M A N I E R
this site the web

Άνθρωποι και σκυλιά ,του Γκ. Καπλάνι...

Εναν αδέσποτο σκύλο, ξανθό, ηµίαιµο, «σταµπάρανε» οι ξένοι δηµοσιογράφοι στην ταραγµένη Αθήνα. Δίνει πάντα το «παρών» στις διαδηλώσεις. Από δηµοσιεύµα τα έµαθα ότι τον λένε Λουκ και θεωρείται άξι ος διάδοχος του Κανέλλου, του διάσηµου µα καρίτη σκύλου αντιεξουσιαστή. Δεν ξέρω εάν έχει δίκιο ο Ρουσό όταν λέει ότι «οι καλλιτέχνες, οι επαναστάτες και οι εσωστρεφείς προτιµούν τις γάτες. Οι στρατιώτες, οι εξωστρεφείς και οι αυταρχικοί προτιµούν τα σκυλιά».
Άρθρο του Γκαζµέντ Καπλάνι, για την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, της 11ης ΜΑΐου του 2010
Προσωπικά, µε τα σκυλιά δεν τα πάω καλά. Ειδικά µε τα µεγαλόσωµα. Πληρώνω, ακόµα, τον λογαριασµό της ζωής µου στην κοµµουνιστική Αλβανία. Μεγάλωσα βλέποντας στα βιβλία του Δηµοτικού τα τροµακτικά, άγρια σκυλιά των συνόρων. Μεγαλόσωµα σαν λύκοι, βλέµµα στρατευµένο, άγρυπνο, ψάχνοντας τον εχθρό. Οι δασκάλες έλεγαν ότι τα επίφοβα σκυλιά των συ νόρων είναι οι φύλακες του έθνους και του σοσιαλισµού. Μαζί µε τα συρµατοπλέγµατα ήταν οι στυλοβάτες του καθεστώτος. Κάθε εξουσία έχει τα δικά της σκυλιά. Οι δικτατορίες της Λατινικής Αµερικής εκπαίδευαν τα σκυλιά για να κατασπαράξουν τους αντιστασιακούς και τους αναρχικούς. Οι ναζί για να φυλάνε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να κατασπαράξουν τους Εβραίους. Οι απόλυτες και βίαιες εξουσίες καταφέρνουν να διαφθείρουν ...
ακόµα και τα σκυ λιά. Να τα κάνουν κατ’ εικόνα και οµοίωσή τους. Πριν από µερικά χρόνια διάβασα ένα συναρπαστικό βιβλίο για τα σκυλιά γραµµένο από έναν γάλλο συγγραφέα, τον Ροζέ Γκρενιέ. «Τα δά κρυα του Οδυσσέα» είναι ο τίτλος του, που παραπέµπει στη συνάντηση του Οδυσσέα µε τον πιστό του σκύλο, τον Αργο. Γέρος και καταβε βληµένος ο Αργος, ήταν ο µόνος που αναγνώρισε τον Οδυσσέα. Και σαν τον αναγνώρισε πέθανε. Ο Οδυσσέας δακρύζει όταν ο Αργος ξεψυχά στα χέρια του. Είναι ο µόνος, άλλωστε, που αξίζει το δάκρυ του όταν επιστρέφει ύστερα από χρόνια στην Ιθάκη. Σε κάθε περίπτωση, ανάµεσα στους λάτρεις των σκύλων συγκαταλέγονται και µεγάλα καθάρµατα της ανθρώπινης Ιστορίας. Ο Χίτλερ είναι ένας από αυτούς. Τον τελευταίο σκύλο του, τον Μπλόντι, τον κράτη σε κοντά του µέχρι τις τελευταίες στιγµές. Τον εκτέλεσε λίγο προτού αυτοκτονήσει ο ίδιος.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας λόγος να εµπι στευτούµε όσους αγαπούν τα σκυλιά. Καλύτερα να εµπιστευτούµε τα ίδια τα σκυλιά. Επειδή κάποιες φορές αποδεικνύονται πιο άνθρωποι από τους ανθρώπους.
Ο Γκρενιέ αναφέρει στο βιβλίο του τη µαρ τυρία του γάλλου φιλοσόφου Εµµανουέλ Λε βινάς, από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη ναζιστική Γερµανία, όπου τον έκλεισαν επειδή ήταν Εβραίος. Οι Εβραίοι δούλευαν σε απάν θρωπες συνθήκες, κόβοντας ξύλα από τα χα ράµατα µέχρι το λυκόφως, σε ένα δάσος κο ντά στο στρατόπεδο. Αντικρύζοντας το βλέµµα των γερµανών φυλάκων και περαστικών προς τους Εβραίους, ο Λεβινάς διαπιστώνει πως στα µάτια τους εκείνος δεν ανήκε πια στο ανθρώ πινο είδος.
Μια µέρα, όµως, ένας αδέσποτος σκύλος πλησίασε τους Εβραίους. «Εκείνος δεν είχε καµιά αµφιβολία - γι’ αυτόν ήµασταν άνθρωποι», γράφει. Για τους ναζί οι Εβραίοι ήταν «περιττές υπάρξεις». Για τον αδέσποτο σκύλο, άνθρω ποι. Γιατί ο αδέσποτος σκύλος δεν θεωρούσε τον εαυτό του ενσάρκωση του Καλού. Δεν έδινε στον εαυτό του, στο όνοµα της καθαρότη τας της φυλής ή της ιδεολογίας, το δικαίωµα να καίει ανθρώπους στο Αουσβιτς. Ή σε κατά στηµα τράπεζας στη Σταδίου. Σκυλίσια µατιά.
Πολύ πιο ανθρώπινη από εκείνη του φανατισµένου ανθρώπου…LΙΝΚ: http://gazikapllani.blogspot.com

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...