δέσμιους τους τύπους Βήτα. Τα χωριά λειτουργούσαν σαν γείωση αυτών των «σωματιδίων» υποχρεώνοντάς τους να χορέψουν, εάν όχι ταγκό, τουλάχιστον χέρι με χέρι. Εκεί, ο μόχθος για την επιβίωση και οι αντίξοες συνθήκες κλειστών κοινωνιών περιόριζαν την ανάδειξη των Βήτα και ενίοτε αναδείκνυαν μερικούς Άλφα που θα δοκίμαζαν την τύχη τους στις πόλεις, οι οποίες είτε τους ενέταζαν, είτε τους τσάκιζαν. Και ενώ το σύστημα ουδέποτε υπήρξε αμιγώς αξιοκρατικό στον τόπο μας, κουτσά - στραβά βολευότανε η κατάσταση, καθώς ένας Βήτα τύπος δεν είχε τύχη σε ηγετική ή δημόσια θέση για πολύ. Όσο η εισροή στα άστεα δεν ήταν ραγδαία, αλλά απόσταξη από τον ελέγχοντα αιματοκρίτη των δύο τύπων (την επαρχία δηλαδή), όχι μόνο αναχαιτιζότανε (εν μέρει) η κοινωνική και πνευματική υπανάπτυξη στην χώρα, αλλά υπήρχε και ελπίδα για κάποια αναπτυξιακή αναγέννηση.

Αλλ’ αλί και τρισαλί! Προ μία τριακονταετία, φατρίες καιροσκόπων πολιτικάντιδων, εκμεταλευόμενες μεταπολιτευτικές συνθήκες για «αλλαγές», εξουσίασαν τον τόπο ικανοποιώντας αδιακρίτως (έναντι ψήφων) το άλλοτε πιο απατηλό όνειρο του είδους Βήτα - αυτό της απόλυτης «Βόλεψης»: Το Δημόσιο! Είτε αυτό λεγόταν ΔΕΚΟ, είτε Ένοπλες Δυνάμεις, είτε Αστυνομία, εκεί μπορούσες να... «κααάθεσεεε»! Για πρώτη φορά στην μακραίωνη Ελληνική ιστορία, λοιπόν, αφιλτράριστη χωριατίλα τύπου Β όχι μόνο έπνιξε υπηρεσίες και πόλεις με «αστυχωριάτες», αλλά και αυτοί οι αδιάκριτοι διορισμοί αφαίμαξαν τον αιματοκρίτη του έθνους – την Ελληνική ύπαιθρο.

Και το χειρότερο; Η νέα τάξη πραγμάτων υποχρέωσε τους λίγους τύπους Άλφα να χορεύουν στους παθητικούς ρυθμούς των Βήτα. Μόνο που τώρα, ελλείψει αντιθέτων, δεν υπήρχε πλέον ερωτισμός για οποιοδήποτε χορό που θα ένωνε για δημιουργία, πόσο μάλλον το παθιάρικο ταγκό! Ακολούθησε η αυτοϊκανοποίηση της υπερκαταναλωτικής «ιδιωτείας» (λέξη που γέννησε το αγγλικό idiot – ηλίθιος), και εκεί που παλαιότερα η συνεύρεση των Άλφα και Βήτα τύπων θα διαιώνιζε τα είδη τους, τώρα πια θα αναδύετο το μόνο ανθρωπολογικό είδος που μπορεί να γεννήσει μία ανέραστη κατάσταση - ένα άγονο υβρίδιο που ταιριαστά περιγράφεται από το τρίτο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου: τον τύπο «Γάμα» με τον εκθέτη «...ΗΣΕ ΤΑ» (Ήτοι, Στείρος Ελληνόφων Της Αστυχωριατίλας, για να μη παρεξηγούμεθα).

Αν και αυτό το είδος χρήζει εκτενέστερης ανθρωπολογικής μελέτης από ειδικούς, ελλείψει παραγωγικής γείωσης με την άλλοτε Ελληνοποιό ύπαιθρο, ο νεοσύστατος τύπος «Γ...ΗΣΕ ΤΑ» μοιάζει με ελεύθερη ρίζα (όπως αυτές που κυρίες κάποιας ηλικίας καταπολεμούν με βιταμίνες και κρέμες) για τον τόπο του. Τον γερνάει μέχρι θανάτου. Εύκολη λεία για τους κερδοσκόπους-καιροσκόπους της μεταπολίτευσης, αναθρεμένος σε τσιμεντούπολεις με μόνα πρότυπα playmobile, Φίντο Ντίντο, «Κωστοπουλέικα» περιοδικά του «Λάιφ Στάιλ» και «προοδευτικούς» γονείς με αριστερές αντιλήψεις αλλά με δεξιές ορέξεις, ο σημερινός εικοσιτριαντασαραντάρης στερείται παντελούς μνήμης Ελληνικότητος.

Και ω φεύ! Αυτό είναι το ανθρωπολογικό είδος που καλείται να περισώσει την σημερινή κατάντια της δύσμοιρης πατρίδας. Η μόνη ελπίδα είναι να υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να μετοικήσει στα χωριά και να πιάσει δουλειά. Ναί, αυτή των Αλβανών και των λαθρομεταναστών. Εκεί ίσως ανδρωθεί για να βρεί τον Α ή Β υπό λήθαργο εαυτό του και να παράγει κάτι εκτός από ξενομανή πηθικισμό και... «σπουδές». Φυσικά, κάτι τέτοιο απαιτεί πολιτική βούληση με αναδιανομή της υπαίθρου και κίνητρα για την μαζική έξοδο από τις πόλεις. Μόνο που αυτό φαντάζει αδύνατον όταν τώρα και χρόνια το είδος «Γ...ΗΣΕ ΤΑ» είναι ο τιμονιέρης.

O TEMPORA, O MORES! (Ω ΚΑΙΡΟΙ, Ω ΗΘΗ!) - ΚΙΚΕΡΩΝ  Σημειώσεις της Nelly Katsama