Το πάθος των τρελών . Αναρτήθηκε από MANIER , Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 at 5:04 μ.μ., in

Γράφει η Αμαλία Νεγρεπόντη Όταν κατάθλιψη, οργή και πένθος σκεπάζουν την χώρα μας, στην Βουλή οι πολιτικοί, σαν μηρυκαστικά αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Ο κ. Τσίπρας ξέχασε ότι, λίγο καιρό πριν, ζητούσε 100.000 προλήψεις στο Δημόσιο, ότι στήριζε - δεν στήριζε αυτούς που κατέστρεφαν, χτυπούσαν, λεηλατούσαν κι έκαιγαν δήθεν «επαναστατικώ δικαίω». Ακόμα και τώρα, μιλάει, «κομψά και ρητορικά», για «προβοκάτσιες» και άλλα τέτοια… Το ΚΚΕ, με κοινωνικό φασισμό, στοχοποιεί τους πάντες και τα πάντα, στήνει με πάθος πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον ανθρώπων που διαφωνούν με τις απόψεις του περί απεργίας και πάνε στη δουλειά τους, τρομοκρατεί τουρίστες και δεν μας λέει, σε ποιον ακριβώς κόσμο αγωνίζεται να μας εντάξει. Η ΝΔ, από τα πίσω έδρανα της Βουλής, ακούει ανενόχλητη να έρχεται… το παρών του πρώην αρχηγού της, του κ. Καραμανλή. Και ασχολείται με τα τερτίπια και τις προσωπικές αντιδικίες της κυρίας Μπακογιάννη. Η δε κυρία Μπακογιάννη, ξεχνώντας τον εξέχοντα ρόλο της στην προηγούμενη κυβέρνηση και στο κόμμα της, αλλά ιδιαίτερα, ξεχνώντας την στήριξή της δίκην διαδόχου που αναμένει το δαχτυλίδι, στον κ. Καραμανλή, αφοσιώνεται, ευκαιρίας δοθείσης -και με τη γνωστή οικογενειακή δεξιότητα- στο να βάζει τρικλοποδιές στο σημερινό αρχηγό της, κ. Αντώνη Σαμαρά. Και όλο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα χάλια μας, περί αυτά τα ευτελή μικροκομματικά και άλλα τοιαύτα, εξακολουθεί να τυρβάζει.   ...

Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου βάλλεται από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν είναι καθόλου άμοιρο ευθυνών και αυτό. Βάλλεται ο Γιώργος Παπανδρέου, γιατί τάχα δεν έπρεπε να πάρει τα επαχθή μέτρα. Ως να τα έχει ο ίδιος επιλέξει, ως να έχει ο ίδιος άλλη επιλογή, εκτός από το να συνομολογήσει με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, τους επαχθέστατους για τους μη προνομιούχους, όρους. Σα να ήταν επιλογή του ιδίου, και να υποστεί αυτός, για όλο το πολιτικό κατεστημένο, αυτούς τους εξευτελιστικούς όρους, αλλά και όλη αυτήν την εξευτελιστική διαδικασία που χρειάστηκε ώστε να πετύχει αυτό το πακέτο στήριξης.

Άλλωστε, όλο αυτό το οδυνηρό διάστημα της κρίσης, πολιτικοί και από τα δύο κόμματα, συνοδεία και συνεργασία ομοτράπεζων και συνομιλητών τους από τα ΜΜΕ, απεργάζονται, δια της δολιοφθοράς του πρωθυπουργού, την ίδια ώρα που αυτός τρέχει στις αυλές της Ευρώπης, τρόπους να πάρουν την εξουσία, ευαγγελιζόμενοι την σωτηρία του έθνους, λόγω της σοφίας των κεφαλών τους, των ιδίων κεφαλών που μας έφεραν ως εδώ!

Την ώρα που τα χρέη μας πνίγουν, την ώρα που δεν υπάρχει σάλιο», κανένας πολιτικός δεν λέει στον λαό, τι σημαίνει χρεοκοπία. Την ώρα που ζωές χάθηκαν, με την χειρότερη βία, σε μια τράπεζα στο κέντρο της πόλης, οι πολιτικοί επιλέγουν να ξεχάσουν την κουλτούρα που καλλιέργησαν, εδώ και χρόνο, στον κόσμο, για τις «κακές τράπεζες», για το δέον της μονοκομματικής πειθαρχίας, για την κατανόηση της αρχής του απαραβίαστου του πανεπιστημιακού ασύλου, την περιφρόνηση των νόμων, την παραβίαση κάθε κοινωνικού κώδικα, το κλείσιμο του ματιού στις ατασθαλίες.

Την ώρα που έχουμε ανάγκη μια γιγαντιαία προσπάθεια για έξοδο από την κρίση, με δομικές μεταρρυθμίσεις, με γκρέμισμα των αγκυλώσεων και συμπεριφορών του πολιτικο-οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, αυτοί που καλούνται να διαχειριστούν αυτήν την κρίση, περί άλλα τυρβάζουν. Έχει δίκιο ο Ντανιέλ Κον- Μπεντίτ, είναι τρελοί οι Γερμανοί της κ. Μέρκελ, που, για τρίτη φορά πάνε να καταστρέψουν την Ευρώπη με τον εθνικισμό τους. Αλλά, αλήθεια, πιο τρελοί από εμάς τους αδύναμους και τρελούς, δεν υπάρχουν στον κόσμο ολόκληρο.

Περί τα ίδια τυρβάζουν οι πολιτικοί, τα ίδια μηρυκάζουν, όπως ανέκαθεν έκαναν. Δεν έχουν καν την οξυδέρκεια να δουν ότι δεν πρόκειται πλέον, να δρέψουν πολιτικά οφέλη με αυτόν τον τρόπο. Γιατί η πολιτική αχρειότητα και ο λαϊκισμός, οδηγεί, εκ των πραγμάτων, σε ανεξέλεγκτες ατραπούς, βίαιων αντιδράσεων και ανατροπών. Δεν κατανοούν αυτήν την στιγμή ότι ένα επικίνδυνο ντόμινο απειλεί τη ζώνη του ευρώ και ίσως ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση που μας δίνει το δάνειο.

Ο ισχυρός και διασυνδεδεμένος κύκλος του χρήματος, ως υποκατάστατο κράτους επιθετικού, χτυπάει, με πολεμικούς πια όρους, εθνικά κράτη ευάλωτα οικονομικά, με σκοπό το κέρδος, μη διστάζοντας , αντίθετα ποντάροντας, στην καταστροφή τους. Είναι, καθαρά, πόλεμος, που όπως πάντα, σημαίνει και σήμερα, την καταστροφή του νικημένου, του χαμένου, που άφησε ανοιχτές κι αφύλακτες τις πύλες της χώρας, όπως εμείς κάναμε στη δική μας.

Είναι τόσο δραματικά απλό: τώρα, αυτό το πακέτο στήριξης, είναι η μόνη μας ισχνή ευκαιρία, βγαλμένη σαν από μία άλλη εποχή, ήδη παρωχημένη. Μόλις που προφταίνουμε, αν συναισθανθούμε ότι είναι αμείλικτη ενδεχόμενη καταστροφή. Είναι σαν πολεμική ήττα. Και τα περιθώρια είναι ανύπαρκτα για μας. Γιατί, κι αν ακόμα η Ευρώπη δώσει στις αγορές το πολιτικό μήνυμα της ομοσπονδιακής ολοκλήρωσης κι έτσι αποφευχθεί η διάλυσή της, εμείς, η χώρα η δική μας -πρέπει να το καταλάβουμε και να προφτάσουμε- αν χρεοκοπήσουμε, τότε για μας θα είναι πολύ αργά.

.i-reportergr.