Η ισοπέδωση των πάντων δεν μπορεί να είναι μονόδρομος. Αναρτήθηκε από MANIER , Σάββατο 8 Μαΐου 2010 at 12:06 μ.μ., in

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ της ΡΟΔΟΥ

Εδώ που φτάσαμε ως χώρα, θα δεχθώ ότι η ενεργοποίηση του περιβόητου μηχανισμού στήριξης ήταν η έσχατη αλλά και η μοναδική ρεαλιστική "λύση" για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Το έχω ξαναγράψει άλλωστε από αυτή τη στήλη. Όχι μόνο γιατί παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως μονόδρομος, αλλά και γιατί κανένας από τους διαφωνούντες δεν έδωσε μια εναλλακτική λύση. Είτε κάποιοι διαφωνούν για λόγους ιδεολογικούς είτε για λόγους κομματικούς, προσδοκώντας ότι θα αποκομίσουν εκλογικά οφέλη από την σκληρή πολιτική της κυβέρνησης (βέβαια, αν αποτύχει η κυβέρνηση δεν θα υπάρχει χώρα για να κυβερνήσουν οι επόμενοι), η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν να προτείνουν τίποτα διαφορετικό.

Πρόσφατα ο Μαξ Κάιζερ, οικονομικός αναλυτής του BBC, του Al Jazeera και του Russia Today, τόνιζε,....
αναφερόμενος στους Έλληνες: «Θέλετε να ζήσετε σαν ελεύθεροι άνθρωποι ή σαν υπόδουλοι; Εάν θέλεις να ζήσεις ελεύθερος, θα πρέπει να πολεμήσεις για την ελευθερία σου και θα υπάρξουν συνέπειες. Ή μπορείς να παραδώσεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου στο ΔΝΤ ως δούλους. Αυτές είναι οι επιλογές. Παίρνεις ένα σκληρό φάρμακο τώρα ή εκπορνεύεις τα παιδιά σου στο ΔΝΤ».

Ωραία ακούγονται όλα αυτά! Είναι μια σκέψη ή μη τι άλλο ρομαντική. Αλλά πώς θα γίνει πράξη σε μια χώρα της οποίας τα ταμεία είναι άδεια κι αν δεν δανειστεί χρήματα θα αναγκαστεί σε στάση πληρωμών σε 15 μέρες από σήμερα; Στο έσχατο σημείο που φτάσαμε, ακόμη κι αν θέλαμε, ακόμη κι αν μπορούσαμε να υποβληθούμε μόνοι μας στις οικονομικές θυσίες που απαιτεί η σωτηρία της χώρας, πλέον δεν προλαβαίναμε. Παίζουμε πια με τις ώρες, με τα 24ωρα. Μέχρι εκεί φτάνουν οι αντοχές μας! Επιπροσθέτως, για να μπει μια χώρα στη διαδικασία της εκ των έσω σωτηρίας, θα πρέπει κατ’ αρχήν να ομονοήσουν και να συμφωνήσουν στη λήψη των σκληρών μέτρων όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Από μόνες τους και χωρίς να τους το επιβάλει κανένα ΔΝΤ. Σ’ αυτή τη χώρα όμως, εδώ και δεκαετίες έχουμε μάθει να βαδίζουμε με σημαία το πολιτικό κόστος , το εκλογικό όφελος και μια περίεργη αντίληψη, πως ό,τι κι αν μας συμβεί θα υπάρχει πάντα ο καλός από μηχανής θεός της Ελλάδας που θα μας ξελασπώνει. Έτσι πορευθήκαμε τόσα χρόνια, αυτές τις νοοτροπίες καλλιεργήσαμε και γιγαντώσαμε και σήμερα πληρώνουμε το λογαριασμό.

Κατά συνέπεια, θα δεχθώ ότι η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης , με αυτά τα δεδομένα, είναι πράγματι «μονόδρομος. Αλλά υπό προϋποθέσεις. 1η: Κοινωνική δικαιοσύνη. Να μην πληρώσουν πάλι μόνοι οι "συνήθεις ύποπτοι".

2η: Να δρομολογηθούν διαδικασίες ανάπτυξης. Αν συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, με μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, παρά τα μέτρα, θα καταλήξουμε αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα στη χρεοκοπία.

3η: Να συνδυαστούν τα μέτρα πάραυτα με την κάθαρση του πολιτικού συστήματος. Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο.

4η: Όταν αναγκάζεσαι - όπως παραδέχεσαι - να αφήσεις στην άκρη το ιδεολογικό σου στίγμα , μπροστά στο εθνικό συμφέρον, δεν μπορείς να διαγράφεις αυτούς που επιμένουν να σου θυμίζουν ότι αυτοπροσδιορίζεσαι ως Σοσιαλιστικό Κίνημα. Δεν μπορείς να τους διαγράφεις με το σκεπτικό ότι με τις διαρροές δεν θα κάνεις καλή … εντύπωση στα κοράκια των Βρυξελλών, στους κατ’ ευφημισμόν «εταίρους» σου που ενώ εσύ τους ζητούσες αλληλεγγύη, εκείνοι κερδοσκοπούσαν σε βάρος σου. Υπάρχει και μια αξιοπρέπεια!

Εν κατακλείδι, η αδιαμφισβήτητη κρισιμότητα της κατάστασης δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για την ισοπέδωση των πάντων. Η κρίση της πολιτικής άλλωστε ξεκίνησε όταν άρχισαν να ξεπέφτουν και να ξεθωριάζουν οι ιδεολογίες.